Ο Σπύρος γεννήθηκε στο Λίβερπουλ, με καταγωγή από την Κέρκυρα, όπου και ξεκίνησε την καριέρα του, για να πάει αργότερα στον Ολυμπιακό, και να κατακτήσει στις 16 Αυγούστου του 2016, το αργυρό μετάλλιο στα δέκα χιλιόμετρα ανοιχτής θάλασσας. Στα 36 του χρόνια, στην τελευταία του εμφάνιση ως αθλητής σε τοπ επίπεδο.
Ο Παναγιώτης γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Από τα οχτώ του χρόνια στον Ναυτικό Όμιλο Καλλιθέας ασχολείται με την ιστιοπλοία και αποκλειστικά με την κατηγορία «470» σε τοπ επίπεδο μέχρι σήμερα. Το 2001 πήρε την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων στην Κωνσταντινούπολη. Το βράδυ της 17ης Αυγούστου πήρε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Ο Παύλος είναι το έτερο αθλητικό ήμισυ του Παναγιώτη. Μεγαλωμένος στην Θεσσαλονίκη. Από τα εφτά του χρόνια ασχολείται με την ιστιοπλοία στον Ναυτικό Όμιλο του Πόρτο Καρράς. Από το 2003 ζει στην Αθήνα, και αγωνίζεται με την Βουλιαγμένη. Το βράδυ της 17ης Αυγούστου πήρε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Ο Λευτέρης από τα πέντε του χρόνια αγωνίζεται στον Πανιώνιο. Είναι γυμναστής του αρέσουν οι κρίκοι, και τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχει χάσει διοργάνωση στην οποία να μην πάρει ένα μετάλλιο, κατά προτίμηση χρυσό. Ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου στο Ρίο, πήρε το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους.
Η Άννα στα είκοσί της χρόνια έγινε η πρώτη αθλήτρια που πήρε δύο μετάλλια στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ενασχόλησή της με το πιστόλι ξεκινά από το 2010, και φέτος στο Ρίο, την δεύτερη και την τέταρτη μέρα των αγώνων ένιωσε την χαρά του βάθρου, και της πρώτης θέσης.
Τα αγωνίσματα τα είδαμε όλοι. Δεν είναι τα κορυφαία αγωνίσματα, τα δημοφιλή. Όπως γίνεται εδώ και τόσα χρόνια στην Ελλάδα, σπάνια τα δημοφιλή αγωνίσματα δίνουν χαρές σε επίπεδο Ολυμπιακών αγώνων. Η μόνη εξαίρεση αποτελεί το πόλο, και αυτό συνέβαινε επειδή υπήρχαν μαζεμένες πολλές προσωπικότητες, που με την δουλειά τους κάνανε πάντα την διαφορά, ενίοτε δε, χτυπούσαν και υψηλές θέσεις.
Η πάλη έδινε τα μετάλλια που δεν έβλεπε ποτέ κανένα άθλημα, μέχρι το 1992, και την Βούλα. Μετά από εκεί τραβάμε γραμμή. Μιλάμε για άλλο σκηνικό. Όπως και μετά από το 2004, πάλι τραβάμε γραμμή, για άλλους λόγους.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως «ναι, αλλά ξέρετε έχουμε κρίση». Σε πολλά πράγματα, η κρίση είναι στο μυαλό μας, είναι η εύκολη δικαιολογία. Αυτά τα παιδιά, πέτυχαν, με κορωνίδα την περίπτωση Γιαννιώτη, χωρίς να γίνουν τα κορυφαία ονόματα μιας χρεωκοπημένης show -biz, χωρίς να νοιαστούν για τις ευκολίες μιας οποιασδήποτε πρότασης της σκουριασμένης τηλοψίας, χωρίς να περιαυτολογήσουν για τον εαυτό τους. Γιατί πολύ απλά, δεν είναι αυτή η δουλειά τους.
