Πόσα φροντιστήρια, πόσες εξωσχολικές δραστηριότητες; Τι νομίζετε ότι είμαι ρομπότ; Θέλω λίγο την ησυχία μου και δεν μπορώ να τη βρω πουθενά. Και σκέφτομαι πόσο ούφο ήμουν μικρός που ήθελα να μεγαλώσω για να κάνω πολλά πράγματα!
Θέλω να ξέρω όλοι οι μεγάλοι που έχουν παιδιά τα ίδια με την μάνα μου κάνουν; Μην βρει ελεύθερο χρόνο, προσπαθεί να σκεφτεί τι άλλο μπορεί να με βάλει να κάνω. Έλεος πια κουράστηκα και βαρέθηκα. Μάλλον θέλουν να με ξεφορτωθούν δεν εξηγείται αλλιώς. Κι όταν το λέω στη μάνα μου αρχίζει το ψαλτήρι. «Είσαι με τα καλά σου, εγώ που στερούμαι τόσα για να προσφέρω σε σένα τα πάντα!». Δεν θέλω γλυκιά μου μανούλα να μου κλείνεις το πρόγραμμα μου με αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, μουσική και ό,τι άλλο σου κατέβει στο κεφάλι. Θέλω να έχω και ελεύθερο χρόνο. Μην ξεχνάς πως πάνω απ’όλα είμαι παιδί ακόμη και θέλω κι εγώ να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Αλλά εκεί αυτή επιμένει «Εγώ για σένα τα κάνω, όταν μεγαλώσεις θα το καταλάβεις». Τι θα καταλάβω μωρέ που θα περάσουν τα χρόνια της ξεγνοιασιάς και μετά θα τρέχω και δεν θα φτάνω για να προλάβω να κάνω τις δουλειές μου. Δηλαδή το ίδιο ακριβώς. Τώρα τρέχω με το σχολείο, τα φροντιστήρια και τις εξωσχολικές δραστηριότητες και ψάχνω με το κιάλι να βρω χρόνο. Μετά θα τρέχω με τις δουλειές μου, την οικογένεια και τα παιδιά μου. Ένα μόνιμο τρέξιμο δηλαδή. Υπέροχα πράγματα…
Και έρχεται κι ο πατέρας μου από τη δουλειά και του τα λέω. Τι να κάνει κι αυτός ο δόλιος. Συμφωνεί μαζί μου και χαίρομαι, γιατί ίσως καταφέρω να γλυτώσω από κάτι. Τσάμπα πάει η χαρά μου όμως. Μόλις εμφανίζεται η μάνα και της τα λέω ρίχνει ένα βλέμμα του πατέρα μου και μούγκα αυτός. «Ρε πατέρα», του λέω, «τι λέγαμε πριν από λίγο; Γιατί μου τα γυρίζεις τώρα;». Και τι μου λέει ο αθεόφοβος «Βρε παιδί μου η μάνα σου ξέρει, όλα τα παιδιά πηγαίνουν φροντιστήριο, όλα κουράζονται, κάνε υπομονή και οι κόποι σου θα ανταμειφθούν». Κόκκαλο εγώ, αλλά τι να τους πω.
Ευτυχώς υπάρχουν και τα φιλαράκια μου και μπορώ να συνεννοηθώ με κάποιον. Όλοι τα ίδια προβλήματα έχουμε, βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Συναντιόμαστε όταν έχουμε χρόνο και συμβαδίζουν οι ώρες μας και τα λέμε.
Γι’ αυτό σκάω που δεν με καταλαβαίνουν οι γονείς μου. Αυτοί στην ηλικία μου έπαιζαν στις αλάνες με τους φίλους τους, έπαιρναν τα ποδήλατά τους και χάνονταν με τις ώρες. Το ίδιο θέλω κι εγώ λοιπόν. Να κάνω και τα μαθήματά μου, να έχω όμως και χρόνο να κάνω πράγματα που αγαπώ. Να μην περιμένω μια Κυριακή μόνο, που κι αυτήν δυστυχώς δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά γιατί πρέπει να διαβάσω και να λύσω ασκήσεις όλης της εβδομάδας.
Και για να είμαι και ειλικρινής προτιμώ να παίξω μπάλα με τους φίλους μου στο γηπεδάκι της γειτονιάς, παρά να τρέχω συνέχεια στις προπονήσεις μήπως και με δει καμιά μεγάλη ομάδα και κάνω την τύχη μου – αυτό είναι όνειρο της μάνας μου, για να ξέρεις! –
Αθηνά, 12 ετών.
