Μια φορά και ένα καιρό σε ένα μεγάλο και γεμάτο από όλων των ειδών τα ζώα δάσος ζούσε μαζί με την οικογένειά του ο Χάρης το μυρμήγκι.
Στην πιο μεγάλη μυρμηγκοφωλιά που έχετε δει ποτέ σας, με εκατοντάδες χιλιάδες μυρμήγκια να δουλεύουν όλη μέρα από την Ανατολή μέχρι την Δύση του ηλίου.
Για να τα πάρουμε όμως τα πράγματα λίγο από την αρχή. Σε κάθε σωστή και καλοκαρδισμένη μυρμηγκοφωλιά το κάθε μυρμήγκι αναλαμβάνει μία συγκεκριμένη δουλειά. Άλλο είναι υπεύθυνο για το μέτρημα της αποθήκης ώστε να ξέρει η βασίλισσα της αποικίας την ποσότητα τροφής, άλλο είναι εργάτης και κουβαλάει τροφή, άλλο ελέγχει το εξωτερικό της φωλιάς για τυχόν εχθρούς και άλλο φροντίζει για το καθημερινό φαγητό της αποικίας.
Κανένα δεν παραπονιέται και κανένα δεν κουράζεται. Όλα εργάζονται αδιάκοπα από το πρωί μέχρι το βράδυ, και μόνο τότε γυρίζουν κουρασμένα μέσα στις τρύπες τους για να πουν με την οικογένεια τους τα νέα της ημέρας και να ξεκουραστούν. Χρόνο για φιλίες και βόλτες δεν έχουν, εκτός από τις μεγάλες γιορτές της φυλής τους, όπου εκεί συγκεντρώνονται όλοι μαζί και γλεντάνε με την ψυχή τους, γι αυτό και με τα υπόλοιπα ζώα του δάσους έχουν τυπικές σχέσεις.
Έτσι λοιπόν και η οικογένεια του Χάρη η οποία αποτελείται από 12 μέλη δουλεύει και αυτή αδιάκοπα για να μπορέσει να είναι σωστή απέναντι στις υποχρεώσεις της αποικίας. Όμως ο Χάρης νιώθει ότι ο ίδιος θέλει κάτι διαφορετικό, κάτι που να τον κάνει να αισθάνεται όμορφα. Αλλά τι; Τι θα ήταν αυτό που θα τον έκανε να τα νιώσει όλα αυτά;
Μια μέρα λοιπόν ήταν μέρα αργίας για την αποικία και κανένας δεν δούλευε. Όλοι ήταν στις επάλξεις για την προετοιμασία της μεγάλης γιορτής και το απόγευμα όλα ήταν έτοιμα. Όλοι συγκεντρώθηκαν στο μεγάλο αμφιθέατρο και περίμεναν να ξεκινήσει η γιορτή. Και ξαφνικά τα φώτα έσβησαν και η μαγεία άρχισε, ένα μπαλέτο βγήκε στην σκηνή και χόρεψε τόσο όμορφα που ο Χάρης μαγεύτηκε. Παρακολουθούσε τις χορευτικές τους κινήσεις και ένιωθε και ο ίδιος πως ήθελε να σηκωθεί και να χορέψει μαζί τους. Τελειώνοντας η γιορτή και περνώντας οι μέρες δεν μπορούσε να βγάλει αυτή την όμορφη παράσταση από το μυαλό του. Σκεφτόταν πως αυτό ήθελε να κάνει, αυτό ήταν που αναζητούσε τόσο καιρό. Αλλά πως θα το έλεγε στους γονείς του ότι δεν θα ακολουθούσε αυτό που είχαν ονειρευτεί γι αυτόν; Να γίνει δηλαδή κ αυτός άλλος ένας καλοκουρδισμένος εργάτης για το καλό της αποικίας του;
Έπρεπε να φανεί δυνατός. Έτσι λοιπόν ένα βράδυ αφού όλοι ήταν μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι τους ανακοίνωσε την απόφαση του.
« Μαμά, μπαμπά και καλά μου αδέρφια θέλω να σας ανακοινώσω μία απόφαση που έχω πάρει ύστερα από πολλή σκέψη»
Του απαντάει ο μπαμπάς του με ήρεμη φωνή. «Πες μας Χάρη μου τι συμβαίνει;»
Στραβοκαταπίνοντας παίρνει κουράγιο και λέει «Βρήκα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου, Θέλω να γίνω χορευτής»
Για μερικά λεπτά κανένας δεν μιλούσε. Όλοι κοιτάζονταν μεταξύ τους, ώσπου ξέσπασαν σε δυνατά γέλια μην μπορώντας να πιστέψουν πως είναι αλήθεια.
