Η συζήτηση κάθε φορά με τους γονείς μου καταλήγει σε εντάσεις και τσακωμούς.. Εγώ από την δική μου πλευρά προσπαθώ να επιβληθώ και να βρω το δίκιο μου φωνάζοντας. Αυτοί προσπαθούν να με πάρουν με το καλό στην αρχή αλλά έπειτα επειδή καταλαβαίνουν πως δεν παίρνω χαμπάρι, αρχίζουν τους εκβιασμούς και βάζουν τις φωνές.
Είναι δύσκολο να μπουν στην θέση μου και να με καταλάβουν. Αυτοί έχουν ζήσει τα εφηβικά τους χρόνια με άλλον τρόπο όχι τόσο απελευθερωμένο. Εμείς οι νέοι μπορούμε να έχουμε τα πάντα στην διάθεση μας. Ό,τι ζητήσουμε το έχουμε.. Αν δεν αγοράσουμε το καινούριο μοντέλο κινητού δεν σταματάμε να παραπονιόμαστε.. Αν δεν προσθέσουμε στην γκαρνταρόμπα μας δέκα καινούρια συνολάκια για το φετινό καλοκαίρι δεν ηρεμούμε. Iδιαίτερα εμείς τα κορίτσια. Συνέχεια οι γονείς μας φωνάζουν να αφήσουμε το κινητό μας και λίγο στην άκρη για να διαβάσουμε αλλά εμείς αμετάβλητοι συνεχίζουμε να χαζεύουμε στο διαδίκτυο και να στέλνουμε μηνύματα με τους φίλους μας..
Από την άλλη πλευρά οι γονείς μου συνέχεια παραπονιούνται πως δεν συνεισφέρω τίποτα στο σπίτι καθώς δεν έχω πλύνει ούτε μία φορά ένα πιάτο.. Στα μεγαλύτερα μας όμως αδέρφια ούτε που αναφέρουν να κάνουν κάποια δουλειά καθώς ξέρουν πως θα το αρνηθούν κατηγορηματικά … Γι’ αυτό το λόγο ανταποκρίνονται σε εμάς τους μικρότερους που δεν έχουμε υποτίθεται τέτοιο φόρτο εργασίας.
Αυτό βέβαια δεν ισχύει σε καμία περίπτωση καθώς το πρόγραμμα μας είναι τόσο φορτωμένο που πασχίζουμε να βρούμε μέσα στην μέρα λίγο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μας.. Τόσα φροντιστήρια αγγλικών, γερμανικών, φυσικής και μαθηματικών δεν προλαβαίνω ούτε δέκα λεπτά να μιλήσω με τους φίλους μου στο κινητό.. οι γονείς θεωρούν πως έτσι θα μας κάνουν ενεργούς και ικανότατους πολίτες. Αλλά για άλλη μία φορά δεν μπορούν να μας καταλάβουν.
Θέλουν συνέχεια να μας καθοδηγούν και να ξέρουν σε τι συναισθηματική κατάσταση βρισκόμαστε.. γι αυτό το λόγο δεν ειναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει την μαμά μου επ΄ αυτοφώρω να διαβάζει τα μηνύματα μου στο κινητό μου. Μετά βέβαια αρχίζω τις φωνές και αυτή αποχωρεί από το δωμάτιο μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα.. Αυτό που θέλουν να έρχονται στην ίδια παρέα με εμένα υποτίθεται για να δουν τι κάνω αλλά στην πραγματικότητα να ακούσουν τι λέω με τους φίλους μου , είναι το πιο εξοργιστικό από όλα..Είναι υπερβολικά υπερπροστατευτικοί και θέλουν να τα ξέρουν όλα.
Όταν επίσης βγαίνω έξω θα με πάρουν τουλάχιστον τρεις φορές τηλέφωνο για να δουν που είμαι.. καμία φορά βέβαια αργώ πολύ να πάω σπίτι και τότε δικαιολογημένα μου βάζουν τις φωνές.. Τι να κάνουμε γονείς είναι αυτοί.
Μαργαρίτα, 15 ετών
