Τις εποχές που ακόμα το να πηγαίνει κανείς κινηματογράφο ήταν μία από τις πιο όμορφες ασχολίες του Νεοέλληνος, το 2001, κυκλοφόρησε στις αίθουσες η ταινία του Λάρι Κλαρκ «Bully ». Βασισμένο στο βιβλίο του Τζιμ Σουλτζ, το σενάριο θέλει μια παρέα παιδιών να θέλουν να σκοτώσουν έναν φίλο τους εξαιτίας της βίαιης συμπεριφοράς του.
Η ταινία πήγε βέβαια άπατη στο Ελλαδιστάν, διότι στο κάτω κάτω ξεφτιλίζονται τα ιερά και τα όσια του τόπου τούτου, που λατρεύει να ασχολείται με αηδίες και σάχλες του τύπου «δείτε τι έπαθε ο τάδε ηθοποιός που έπαιξε τον Χριστό», την ώρα που όλοι ξέρουμε πως τον Χριστό τον παίξανε… πέντε ηθοποιοί όλοι κι όλοι.
Ώπα! Τι έχουμε εδώ μόλις στην περασμένη παράγραφο; Κάνει bullying στην θρησκεία ο συγγραφέας του κειμένου; Μήπως απαρνιέται την θρησκεία; Ο Θεός πότε θα τον κάψει; Εσύ που τα μεταφέρεις αυτά τα λόγια είσαι καλύτερος; Τι άνθρωπος είσαι εσύ; Πάρε ένα report να το χεις να πορεύεσαι…
Μην πείτε πως δεν έχετε δει το παραπάνω σκηνικό. Bullying δεν είναι μόνο αυτό που φανταζόμαστε, και που θεωρούμε ως δεδομένο, την υπόθεση Γιακουμάκη δηλαδή. Η υπόθεση Γιακουμάκη είναι μόνο μια περίπτωση. Ακραία μεν, αλλά μία περίπτωση.
Δεν έχετε διαβάσει τα περίφημα και ανορθόγραφα «ΠΣΟΦΟΣ» που κυκλοφορούν δεξιά και αριστερά; Τι έγινε ρε παιδιά και βγάζουμε τόσο μίσος και τόση κακοψυχιά; Στο οτιδήποτε. Δεν έχετε ακούσει για περιπτώσεις αντρών που δέχονται να ξεφτιλιστούν, κάνοντας μια γνωριμία έστω διαδικτυακή, και με το καλημέρα, τσουπ στα μηνύματα, ένα μόριο κάνει την εμφάνισή του; Καθήστε καλά ρε σύντροφοι, δεν ντρέπεστε λίγο; Αυτός είναι ο σεβασμός που δείχνετε στις γυναίκες; Με το «καλημέρα σας»;
Τι είδους σεβασμό διδάσκουμε στα παιδιά μας; Η ανθρώπινη ζωή και η αξία της δεν είναι το υπέρτατο αγαθό; Και όμως δεν είναι. Δεν είδαμε τι έγινε στη Θήβα; Για ποια αξία να μιλήσουμε όταν ο πόνος έρχεται να καλύψει τα πάντα;
Είναι λάθος να θεωρούμε πως το bullying, έχει να κάνει μόνο με την περίπτωση κατά την οποία οι συμμαθητές της μικρής Μαιρούλας φωνάζουν την Μαιρούλα «βουβάλω», επειδή είναι πέντε κιλά βαρύτερη, ή οι φίλοι του μικρού Τάσου, να φωνάζουν τον Τάσο «πατομπούκαλο», επειδή φοράει γυαλιά. Το bullying βρίσκεται παντού και σε κάθε έκφανση της ζωής. Και της διαδικτυακής πραγματικότητας.
Στο κείμενο που διάβασα, δεν μου άρεσε, αλλά δεν βρίσκω επιχειρήματα για να πω πως δεν με άρεσε και βρίζω. Στο αθλητικό site που βγάζει εμετούς για μια συγκεκριμένη ομάδα, και στημένοι σχολιάζοντες του δεκάρικου, βρίζουν άλλους που θέλουν να πούνε την γνώμη τους. Στο πολιτικό εκείνο site που δέχεται ανορθόγραφα και άναρθρα σχόλια από ανθρώπους που με τη βία έχουν τελειώσει δημοτικό. Στο facebook που θα βρίσω τον άλλον επειδή έχει αντίθετη άποψη. Στην κοπέλα που θα γνωρίσω και θα της αποδείξω πως δεν σέβομαι τίποτα, γιατί είμαι μάγκας να ούμε, και τα σχετικά, και ασούμε εγώ ξέρω τι σε λέω.
Και αν υπάρχουν μέρες σαν την σημερινή, ή δίκες που δεν έχουν ακόμα τελεσφορήσει το μεγαλύτερο κέρδος από μια ημέρα όπου θυμόμαστε πως είναι το bullying, είναι να αντιλαμβανόμαστε επιτέλους πως πρέπει να μην είμαστε αγροίκοι.
Δ. Παπαδόπουλος
