Τα χάπια μου… μου λείπει το σχολείο!

0
1533

Και τώρα που τέλειωσαν τα σχολεία τι; Τι θα κάνω;

Απο το Σεπτέμβρη παρακαλούσα να έρθει το καλοκαίρι. Έλεγα θα δώσω βαθμούς να χαρούν αυτά, να χαρούν οι γονείς για να περάσω ένα ξένοιαστο καλοκαίρι (αλλιως με κόβω στην ξεματιάστρα). Και πραγματικά μόλις χτύπησε το τελευταίο κουδούνι ένιωσα μια εσωτερική αγαλλίαση… Μόνο χάλι γκαλι που δε χορεψα. Μια εβδομάδα τώρα κοιμάμαι και ξυπνάω ο,τι ωρα θέλω.  Τέρμα το πρωινό ξύπνημα, το άγχος να διορθώσεις, να παραδώσεις, να βαθμολογήσεις και να προλάβεις να βγάλεις την ύλη εγκαίρως.

Διαφήμιση

Δεν θα προφέρεις ξανά για τρεις μήνες τα παρακάτω: «ησυχία», «ησυχάστε», «γιατί δεν διάβασες», «πρόσεχε στο μάθημα», «μην αντιγράφεις», «κλειστά τα κινητά μέσα στο μάθημα» και τόσα άλλα τετρημένα. Για τρεις μήνες δεν θα ακούσεις τη λεξη «κυρία».

Στο τέλος είχα αρχισει να νιώθω σαν την κ.Κατσίκη/Τόγκα στις Σαββατογεννημένες. Τα νεύρα κρόσσια. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, είχαμε και εκδρομές και εκει να δεις…Έναν μήνα πριν την εκδρομή και ένα μήνα μετά το μυαλό ήταν στην πολυήμερη. Αυτό δεν ηταν πενθήμερη. Μινι εράσμους ήταν. Μονίμως αλλού αντι αλλού ήταν τα καμάρια μου..Και όλο κατι έφταιγε. Οταν δεν έφταιγαν οι μήνες ή οι γιορτές, έφταιγε η εφηβεία και μετα το Survivor. Φέτος ειχαμε και αυτοό αναμεσα σε τόσα. Δεν μας έφταναν όλα τα αλλα είχαμε να λύσουμε τα θέματα ασιτίας της Παπαδόπουλου και να δώσουμε βραβείο ομορφιάς (δεν ξερω για εσάς αλλά στη δική μου τάξη νίκησε ο Ντάνος με διαφορά).

«Τελευταία ώρα για εσάς τελευταία ώρα για μας» σκέφτηκα και έτρεξα περιχαρής να μαζέψω τα πραγματάκια μου και να αποχαιρετήσω παιδιά και συναδέλφους.
Μια εβδομάδα μετά…

Δεν βολεύομαι πουθενά…Μου λείπει η τάξη μου, τα παιδάκια μου, η φασαρία τους, η καζούρα που μου έκαναν μέσα στο μάθημα και το «Κυρία-Κυρία» με το δάχτυλο να φτάνει σχεδόν το ταβάνι.

Τελικά ο δάσκαλος δεν υπάρχει χωρίς τα παιδιά του.  Μπορεί να γκρινιάζουμε αλλά οι μαθητές μας είναι το πάν. Χωρίς την τάξη μας, τον πίνακα, το κυρία-κυρία δεν μπορούμε. Είναι εθισμός η εκπαιδευτική διαδικασία. Ένας εθισμός διαφορετικός απο τους άλλους. Εθίζεσαι τόσο πολύ στην φασαρία, στο άγχος, στις φωνές που μακριά απο αυτές νιώθεις μισός.

Και ας εχει μαλλιάσει η γλώσσα, και ας έχει πονέσει το χέρι και ας σου έχουν πάρει το κεφάλι.

Είναι παιδιά και εσύ θα είσαι εκεί γι ´ αυτά.

Υπομονή άλλους δυο μήνες μέχρι την κάθοδο….των μαθητών σου!!!!

Ξεκουράσου και εξοπλίσου…

Ευαγγελία Τζιάκα

Διαφήμιση

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here