Αγαπημένε μου πρωτοετή,
Καλώς όρισες στον μαγικό πλανήτη του μέσου Έλληνα φοιτητή. Καταρχάς, σου αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια, γιατί όχι μόνον επιβίωσες από το Γολγοθά των Πανελληνίων, αλλά και επειδή διατήρησες ακμαίο το ηθικό και έγραψες τόσο καλά που πλέον σπουδάζεις στη σχολή που ονειρευόσουν! Τόσα και τόοοοοσα ξενύχτια πάνω από παραγώγους και Βενιζέλο, σπυράκια στο μέτωπο, απαίσια κιλά, τόσες στερήσεις εξόδου, τόσο άγχος και αγωνία έπιασαν τόπο. Και να που μπορείς –επιτέλους!- να συστήνεσαι καμαρωτά- καμαρωτά ως φοιτητής ελληνικού πανεπιστημίου.
Οκτώβρης τώρα και η σχολή έχει αρχίσει. Ύστερα από δώδεκα χρόνια στα σχολικά θρανία, οι προσδοκίες σου για τη φοιτητική ζωή είναι μεγάλες. Το πλαν των φοιτητικών σου χρόνων περιλαμβάνει καφέδες από το πρωί ως το βράδυ, τίτσου στα κυλικεία των σχολών, ξέφρενα πάρτυ με μπύρες ανά χείρας και διάβασμα αυστηρά και ΜΟΝΟ στην εξεταστική. Και είναι και αυτοί που αναπολούν τα φοιτητικά τους χρόνια, κουνώντας το κεφάλι όλο νόημα και μουρμουρίζοντας συνεχώς το κλασικό πια «τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα της ζωής σου» και το «αχ και να ήμουν στη θέση σου» που φουσκώνουν ακόμη περισσότερο τα μεγαλεπήβολα σχέδια για ονειρεμένα φοιτητικά χρόνια.
Και κάπως έτσι καταλήγεις να πιστεύεις ότι ελληνικό πανεπιστήμιο= τετραετής χαλαρουίτα σε μέρος εξωτικό. Το εξιδανικεύεις και όταν πια επισκέπτεσαι τη σχολή σου παθαίνεις ένα μίνι σοκ αρχικά με τις εγκαταστάσεις. Άχαρα γκρίζα κτήρια χωρίς κατάλληλες υποδομές, για να φιλοξενήσουν ένα γιγαντώδη αριθμό φοιτητών. Τραπεζάκια πολιτικών παρατάξεων έτοιμα να «υποδεχθούν» τους νεοεισαχθέντες, μοιράζοντας φειγβολαν και συμβουλές επιβίωσης στα «ψαρωμένα πρωτοετάκια». Φοιτητικές παρατάξεις που έχουν συγκροτηθεί, για να διεκδικήσουν οι φοιτητές καλύτερες συνθήκες σπουδών, αλλά τελικά καταλήγουν να οργανώνουν ομαδικές εκδρομούλες και καφεδάκια.
Η όλη διαδικασία των εγγραφών, επίσης, έχει απλοποιηθεί. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, γιατί στην πραγματικότητα καλείσαι να επισκεφθείς κάμποσες ηλεκτρονικές πλατφόρμες σε συγκεκριμένες προθεσμίες, υποβάλοντας αιτήσεις για σίτιση, μαθήματα, συγγράμματα κλπ..
Η μαγική, όμως, ώρα είναι αυτή της παράδοσης του κάθε μαθήματος. Εκεί είναι το πραγματικό γλέντι. Ως γνωστόν, οι διορισμοί νέων καθηγητών και στην ανωτάτη εκπαίδευση έχουν παγώσει από καιρό, με συνέπεια να υπάρχουν ελλείψεις ακαδημαικού προσωπικού. Ένας καθηγητής αντιστοιχεί σε 700 (!) εγγεγραμμένους φοιτητές –προφανώς, από διάφορα έτη- και κάπως έτσι καταλήγουμε να παρακολουθούμε μάθημα ακόμη και στα σκαλάκια του αμφιθεάτρου!
Όχι δεν είναι υπερβολικά μαύρη αυτή η εικόνα του ελληνικού πανεπιστημίου. Απλώς, από τη στιγμή που υπάρχουν φοιτητικές εστίες, λέσχες, πανεπιστημιακά γυμναστήρια και όλα αυτά τα καλά, θα ήταν πολύ σημαντικό να διορθώνονταν ορισμένα πράγματα που αφορούν την οργάνωση και τη λειτουργία των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Για να είναι πιο λειτουργικές οι συνθήκες την ώρα του μαθήματος, πιο συνειδητοποιημένοι οι φοιτητές και η ύλη του εκάστοτε μαθήματος πιο «συμμαζεμένη» (μη ξεχνάμε άλλωστε πως η μετάβαση από τον λυκειακό τρόπο μελέτης στον πανεπιστημιακό κάθε άλλο παρά ομαλή είναι!).
Έτσι, λοιπόν, πρωτοετάκι μου. Θα την απολαύσουμε τη φοιτητική μας ζωή, χαλλλλαρά, σαλονικιώτικα (και ας σπουδάζεις και σε άλλη πόλη). Αλλά ας έχουμε στον νου μας ότι είναι και στο χέρι μας να βελτιώσουμε ό,τι δε μας αρέσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Και τώρα πήγαινε να πιεις και ένα καφεδάκι πριν πας για μάθημα.
Με τιμή,
Ένα τυχαίο πρωτοετάκι
Nτορα Παπ