Από τον 36άρη Γιαννιώτη, μέχρι την 20χρονη Κορακάκη, υπάρχει μια νοητή γραμμή που τους συνδέει: Δεν είναι μόνο τα μετάλλια. Είναι και η συγκρότηση. Η προσωπικότητα. Το γεγονός πως έχουν δει όλες τις κακουχίες και τις στραβές μπροστά τους, έχουν δει όμως και όλα τα μετάλλια στην κατηγορία τους να έρχονται, και να μην τους υπολογίζει κανείς. Να μην τους λέει κανείς «μπράβο». Ευτυχώς, ιδιώτες τους εμπιστεύτηκαν με τις χορηγίες τους. Τώρα, θα βρούνε περισσότερους χορηγούς. Η επιτυχία πάντα φέρνει μαζί της το φως και το χρήμα. Ακόμα κι έτσι, όμως, η περίπτωση του Γιαννιώτη καθίσταται σημαντική. Ο άνθρωπος είπε «φεύγω». Και φεύγει ακόμα και αν είναι θεωρητικά ηττημένος. Ίσως και αδικημένος. Αλλά δεν τον νοιάζει. Μετάλλιο είχε ο άνθρωπος για στόχο, και το πέτυχε. Δεν ήθελε σώνει και καλά το χρυσό…
Το χειρότερο απ’ όλα με την κρίση, είναι πως η ελληνική κοινωνία δεν έχει αλλάξει μυαλά. Απλά κάνει με λιγότερο θόρυβο αυτά που έκανε και πριν. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτών που μπορούν να λειτουργούν όπως έμαθαν και προ κρίσης, ο θόρυβος γίνεται πάταγος. Αυτοί οι άνθρωποι όμως, δεν κάνουν θόρυβο με τα τσιφτετέλια τους, με τις γαρδένιες, τα γαρύφαλλα, και τις κόντρες. Κανένας Ολυμπιονίκης που ξοδεύει ώρες και χρόνο από την ζωή του, για κάποια δευτερόλεπτα ή για μια σειρά αγώνων σε ένα πρωί ή ένα απόγευμα, δεν νοιάζεται για αυτά. Ο στόχος, η προσήλωση, η προσπάθεια, και η χαρά της επιτυχίας που έρχεται είτε με την συμμετοχή, είτε με την επιτυχία, δυστυχώς δεν περνάει στην Ελληνική κοινωνία. Δεν μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι, πως ο Γιαννιώτης δεν μπήκε στο τριπάκι του επανελέγχου και της ένστασης για κάτι που θα μπορούσε να είχε δικαιωθεί. Το άφησε να περάσει. Μεγάλη υπόθεση και στην νίκη, και στην ήττα να δείχνει κανείς ανωτερότητα. Η κοινωνία μπορεί να το θαυμάσει, μπορεί να το χαζέψει στην τηλεόραση, αλλά μετά θα ζητήσει πάλι το δήθεν, το στρας, την σιλικόνη, το «ρο» που δεν λέγεται καθαρά, ή την εξυπνακίστικη ατάκα κάποιου που προσπαθεί να προβάλλει τον εαυτό του στην ξεπερασμένη τηλεοπτική αρένα, γιατί έχει πειστεί πως είναι ταλαντούχος. Το δε χειρότερο είναι πως προσπαθεί να πείσει και εμάς.
Οι ιδέες του αθλητισμού είναι πάντα η λύση για κάθε κρίση. Πόσο μάλλον για την κρίση αξιών που κατατρώει τις σάρκες μας μέρα με την μέρα. Μακάρι η Ελληνική κοινωνία, και η Ελληνική παιδεία να στρέψει το βλέμμα της στα λεγόμενα, τις αρχές και τις αξίες αυτών των ανθρώπων, αλλά και άλλων, όπως του Περικλή Ιακωβάκη, ή της Νίκης Ξάνθου για παράδειγμα. Μακάρι επίσης η Ελληνική κοινωνία να μην προσπαθήσει να κρύψει μέσα στην αγκαλιά της αυτά τα άτομα, για να τα πνίξει μετά, στον βωμό μιας βουλευτικής έδρας, ή ενός « ναι σε όλα». Δεν χρειάζεται εδώ να πω παραδείγματα, το πιάσαμε όλοι το νόημα…
Δ. Παπαδόπουλος