Χάρης « Το ξέρω πως δεν συμφωνείτε, τους λέει, με αυτή μου την απόφαση μα είναι το όνειρο μου και θέλω να το κυνηγήσω»
Μπαμπάς: « Χάρη μου καταλαβαίνω πως είσαι ενθουσιασμένος αλλά αυτό για το οποίο μου μιλάς δεν γίνεται. Κανένα μυρμήγκι δεν έχει γίνει ποτέ χορευτής, μόνο οι πεταλούδες που είναι τόσο εντυπωσιακά ζώα με πολύχρωμα φτερά μπορούν να γίνουν. Γι αυτό σε παρακαλώ να συγκεντρωθείς και να αφήσεις αυτά τα όνειρα».
Ο Χάρης ήξερε πως ότι κ αν έλεγε ήταν μάταιο έφυγε από το τραπέζι με τα μάτια του γεμάτα δάκρυα και μην ξέροντας τι να κάνει για να τους αλλάξει γνώμη. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, σκεφτόταν τι θα μπορούσε να κάνει για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Να το σκάσει; Ίσως, ναι αυτό θα ταν μια καλή λύση να το σκάσει και να πάει να βρει την σχολή χορού του κου Πεταλούδα του καλύτερου χορευτή που είχε υπάρξει ποτέ.
Έτσι το επόμενο βράδυ όταν όλοι πια κοιμούνταν βαριά ξεγλίστρησε από την φωλιά του και βρέθηκε έξω στο μεγάλο και σκοτεινό δάσος. Οι θόρυβοι του δάσους ήταν τόσο τρομακτικοί και δυνατοί που νόμιζε ότι κάποιο μεγαλύτερο ζώο θα τον κατασπαράξει. Ευτυχώς βρήκε ένα μεγάλο λουλούδι και κρύφτηκε κάτω από το φύλλωμα του μέχρι να ξημερώσει.
Το επόμενο πρωί με το πρώτο φως του ήλιου ο Χάρης βρέθηκε έξω από την πόρτα του κου Πεταλούδα, δίστασε για μια στιγμή αλλά τελικά βρήκε το θάρρος και χτύπησε το κουδούνι. Δεν του άνοιξε όμως κανείς γιατί μέσα από το μικρό δεντρόσπιτο ακουγόταν δυνατή μελωδική μουσική σαν κάποιος να έπαιζε στο πιάνο. Μιας ο Χάρης συνειδητοποίησε πως η πόρτα ήταν ανοιχτή, την έσπρωξε και μπήκε. Και τι να δει; Τον ΚΟ Πεταλούδα να παίζει πιάνο και μερικές χορεύτριες πεταλούδες να λικνίζονται με τον ρυθμό της μουσικής. Ο χορός τους ήταν καθηλωτικός. Τα φτερά τους τόσο πολύχρωμα και φωτεινά και τα κορμιά τους τόσο αέρινα και καλογυμνασμένα. Τελικά μήπως είχε δίκιο ο μπαμπάς του; Μήπως έκανε μόνο για εργάτης; Πάνω εκεί που ήταν αφημένος στις σκέψεις του ακούει μια φωνή να του λέει.
«Καλημέρα πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω;» Ήταν ο κος Πεταλούδας που είχε σταματήσει την πρόβα του.
Ο Χάρης κόμπιασε δεν ήξερε τι να πει. Με τρεμάμενη φωνή είπε «Θέλω να γίνω χορευτής»
Όλοι έμειναν άναυδη, κάποιοι μάλιστα άρχισαν να γελάνε κιόλας μόνο ο κος Πεταλούδας τον κοιτούσε πολύ σοβαρά.
Κος Πεταλούδας: «Και γιατί θες να γίνεις χορευτής;»
Χάρης: «Γιατί πιστεύω πως αυτό έχω γεννηθεί να κάνω»
Κος Πεταλούδας: «Ωραία λοιπόν δεν φτάνει παρά να μας το αποδείξεις», είπε και άρχισε να παίζει πάλι πιάνο.
Ο Χάρης σάστισε δεν ήξερε τι να κάνει. Nα αρχίσει να τρέχει πίσω στην φωλιά ή να μείνει εκεί να το παλέψει; Και η απάντηση ήρθε από μόνη της. Τα πόδια του και όλο του το σώμα άρχισε να κινείται με τέτοια χάρη και ευκολία σαν να το κάνει χρόνια όλο αυτό. Ήταν πραγματικά σαν να έχει φτερά. Όλοι όσο γέλαγαν πριν μαζί του είχαν μείνει έκθαμβοι από την χάρη και την αρμονία των κινήσεών του. Ήταν πραγματικά ένας γεννημένος χορευτής.
