Συνήθως τελειώνοντας μια χρονιά ημερολογιακά, αρχίζουμε οι περισσότεροι τους απολογισμούς. Βέβαια, σαν καθηγητές, έχουμε την «πολυτέλεια», κατά άλλους «ανωμαλία», να κάνουμε τέτοιες σκέψεις τέλος Ιουνίου, όταν και τελειώνει η σχολική περίοδος, αλλά το μυαλό τις κάνει και τώρα αυτές τις σκέψεις. Τι περάσαμε λοιπόν, και τι να περιμένουμε από την νέα χρονιά;
Τα πράγματα ζορίζουν
Δεν έχω ιδέα αν με ρωτάτε προσωπικά. Τα πράγματα ήδη γίνονται χειρότερα, από την άποψη πως αν προσέξει κανείς, φέτος έχουμε μέσα σε όλα τα άλλα, και την πρώτη φουρνιά παιδιών, τα οποία όταν ξεκίνησε η ιστορία των μνημονίων, ή της κρίσης αν προτιμάτε, το 2009, αν ήταν σε μια μεταβρεφική ηλικία, πλέον πηγαίνουν σχολείο, ενώ αν ήταν σε πρώιμη σχολική ηλικία, τώρα βρίσκονται στον τυφώνα του γυμνασιακού βίου. Άρα πλέον έχουμε να κάνουμε με παιδιά, που η εκπαίδευσή τους γίνεται με όχι ομαλό τρόπο, ενώ αν μιλήσουμε για γενικότερη παιδεία, κλάφτα Χαραλάμπε.
Μόνο με τον ψηφιακό αλφαβητισμό δουλειά δεν γίνεται.
Αρχίζουν πλέον όλο και περισσότεροι συνάδελφοι να παρατηρούν κενά σημαντικά σε βασικά κομμάτια της εκπαίδευσης. Παιδιά ηλικίας γυμνασίου μπορεί να έχουν ένα σωρό γνώσεις για τα τεχνικά χαρακτηριστικά ενός κινητού, ενός τάμπλετ, και να ξεχωρίζουν τον αριθμό των πίξελς που είναι απαραίτητα για την καλύτερη φωτογραφία, αλλά αν τους ρωτήσει κανείς βασικά πράγματα γύρω από την καθημερινότητά τους, το λιγότερο που θα κάνει είναι να απογοητευτεί. Όλο και περισσότερα παιδιά αγνοούν πράγματα της καθημερινής τους ζωής, και καλύτερα ας μην μπούμε στο κομμάτι της «πιάτσας» γιατί θα κλάψουμε δυστυχώς.
Και ποιος ο ρόλος των γονιών και των εκπαιδευτικών;
Τι να πρωτοπρολάβουν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί; Τι να διδάξουν και τι να πρωτοεξηγήσουν; Σε μια σχολική χρονιά όπου τα εξεταζόμενα μαθήματα θα μειωθούν, αλλά το πιθανότερο είναι να αυξηθούν και πάλι μετά από ένα ή δύο χρόνια, αναλόγως του πότε θα έχουμε εκλογές στην χώρα δηλαδή. Αντί να βαδίζουμε προς την σταθερότητα, τα βήματα γίνονται όλο και πιο αιωρούμενα.
Οι γονείς που δικαιολογημένα βρίσκονται σε μια συνεχή σύγχυση ή ακόμα χειρότερα σε μια αστάθεια φτάνουν σε σημείο να δίνουν λιγότερη προσοχή. Και εδώ θα πρέπει η σχέση μεταξύ εκπαιδευτικού και γονιού να δυναμώσει. Πολλές φορές, σαν λάτρεις του βερμπαλισμού, οι καθηγητές αρέσκονται στην πολυλογία, αλλά εδώ θα πρέπει τα λόγια τα πολλά να μπούνε στην άκρη. Λίγα λόγια και ουσία είναι ό,τι χρειάζεται. Και καθόλου κομπλεξισμός.
Ας είμαστε λοιπόν καλά, γεροί και δυνατοί την καινούργια χρονιά που μας έρχεται και ας είμαστε σε θέση ετοιμότητας για συνεργασίες. Κακά τα ψέμματα, ας αφήσουμε στη άκρη τους βεντετισμούς, τα λουδοβίκεια «εγώ» και τις νοοτροπίες Μαρίας Αντουανέτας. Αν δεν συνεργαστούμε όλοι μαζί, θα δούμε χειρότερες μέρες στην εκπαίδευση, και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλει κανείς μας.
Δ. Παπαδόπουλος
