Δημιουργεί βαθιά τραύματα η κακοποίηση στην παιδική ηλικία.
H παιδική ηλικία είναι μια ηλικία σύνδεσης με το περιβάλλον, αναγνώρισης συναισθημάτων, βιωμάτων και δημιουργίας. Η ψυχή του παιδιού είναι αγνή και η ύπαρξη του συναισθηματικά ανοιχτή. Όταν ή ύπαρξη είναι συναισθηματικά ανοιχτή είναι και ευάλωτη. Ευάλωτη στο τραύμα και στην εσωτερίκευση του τραύματος.
Το κακό με το ψυχικό τραύμα είναι ότι έχει την δύναμη να συνθλίψει την ψυχή του ανθρώπου και αφαιρεί πολλές δυνατότητες από την ύπαρξη του ανθρώπου. Αλλά για την παιδική ψυχή είναι ακόμα πιο βαρύ. Η κακοποίηση δημιουργεί φόβο γιατί έχει την μορφή εισβολής στην δυναμική της ψυχής του παιδιού, δημιουργεί θυμό που συνήθως μεταμορφώνεται σε θλίψη και δημιουργεί διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού που εξελίσσεται.
Φόβος και εισβολή.
Το παιδί έχει αντιμέτωπο με την δυάδα που μοιάζει με δύο συγκοινωνούντα δοχεία που το ένα τρέφει και τροφοδοτείται από το άλλο. Οι γονείς που κακοποιούν είναι το άμεσο, το πρώτο συναισθηματικό περιβάλλον που μεγαλώνει το παιδί. Το γονικό περιβάλλον που χρειάζεται να αγκαλιάσει το παιδί για να ανθίσει, μεταμορφώνεται σε ένα εχθρικό και άγριο περιβάλλον και το παιδί Υπάρχει μέσα σε αυτό με την ανάγκη της προστασίας. Νιώθει την ανάγκη να προστατεύεται από τους ίδιους τους γονείς του, μια ανάγκη που το καταστρέφει ψυχικά. Μια ανάγκη που δημιουργεί αμυντικούς μηχανισμούς που το καθηλώνουν σε ψυχοσυναισθηματικές καταστάσεις που γεννούν άγχος ( το άγχος είναι ένα μίγμα φόβου και στεναχώριας). Έχουμε ένα παιδί μονίμως σε εσωτερική εγρήγορση για να μπορεί να προφυλάγεται από τον φόβο που ορίζει την σχέση με τους κακοποιητές του.
Θυμός.
Ο θυμός περιέχει και μια προσδοκία αλλαγής. Το παιδί ελπίζει και προσδοκεί να αλλάξει η κακοποιητική κατάσταση που ζει, η αλλαγή δεν έρχεται και δίνει την θέση της στην ματαίωση. Η ματαίωση είναι μια βιωματική εμπειρία που είναι πολύ βαριά για τις πλάτες του μικρού παιδιού. Έτσι αδύναμο να σηκώσει το βάρος της ματαίωσης, ζει κουβαλώντας την.
Και έρχεται η διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού. Εξελίσσεται σε μια ύπαρξη που ερμηνεύει την αγάπη μέσα από την βία, ο σεβασμός στον εαυτό του μπλοκάρεται από την καταπάτηση του ψυχισμού του, η θλίψη στην παιδική του ζωή δίνει την θέση σε μορφές κατάθλιψης και ακραίου άγχους στην ενήλικη ζωή και δημιουργεί μια παράλογη ανάγκη παντοδυναμίας που αλλοιώνει τις πανανθρώπινες πτυχές της ψυχής του. Στην ενήλικη ζωή δημιουργεί κακοποιητικές σχέσεις που ορίζονται από τις διαστρεβλωμένες εικόνες της παιδικής του ηλικίας, σχέσεις που δεν πλαισιώνονται από τον σεβασμό στην ύπαρξη του, σχέσεις που διαιωνίζουν το πρώτο χαραγμένο βίωμα : το βίωμα του θύματος. Του εγκλωβισμένου και αβοήθητου θύματος.
Ένα τραύμα μπορεί να γίνει ανεξίτηλο όταν όλη σου η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω από την μόνιμη ανάγκη προστασίας. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του ανθρώπου προς το παιδί είναι η κακοποίηση του από τις μορφές που αντί να το αγκαλιάσουν το συνέθλιψαν, αντί να το προστατέψουν το εκφόβισαν, αντί να το βοηθήσουν να ανθίσει το δηλητηρίασαν.
Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.
ΠΗΓΗ:https://antigonisimeonidou.wordpress.com/2015/12/01/%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%AF%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%B1/
