Να λοιπόν που η επιτυχία μιας αθλήτριας σε ένα αγώνισμα που δεν το λες και δημοφιλές στην Ελλάδα, έφερε ξανά στην επικαιρότητα το θέμα του Ολυμπιακού Πνεύματος, των Ολυμπιακών Αγώνων γενικότερα, και την έννοια της ηθικής αξίας που επιφέρει η ενασχόληση με τους Αγώνες.
Θα πει κανείς πως η κουβέντα είναι μάταιη. Μιλάμε για Ολυμπιακούς της ντόπας, για αθλητές που δεν προσέχουν τίποτα περισσότερο από το “φαίνεσθαι” και την πρόσκαιρη επιτυχία. Τα παραδείγματα είναι αρκετά, και οι μνήμες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, (τέτοιες μέρες ήταν πλάκα πλάκα…) που ψαχνόταν ένας ολόκληρος κόσμος να δει τι έγινε με το non-show των Κεντέρη- Θάνου, όσο μακρινές και αν είναι, είναι πάντα εδώ, και είναι πάντα νωπές.
Δεν είναι έτσι όμως. Και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στην περίπτωση της Κορακάκη. Θα πρέπει πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο. Να μαχόμαστε για να ανεβούμε στα ψηλά πατώματα, όχι μόνο μιας πρόσκαιρης επιτυχίας, αλλά και της αποδοχής και του σεβασμού. Των άλλων και του εαυτού μας.
Αυτά βέβαια ξεχάστηκαν. Όπως τα ξέχασε και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που δε θεώρησε σκόπιμο να συνεχίσει τα μαθήματα της Ολυμπιακής παιδείας. Ίσως οι εκδρομές απανταχού της επικράτειας, και οι επισκέψεις σχολείων σωρηδών σε μπουζουκομάγαζα τέταρτης και πέμπτης κατηγορίας να παίζουν σημαντικότερο ρόλο και να είναι περισσότερο εποικοδομητικές. Μακάρι. Ίσως οι έφηβοι να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι να ξέρει κανείς, που ξαπλώνεις, που κοιμάσαι, διότι ξέχασες και δε θυμάσαι.
Δεν μειώνω την διασκέδαση, κάθε άλλο. Αλλά ακόμα στην παιδεία το έχουμε παρατραβήξει το σκοινί. Πιο πολύ κοιτάμε την διασκέδαση, το ” ώπα” και το ” άιντε”, από το να μιλήσουμε για αρχές, αξίες, και πολιτισμό. Πασέ πράγματα θα μου πει κανείς…
Αντί να υπάρχει μια χαρά και ένας θαυμασμός για τον όποιο αθλητή μπορεί και κατορθώνει να επιβάλλει τον εαυτό του και να απολαμβάνει τους κόπους της προσπάθειάς του, ανεβαίνοντας στο βάθρο, πόσο μάλλον στο ψηλότερο σκαλί του, η ελληνική κοινότητα αναλώνεται σε αηδίες και σε σάχλες για το αν το μετάλλιο προέρχεται από μεμονωμένη προσπάθεια ή από μία οργανωμένη ομοσπονδία. Τσάμπα οι κουβέντες. Ξέρουμε πολύ καλά πως στην Ελλάδα διαχρονικά, λίγες φορές οι επιτυχίες προήλθαν από οργανωμένη προσπάθεια. Κάποιες από αυτές είχαν δόλο μέσα τους, κάποιες άλλες επιτυχίες ξεχάστηκαν τελείως, γιατί πολύ απλά οι αθλητές που τις πέτυχαν δε δέχτηκαν να μπούνε σε ένα τριπάκι που όριζε πως θα πρέπει να εισέλθουν στην lifestyle φάση της ζωής τους, ή να κάνουν γυμνές φωτογραφίσεις. Ένα απλό παράδειγμα θα παραθέσω: Θυμάται κανείς πως η Ιωάννα Χατζηιωάννου είχε πάρει χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Σίδνει το 2000, στο αγώνισμα της άρσης βαρών; Φαντάζομαι λίγοι το θυμούνται. Αν μπει ερώτηση στον “εκατομμυριούχο” θα βαράει ο συμμετέχοντας στον τελικό το κεφάλι του στον τοίχο με το κακό που θα του λάχει. Η κοπέλα όπως ήρθε, έτσι χάθηκε γιατί ήταν αθλήτρια.
Για ποια Ολυμπιακή παιδεία να μιλήσουμε λοιπόν; Για ποιο ιδεώδες αθλητικό να εκφράσουμε άποψη; Στην Ελλάδα που βαδίζει ολοταχώς για την τρίτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα, αυτά τα πράγματα δυστυχώς αποτελούν δευτερεύουσες προτάσεις. Πράγματα χωρίς ουσία. Και πως να πάει μπροστά μία χώρα που θέλει να ευαγγελίζεται πως έδειξε τον δρόμο στο Ολυμπιακό Πνεύμα, όταν δεν ξέρουμε καν τον Ολυμπιακό Ύμνο; Αλλά ίσως και αυτό να μην είναι πρόβλημα για την παιδεία μας, διότι μάθαμε να μην μετράμε τον κόπο και την χαρά της προσπάθειας αλλά αντίθετα μάθαμε να υπολογίζουμε άλλα πράγματα. Και άλλους “ύμνους”. Να σβήνουμε τηλέφωνα, να σβήνουμε και διευθύνσεις, τα πάντα, ονόματα, κρυφές, ύποπτες πλέον κλήσεις…
Δ. Παπαδόπουλος
