Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί ένα τεράστιο φαινόμενο, όσον αφορά μια μεγάλη μερίδα παιδιών μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία, μα και γενικότερα στην εξέλιξη τους στο οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο ονομάζεται μαθησιακές δυσκολίες. Οι μαθησιακές δυσκολίες αφορούν τη δυσκολία στην εκμάθηση, στην κατανόηση, στην αφομοίωση και γενικότερα στην δυσκολία που έχει ένα παιδί να συμμετέχει μέσα στην εκπαιδευτική πράξη.
Οι μαθησιακές δυσκολίες αποτελούνται από: την υπερκινητικότητα, την διάσπαση προσοχής, τη δυσλεξία, την έλλειψη συγκέντρωσης, τη δυσλαλία, τη δυσορθογραφία κ.ά. Δεν αποτελούν κανένα είδος νοητικής καθυστέρησης, αλλά αφορούν την αντίδραση των παιδιών μέσα σε ένα οποιοδήποτε κοινωνικό σύνολο, όπως είναι και το σχολείο.
Δυστυχώς, τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά πέφτουν καθημερινά θύματα ρατσισμού και λεκτικής βίας από τους συμμαθητές και συνομιλήκους τους. Και αυτό διότι το «διαφορετικό» γίνεται ολοφάνερο και τις περισσότερες φορές είναι κάτι που δεν έχει αποδοχή, άρα και απομονώνεται.
Τα παιδιά αυτά έχουν μια ιδιαίτερη αντίδραση, υπερβολική χαρά ή υπερβολική λύπη, προβολή έντονων συναισθημάτων όπως και όλα τα παιδιά άλλωστε, κάτι το οποίο δεν αρέσει στους υπόλοιπους συμμαθητές τους. Το γεγονός του ότι χάνονται μέσα στο μάθημα, αφαιρούνται, πολλές φορές ρωτάνε τις ίδιες ερωτήσεις ή δεν κατανοούν με την πρώτη φορά το μάθημα, ενίοτε προκαλούν φασαρία μέσα στην τάξη, μιλάνε πιο έντονα με τους διπλανούς τους, προκαλούν μια επιφυλακτική διάθεση από τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά και κάποιες στιγμές μια διαφορετική συμπεριφορά και από τους δασκάλους τους.
Το κλειδί ώστε να σταματήσει όλο αυτό που έστω και ελάχιστα μπορεί να συμβεί σε κάποια στιγμή μέσα στη σχολική τους διαδρομή είναι η πλήρης αποδοχή και το μεγάλο αγκάλιασμα από τους δασκάλους τους και κατ’επέκταση από τους συμμαθητές τους.
Με ουσιαστικές συζητήσεις, με ομαδικά παιχνίδια, ώστε να γίνουν γνωριμίες, θα αντιληφθούν τα περισσότερα παιδιά, πως αυτά τα παιδιά είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητα, με πολλές καλλιτεχνικές φύσεις και έντονο το συναίσθημα της ομάδας και όχι της ατομικότητας ή του ανταγωνισμού. Δίνουν όλη τους την ενέργεια για να κάνουν τους άλλους να γελάνε, έχουν έντονη αίσθηση του χιούμορ και της πλάκας, προστατεύουν τους πιο αδύναμους, μιας και τα ίδια έχουν αισθανθεί παρόμοια συναισθήματα.
Το ελάχιστο που μπορούμε να δείξουμε, λοιπόν, είναι αποδοχή, τρυφερότητα, κατανόηση και μεγάλη ενθάρρυνση και αυτοπεποίθηση για το ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα και να κατακτήσουν όλο τον κόσμο, με καλούς οδηγούς και δυνατούς φίλους. Συστατικό όλης αυτής της συμπεριφοράς αποτελεί η μεγάλη και ιδιαίτερη αγάπη που θα τους δείχνουμε, μέσα στο πλαίσιο του δημοκρατικού πνεύματος.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, όλοι από οποιαδήποτε πλευρά να σταματήσουμε μέσα από την προσωπική μας συμπεριφορά και κατ’ επέκταση μέσα από το σχολείο και μέσα από την καλλιέργεια αγνών και δυνατών συναισθημάτων να διώξουμε το φόβο, την απομόνωση και την αποξένωση, που βιώνουν αυτά τα παιδιά και να την αντικαταστήσουμε με το χαμόγελο, τη χαρά, την τρυφερότητα, τη συμμετοχή και γενικότερα με μια λέξη την αγάπη.
Άλλωστε, δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγάλο και ουσιαστικό, από το να βλέπει κανείς στα μάτια των παιδιών να λάμπει και να ακτινοβολεί η ευτυχία, που αντικατοπτρίζεται στο χαμόγελό τους.
ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΡΑΠΑ
