Αναντίρρητα οι σημερινές κοινωνίες είναι πολυπολιτισμικές. Μέσα σ’αυτή παρατηρείται η συνύπαρξη ανθρώπων που διαφέρουν ως προς τα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά. Για την ομαλή συμβίωση και την αρμονική συνύπαρξη του <<διαφορετικού>> ουσιαστικό ρόλο αναλαμβάνει η διαπολιτισμική εκπαίδευση με στόχο να εξαλείψει τις διακρίσεις και να καλλιεργήσει τη νοοτροπία της αποδοχής της διαφορετικότητας.
Απαραίτητη προϋπόθεση κρίνεται η καλλιέργεια της ισότητας και του διαπολιτισμικού σεβασμού στους μαθητές της σχολικής κοινωνίας. Είναι συχνό το φαινόμενο της περιθωριοποίησης και του κατακερματισμού που παρατηρείται στα ενδότερα του σχολικού πληθυσμού.
Το σχολείο είναι αυτό που θέτει τις βάσεις για την καλλιέργεια της θετικής στάσης απέναντι στο <<διαφορετικό>>, τη συμπάθεια στα προβλήματα πλουραλιστικών κοινωνιών. Είναι η επικοινωνιακή διάσταση και συμμετέχει στην ηθικοπνευματική τελείωση του ανθρώπου.
Το σύγχρονο σχολείο γίνεται πιο ευέλικτο παραγκωνίζεται ο δασκαλοκεντρικός χαρακτήρας και υιοθετείται το μαθητοκεντρικό πρότυπο διδασκαλίας. Το παιδί τίθεται στο κέντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και η έμφυτη τάση του ανθρώπου για μάθηση βρίσκει ανταπόκριση. Ο εκπαιδευτικός είναι συνεργάσιμος και επιτρέπει στους μαθητές να αναλαμβάνουν ευθύνη. Παύει να αυτοπροβάλλεται και να χαρακτηρίζεται ως αυθεντία.
Διαφοροποιεί την παιδαγωγική του για να ανταποκριθεί στην <<διαφορετικότητα>>, λειτουργεί με γνώμονα τον σεβασμό, την ισότητα και την αγάπη προς τον μαθητή και την εργασία στοχεύοντας στη διάπλαση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων. Αξιοποιεί την ομαδική διδασκαλία και αναπτύσσεται η αμοιβαία υποστήριξη και ανταλλαγή. Οι μαθητές λοιπόν απομακρύνονται από τον εθνικιστικό τρόπο σκέψης τα στερεότυπα τις προκαταλήψεις και καλλιεργείται η ειρηνική συνύπαρξη και η παροχή ανθρωπιστικής παιδείας.
Μαρία Χριστοδούλου Φιλόλογος
