Είναι βέβαιο πως κανένας από εμάς τους μαθητές δεν θα ήθελε να αφήσει το ξέγνοιαστο του καλοκαίρι για να επιστρέψει πάλι στα θρανία. Είναι πλέον θέμα ρουτίνας. Κάθε πρωί ξυπνητήρι για να προλάβουμε να φτάσουμε στο σχολείο εγκαίρως για να μην πάρουμε απουσία. Ίσα ίσα προλαβαίνουμε να ντυθούμε και να φάμε κάτι πρόχειρο.
Η πρώτη μέρα του Αγιασμού είναι η αγαπημένη μας! Συναντιόμαστε με τους συμμαθητές μας που έχουμε τόσο καιρό να τα πούμε και πάντα μαντεύουμε τι μάθημα θα μας κάνει ο καινούριος καθηγητής που εντοπίσαμε… Πρώτο και κύριο θα τον κρίνουμε από την εξωτερική του εμφάνιση και έπειτα θα πάμε να του πιάσουμε δήθεν την κουβέντα για να δούμε τι είδους χαρακτήρας είναι. Όταν πάλι βλέπουμε τους ίδιους δασκάλους με τους οποίους δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις το προηγούμενο έτος, απογοητευόμαστε και αναρωτιόμαστε πώς θα περάσει και αυτή η χρονιά!. Στο τέλος βέβαια του αγιασμού μας δίνουν για δώρο ένα πάκο βιβλία έτσι για το καλωσόρισμα .
Την επόμενη μέρα θα μπούμε κιόλας στην τάξη για να γνωρίσουμε τους καινούριους μας καθηγητές. Δεν λέω υπάρχουν πολλοί με τους οποίους μπορούμε πραγματικά να εκφραστούμε και να ανοίξουμε μια συζήτηση που να μας ενδιαφέρει. Με τους συμμαθητές μας από την άλλη στήνουμε ‘πηγαδάκια’ την ώρα του μαθήματος για να περάσει η ώρα όσο τα δυνατόν πιο γρήγορα, προσπαθώντας να μην γινόμαστε αντιληπτοί . Βέβαια αυτό δεν επιτυγχάνεται πάντα διότι μας πιάνουν τα γέλια και δεν μπορούμε να συγκρατηθούμε.
Γενικά απογοητευόμαστε με την ιδέα του σχολείου καθώς δεν γίνεται πάντα αυτό που επιθυμούμε ή έστω με τον ίδιο τρόπο. Τα εφτάωρα κάθε μέρα φορτώνουν το καθημερινό πρόγραμμα μας αλλά όταν λείπει κάποιος καθηγητής και κάνουμε κενό ή μας συμπληρώνουν για να σχολάσουμε νωρίτερα, πετάμε από τη χαρά μας.
Ακόμα, καθώς μεγαλώνουμε και προαγόμαστε σε μεγαλύτερη τάξη ο βαθμός δυσκολίας των μαθημάτων ολοένα και αυξάνεται. Το άγχος μας επίσης, καθώς πλησιάζουμε στην τελική ευθεία των πανελλήνιων εξετάσεων. Σκεφτόμαστε πόσο ευχάριστες ήταν οι προηγούμενες χρονιές που δεν ήταν ο φόρτος εργασίας τόσο μεγάλος και όλα έμοιαζαν πιο ξέγνοιαστα.
Εμείς οι πιο μεγάλοι σε ηλικία μαθητές θα πρέπει να κατανοήσουμε πως τα σχολικά μας χρόνια φτάνουν στο τέλος τους. Γι αυτό θα πρέπει να αξιοποιήσουμε κάθε στιγμή ξεχωριστά και να κρατήσουμε από αυτές τα πιο σημαντικά. Πρέπει όλοι να κάνουμε υπομονή αλλά να αγωνιζόμαστε όσο το δυνατόν πιο πολύ για να καταφέρουμε να υλοποιήσουμε όλους μας τους στόχους.. Δυστυχώς ανεκτικότητα να πρέπει να δείχνουμε σε όλη την διάρκεια της ζωής μας. Καλή σχολική χρονιά σε όλους …!
Μαργαρίτα,15
