Στην εποχή που ζούμε η τεχνολογία εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, οι υπολογιστές και τα gadgets έχουν κατακλύσει την ζωή μας και δυστυχώς ή ευτυχώς έχουν γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Ένας άλλος τομέας ο οποίος έχει αναπτυχθεί λόγω της τεχνολογίας είναι το e-learning, μία μορφή ηλεκτρονικής διδασκαλίας όπου μπορούμε από την άνεση του σπιτιού μας να παρακολουθήσουμε διαλέξεις, σεμινάρια ή ακόμη και ολόκληρα μεταπτυχιακά προγράμματα, ακόμα και από διαφορετικές χώρες. Όλο αυτό μας ακούγεται σίγουρα ωραίο και δελεαστικό, αλλά πώς θα ήταν αν δεν υπήρχαν καθόλου σχολεία και τα παιδιά μας παρακολουθούσαν τα μαθήματά τους μέσα από μια ηλεκτρονική τάξη;
Κατά την δική μου άποψη το σχολείο είναι κάτι το οποίο δεν αντικαθιστάται με καμία ηλεκτρονική πλατφόρμα. Αρχικά, πρέπει να τονιστεί η σημασία της αλληλεπίδρασης μεταξύ των μαθητών. Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να μάθουν να κοινωνικοποιούνται και να αποδέχονται τους διαφορετικούς τύπους μαθητών που θα συναντήσουν γιατί αργότερα αυτοί θα είναι οι άνθρωποι που θα συναντήσουν στην κοινωνία.
Ένα ακόμη σημαντικό κομμάτι είναι ο ίδιος ο δάσκαλος. Είναι μέγιστη ανάγκη οι μαθητές να έρχονται σε άμεση επαφή με τον δάσκαλο γιατί πρώτον η γνώση μεταδίδεται πολύ καλύτερα μέσω της άμεσης επαφής, αλλά και γιατί ο δάσκαλος μπορεί να έχει μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα όταν βλέπει άμεσα τον μαθητή.
Τα σχολεία δεν είναι απλώς η εκμάθηση βασικών γνώσεων για την περαιτέρω πορεία μας στην κοινωνία, αλλά αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο στην διάπλαση του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητας μας. Αποτελούν το δεύτερο σπίτι μας στο οποίο περνάμε αρκετό χρόνο της ζωής μας, τον οποίο θα θυμόμαστε με νοσταλγία μεγαλώνοντας. Για τις ώρες που περάσαμε ευχάριστα με τους συμμαθητές μας, για τις εκδρομές που πήγαμε και όλα όσα αποκομίσαμε από αυτές, για τους καθηγητές και τους δασκάλους μας που μας γέμισαν αγάπη και γνώση.
Το να μένουμε κλεισμένοι σε ένα σπίτι και να παρακολουθούμε μέσω μιας οθόνης τα μαθήματα μας, το να μην υπάρχει το διάλειμμα και η άμεση επαφή με την τάξη, είναι λίγο ξένο σε όλους εμάς και ίσως και αρνητικό σαν σκέψη.
Η πορεία της τεχνολογίας και η εξέλιξή της σίγουρα είναι κάτι αξιοθαύμαστο και κοινώς αποδεκτό, αλλά όπως όλα τα πράγματα στην ζωή έτσι και αυτή θα πρέπει να έχει κάποιο όριο.
Η μυρωδιά του ξύλου και της κιμωλίας όπως και του καινούργιου βιβλίου είναι άρρυκτα δεμένα με τα παιδικά μας χρόνια. Πώς μπορούμε να στερήσουμε από τις νέες γενιές το δικαίωμα των αναμνήσεων και της φαντασίας και να δημιουργήσουμε ανθρώπους νωθρούς και αντικοινωνικούς επειδή έτσι το επιβάλλει η αλλαγή των πραγμάτων;
Ορισμένα πράγματα και θεσμοί οφείλουν να μένουν ανεπηρέαστα και αμετάβλητα στον χρόνο γιατί μόνο έτσι θα μάθουν οι νέες γενιές τί θα πει αξία, αλλά και το βασικότερο όλων νοσταλγία. Νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια που περνά κανείς μέσα σε μια τάξη με παρέα όλους τους φίλους του, για το φαγητό της καντίνας που θα μοιραστείς με το συμμαθητή σου, για τη σκανταλιά που θα κάνεις εν ώρα μαθήματος, για το δάσκαλο-πρότυπο που σε σημάδεψε, αλλά και για εκείνον που δε συμπαθούσες και όμως τελικά σου έμαθε πολλά, για το «κενό» μια Τετάρτη πρωί που εκμεταλλευτήκατε για να κάνετε τις ασκήσεις της επόμενης ώρας, για την πενθήμερη εκδρομή, για τα πρώτα φλερτ… Νοσταλγία για το ζωντανό οργανισμό που λέγεται σχολείο.
Κατερίνα Τσιλιμπάρη
