Θα μπω κατ’ευθείαν στο θέμα: ζω για τη στιγμή που θα τελειώσω τις Πανελλήνιες, θα τελειώσω τα ενδοσχολικά και θα κλείσω πίσω μου την καγκελόπορτα του σχολείου. Δεν είναι που μισώ το σχολείο είναι που δεν μπορώ τους συμμαθητές μου.
Δε θα μιλήσω για bullying. Είναι σοβαρό θέμα και είναι ντροπή να μιλάω εγώ γι’αυτό, όταν με τις βλακείες που κατά καιρούς κάνουμε με τους «φίλους» μπορεί κι εγώ η ίδια να έχω κάνει bullying με κάποιο τρόπο σε κάποιον άλλον.
Μιλάω καθαρά σαν ένα παιδί που θέλει να είναι παιδί. Δε γουστάρω να βάφομαι για να πάω σχολείο- αλλά θέλω και να του τρέχουν τα σάλια του Νίκου όταν με βλέπει-, αρνούμαι να καπνίσω στις τουαλέτες –αλλά θέλω και να είμαι κουλ στα μάτια των συμμαθητών μου-, σιχαίνομαι να με λένε φυτό –αλλά μου τη σπάει να νομίζει ο καθηγητής ότι είμαι ντουβάρι- και πολλά πολλά ακόμα.
Ένα ένα. Γιατί να βαφτώ για να πάω σχολείο; Δηλαδή, πραγματικά, Λίζα μου, Σούλα μου, Κούλα μου, ξυπνάτε στις 7:30 και έχετε όρεξη να ισιώσετε μαλλί, να βάλετε eyeliner και κραγιόν;! Εγώ σηκώνομαι με το ζόρι, τρέχω να ντυθώ, να φάω και τίποτα γιατί πιο ντροπιαστικό από το γκρρρ του στομαχιού δεν έχει, και σφαίρα σχολείο! Όχι να κάνω και ποτέ!!! Και λες ναι, έχεις δίκιο, μην το κάνεις. Έλα όμως που θέλω και να αρέσω! Και τρώω τις ώρες μου να ξεροσταλιάζω να κοιτάω το Νικολάκη που κοιτάει τη Μαιρούλα που σήμερα φοράει το ανοιχτό μπλουζάκι και έχει τη βλεφαρίδα κάγκελο! Έλα που δε μου δίνει καμία σημασία γιατί δε φοράω κοντά σορτσάκια και δεν πετάω λίγο στήθος έξω! Και έτσι η μισή μου καρδιά μου λέει “μείνε παιδί”, αλλά η άλλη μισή (που…στην Κίνα βρίσκεται) μου λέει “ρε χαζοβιόλα, άντε πάνε σε κανα Zara, Mara και κάνε επιδρομή στα καυτά σορτς.” Πρόβλημα! Όταν όμως τελειώσει το σχολείο, θα τελειώσει και ο Νικολάκης και η Μαιρούλα, οπότε θα απελευθερωθώ!
Δεύτερον, δε θέλω να καπνίσω ρε φίλε. Όχι, δεν είμαι τόσο κουλ όσο εσύ, αλλά θα έχω λιγότερες πιθανότητες καρκίνου στα 40 και λιγότερο τσιγαρόβηχα! Και ξεκόλλα και άσε με ήσυχη στην τάξη και στο διάλειμμα… δε θα έρθω ποτέ στην τουαλέτα για κρυφό τσιγαράκι γιατί δε γουστάρω να έχω κίτρινα δόντια σε δέκα χρόνια ούτε και ρισκάρω να φάω καμία αποβολή στα καλά καθούμενα!
Και τέλος, ναι! Είμαι φυτό και πολύ το χαίρομαι! Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Εγώ θυσιάζω περισσότερες ώρες από το χρόνο μου τώρα- που δεν έχω και κάτι καλύτερο να κάνω, παλιά είχαν αλάνες, τώρα τι να κάνω, να παίξω pro; – για να κάνω κάτι καλύτερο στο μέλλον. Έχω όνειρα και φιλοδοξίες. Θα είμαι τώρα φυτό για να κάνω αύριο κάτι καλύτερο για μένα. Όχι για σένα, όχι για το Νίκο, τη Μαίρη, τη μάνα και τον πατέρα μου. Μόνο για πάρτη μου. Και μη με κοιτάς με ύφος σαν να με λυπάσαι και να μου λες «καημένο φυτό, μάλλον όλη μέρα διαβάζεις και δεν έχεις γνωρίσει τις χαρές της ζωής». Ενώ εσύ ε; Έχεις ζήσει από τώρα όλες τις χαρές και αυτά που πρέπει να κάνεις για να χτίσεις μέλλον θα τα κάνεις…χμμμ κάτσε να σκεφτώ… σε καμιά δεκαετία; Φίλε μου, σόρρυ που θα σου το χαλάσω, αλλά ή τώρα ή ποτέ! Άνοιξε κανα βιβλίο όσο είναι καιρός γιατί το πορτοφόλι του μπαμπά δε θα σε ταΐζει για πάντα και να δω όταν έρθει εκείνη η ώρα πώς θα τρέχεις και δε θα φτάνεις! Α ξέχασα, θα σε δανείζουν οι φίλοι σου που κάνατε τσιγάρο μαζί στις τουαλέτες. Τι, όχι;! Εγώ πάντως αποκλείεται να σου χαλαλίσω τα ευρώ μου. Με λίγα λόγια! Ανυπομονώ να ζήσω τη ζωή μου… Όμως τη στιγμή που πρέπει.. Διότι αν τα κάνουμε όλα από τώρα τι θα κάνουμε μετά;
