Όταν ξεκίνησε το όμορφο αυτό ταξίδι που ονομάζεται ζωή αισθανόμουν μια σιγουριά για όλα όσα έβλεπα και ένοιωθα. Έβγαινα έξω να παίξω μπάλα, άκουγα ροκ μουσική, διάβαζα όλα μου τα μαθήματα, ακόμα και εκείνα που σκυλοβαριόμουν και με έκαναν να θέλω να πετάξω το βιβλίο από το παράθυρο. Γενικά, δεχόμουν τα πάντα αβίαστα, ακόμα και μια σκληρή και άδικη κριτική ως κάτι το «φυσιολογικό». Δεν με πείραζε τίποτα και κανένας.
Όσο όμως άρχισα να μεγαλώνω αισθάνομαι ότι όλα αυτά αλλάζουν. Όλες οι σκέψεις και ιδέες που είχα για όσα θεωρούσα δεδομένα αρχίζουν να ανατρέπονται η μια μετά την άλλη. Το ήρεμο σκηνικό που υπήρχε ήδη στη ζωή μου έδωσε θέση σε ένα κλίμα έντασης και αμφισβήτησης, μια τάση για ανατροπή της «ασφάλειας» που ένοιωθα πριν λίγα χρόνια. Όλη αυτή η εσωτερική «έκρηξη» που συμβαίνει μέσα μου είναι κάτι που νοιώθω για πρώτη φορά.
Αυτό το κύμα που σαρώνει το μυαλό μου έχει δύο κυρίαρχα στοιχεία. Το πρώτο είναι η κατάρρευση των παλαιών προτύπων. Άρχισα να αμφισβητώ τα πάντα, ακόμα και τους γονείς μου που θεωρούσα ως ήρωες μέχρι τότε. Πιστεύω πλέον ότι το σχολείο είναι ένας χώρος που παρέχει στείρες γνώσεις και πληροφορίες αντί να διαμορφώνει σκεπτόμενα άτομα που θα έχουν άποψη για ότι τους «καίει». Στο σχολείο έρχομαι πολλές φορές σε κόντρα με τον καθηγητή, ειδικά στο μάθημα της Ιστορίας που το παίζει και ξερόλας. Αισθάνομαι ότι καθετί έχει και μια άλλη οπτική γωνία που αγνοούσα μέχρι τότε.
Από την άλλη διψάω για αλλαγές. Θα ήθελα να αλλάξω τα πάντα. Τους γονείς μου, το σχολικό περιβάλλον, του φίλους μου, την κοινωνία γενικότερα. Ξέρω ότι πρέπει να τα αλλάξω. Για την ακρίβεια είμαι σίγουρος μπορώ να «διορθώσω» ότι εγώ πιστεύω ότι είναι «λάθος».
Αλλά έχω μια βασική απορία. Δεν ξέρω το πώς. Πίστευα ότι με τη θέληση και μόνο θα μπορούσα να πετύχω αυτό που θέλω. Όμως δεν καταλάβαινα ότι για να αλλάξω τον κόσμο έπρεπε να αλλάξω εγώ πρώτα. Και η αλλαγή είναι κάτι που πάντα προκαλεί αντιδράσεις, εσωτερικές και εξωτερικές και πολλές φορές μπορεί να προκαλέσει πόνο. Και σίγουρα μπορεί να φαίνεται ενδιαφέρουσα σε πολλούς, λίγοι όμως θα είναι αυτοί που θα θελήσουν να κάνουν θυσίες έτσι ώστε να την πραγματοποιήσουν.
Έτσι έφτασα στο συμπέρασμα ότι η επιθυμία για αλλαγή υπάρχει αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Θέλει τόλμη και θυσίες για να μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι τελικά. Δεν είναι τυχαίο οτι οι μεγάλες αλλαγές πραγματοποιούνται πάντοτε από τους λίγους, τους «τρελούς», αυτούς που κάποιοι φωνάζουν «αλήτες». Και για να είναι η αλλαγή πετυχημένη έχουμε ευθύνη και ο καθένας μας ξεχωριστά. Και είναι σίγουρο ότι μόνο αν αλλάξουμε εμείς πρώτα μπορούμε να πιστεύουμε και να ονειρευόμαστε κάτι πολύ καλύτερο.
