Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε τί θα γινόταν, αν είχαμε την επιλογή να πηγαίναμε ξανά σχολείο από την αρχή; Ένα σχολείο με χρώματα,όχι γκρίζο, σαν τα χρώματα των παιδικών μας ονείρων. Με ένα δάσκαλο εμπνευσμένο και όχι εγκλωβισμένο στα “πρέπει’ του Υπουργείου Παιδείας.
Αλήθεια, πόσο ουτοπικό φαντάζει αυτό στα αυτιά των ενηλίκων;Έχετε τολμήσει ποτέ να το εκφράσετε σε κάποιον;Το πιο πιθανό θα ήταν να σας κοιτούσαν σαν εξωγήινο ή να γελούσαν μαζί σας!Γιατί όμως στην πορεία χάσαμε την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων και την δίψα να αλλάξουμε τον κόσμο;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη εντύπωση που μου έκανε το Γυμνάσιο της περιοχής μου.“Φυλακή! Μπουντρούμι!”, φώναζα στους γονείς μου.Και πραγματικά ήταν τόσο απογοητευτικό αυτό το χρώμα, τόσο καταθλιπτικό, που έκανε τη μετάβασή σου από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο τόσο δύσκολη!
Τί θα έπρεπε, λοιπόν, να έχει το σχολείο που ονειρευτήκαμε;Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να κάνουν ένα παιδί ευτυχισμένο;Ένα παιδί τόσο ευτυχισμένο, που όταν θα χτυπούσε το κουδούνι για το σχόλασμα θα άκουγες επιφωνήματα απογοήτευσης και όχι ανακούφισης.
Πρώτον, οι εγκαταστάσεις.Σοβαρά τώρα, είναι χώροι έμπνευσης και δημιουργίας αυτοί που έχουμε στη χώρα μας;Με λυόμενα, μισογκρεμισμένα, παμπάλαια κτίρια;
Τα σχολεία που αξίζουν όλα τα παιδιά του κόσμου θα έπρεπε να έχουν χρώματα και μυρωδιές ευχάριστες και ανεξίτηλες στην μνήμη τους.Να είναι φτιαγμένα με υλικά φιλικά προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο.
Επίσης, θα πρέπει να έχουν αυλή.Γιατί η αυλή είναι ο αέρας που αναπνέουν, το οξυγόνο.Και φυσικά να υπάρχει πράσινο.Λουλούδια, δέντρα,χορτάρι και χώμα.Για να μπορέσει η μάθηση να γίνει βιωματική και όχι μέσω ενός άψυχου βιβλίου με όρια και γραμματοσειρές.Γιατί η γνώση είναι άπειρη και δεν θα πρέπει να σταματά στα πρότυπα και στις ημερομηνίες.
Δεύτερον, το πρόγραμμα διδασκαλίας.Όλοι θυμόμασταν τους δάσκαλους και τους καθηγητές μας να είναι μονίμως αγχωμένοι για να βγάλουν την περιβόητη ύλη.Ύλη, που είμαι σίγουρη κανείς δε θυμάται, γιατί σκοπός ήταν η παπαγαλία και όχι να μάθουμε ουσιαστικά τί έγινε με το Κυπριακό.Ύλη που, βεβαίως στην Τρίτη Λυκείου αφαιρέθηκε από την εξεταστέα ύλη.Τα συμπεράσματα δικά σας!
Αχ, αυτή η παπαγαλία.Θυμάμαι την αδερφή στις τότε Δέσμες, να αποστηθίζει κόμματα και τελείες…Τι σαδιστικά πράγματα!Κρινόταν η επιτυχία του σχεδόν 18 χρονου από αυτή την στείρα και απαρχαιωμένη μέθοδο!Και φυσικά είναι μία μέθοδος που επικροτείται μέχρι και σήμερα.
Θα έπρεπε να υπήρχαν εργαστήρια για πειράματα σε όλα τα σχολεία και σε όλες τις βαθμίδες.Αίθουσες με τεχνολογικά μέσα, διαδραστικούς πίνακες, ηλεκτρονικούς υπολογιστές.Πόσο διαφορετική θα μας φαινόταν η Φυσική και η Χημεία αν την μαθαίναμε με πειράματα!
Ο καθηγητής, ο δάσκαλος θα έπρεπε να αξιολογεί την κλίση κάθε μαθητή και σε συνδυασμό με τις δομές που θα υπήρχε στο σχολείο να τις καλλιεργεί.Όλοι μας γνωρίσαμε έναν τέτοιο δάσκαλο ή καθηγητή που κατάλαβε τι αγαπάμε περισσότερο και για ποιο πράγμα προοριζόμασταν και έτσι μας προέτρεψε να σπουδάσουμε γιατροί ή φιλόλογοι, να ασχοληθούμε με αυτό που έβλεπε ότι αγαπάμε.Αλλά δυστυχώς δεν είχε τα μέσα να μας βοηθήσει να το καλλιεργήσουμε παραπάνω.
Ένα σχολείο διαφορετικό θα σεβόταν τα θέλω του μαθητή.Τη δίψα του να μάθει για όλο τον κόσμο.Να ικανοποιήσει την περιέργειά του για το πιο μικρό και ασήμαντο.Θα του μάθαινε να είναι παρατηρητικός, να αγαπάει το διαφορετικό(όλοι είμαστε διαφορετικοί και μοναδικοί εξάλλου), να του διδάξει τι είναι η αγάπη και ο σεβασμός, όχι κουνώντας το δάχτυλο και με τιμωρίες, αλλά με παραδειγματισμό και αφοσίωση.
“Άλλωστε πώς να κρυφτείς απ τα παιδιά, έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα!”
Mαρία Κουκογιάννη