Όταν τελείωσε το τραγούδι ο Χάρης ένιωσε ξαφνικά σαν να πετάει. Δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος ότι τα είχε καταφέρει. Είχε ξεπεράσει όλους τους φόβους του και τα εμπόδια και παρά την άρνηση όλων τα είχε καταφέρει να το παλέψει ακόμη κ αν ο Κος Πεταλούδας του έλεγε ότι ήταν ο χειρότερος χορευτής. Όμως έγινε ακριβώς το αντίθετο. Ο Κος Πεταλούδας σηκώθηκε και το αγκάλιασε «Μπράβο αγόρι μου του είπε, αν και μυρμήγκι δεν περίμενα ποτέ μου να έχεις ένα τέτοιο κρυμμένο ταλέντο μέσα σου. Πιστεύω πως θα γίνεις ένας από τους καλύτερους χορευτές όλων των εποχών, ξεκινάς από αύριο κιόλας εντατικά μαθήματα μαζί μου και θα είσαι και ένας από τους βασικούς μου χορευτές σε όλες τις παραστάσεις μου.»
O Χάρης απλά ένιωθε πως ονειρευόταν. Δεν πίστευε στα αυτιά του. Έπρεπε να το φωνάξει σε όλο τον κόσμο. Δεν άντεχε. Η τόση χαρά τον έπνιγε, έπρεπε να το πει στην οικογένειά του. Ωχ! Η οικογένειά του, δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσουν να το κάνει. Αμέσως το προσωπάκι του σκοτείνιασε πάλι. Βλέποντάς τον ο κος Πεταλούδας κατάλαβε πως κάτι τον απασχολεί. «Τι έχεις Χάρη μου; Δεν χαίρεσαι;»
Χάρης: «Φυσικά και χαίρομαι, αλλά να ξέρετε η οικογένεια μου δεν συμφωνεί με αυτή μου την απόφαση»
Κος Πεταλούδας: «Μην αγχώνεσαι θα πάμε μαζί να τους βρούμε και είμαι σίγουρος πως θα τους αλλάξω γνώμη»
Και έτσι κ έγινε. Φτάνοντας λοιπόν στην μυρμηγκοφωλιά κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά. Όλα τα μυρμήγκια ήταν ανάστατα και έτρεχαν αριστερά και δεξιά. Όταν κάποια στιγμή ένα από τα αδερφιά του τον βλέπει και αρχίζει να φωνάζει «Επέστρεψε, επέστρεψε» Αυτόν έψαχναν: Γι αυτόν έκαναν έτσι σκέφτηκε: Τελικά πρέπει να τον αγαπούσαν πολύ.
Οι δύο του γονείς γεμάτοι χαρά και συγκίνηση έτρεξαν και τον αγκάλιασαν. «Γιατί μας τρόμαξες έτσι καλέ μου;» Του είπε η μητέρα του με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα.
«Μητέρα συγχώρεσε με, δεν ήθελα να σας στεναχωρήσω αλλά θέλω να κάνω κάτι που θα με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο και θα το κάνω με χαρά, όχι σαν αγγαρεία.» Και αμέσως παίρνει ο Κος Πεταλούδας τον λόγο. «Κύριε και κυρία χαίρομαι ιδιαιτέρως που σας γνωρίζω θα ήθελα να σας πω πως ο γιος σας είναι ένα έμφυτο ταλέντο και θα ήθελα αν δεν έχετε και εσείς αντίρρηση να το αναλάβω προσωπικά και να τον κάνω πρώτο χορευτή μου.» Οι γονείς του δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο από το να δεχτούν, παρόλα τα όνειρα που είχαν κάνει αυτοί έπρεπε να σεβαστούν την αγάπη του παιδιού τους.
Μετά από λίγους μήνες όλοι στην μυρμηγκοφωλιά ήταν για ακόμη μια φορά μαζεμένοι στο αμφιθέατρο. Αυτή την φορά όχι για κάποια γιορτή τους, αλλά για να δουν πρώτη φορά τον Χάρη να χορεύει μπροστά σε κοινό. Όλοι περίμεναν με μεγάλη αγωνία, ώσπου η κουρτίνα της σκηνής ανοίξε και εμφανίστηκε ο Χάρης. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικός. Ήταν σαν να πέταγε. Οι κινήσεις του αέρινες και μαγευτικές. Κανένας δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν αυτός. Η συγκίνηση στα μάτια των γονιών του ήταν εμφανής.
Τελικά είχαν κάνει ένα μικρό λαμπερό αστεράκι. «Δεν είναι κακό να κυνηγάς τα όνειρά σου» είπε η μαμά του Χάρη και ο μπαμπάς του πλημμυρισμένος από συγκίνηση καμάρωνε τον γιό του και συμφώνησε.
Τέλος
