Θα το χετε προσέξει και εσείς: Κάνετε μάθημα και πετυχαίνετε συνήθως τα αγόρια ( διότι πάντα εμείς καρφωνόμαστε, κακά τα ψέμματα…) να «χάνονται». Κοιτάνε έξω από το παράθυρο, τα πουλάκια που πετούν, τα σύννεφα που τρέχουν, συνήθως μπορεί να σιγοψυθιρίζουν και κανένα τραγούδι, άμα είναι Bruno Mars, καταλαβαίνεις τι σταθμό ακούνε. Άμα είναι Γονίδης και Τερλέγκας, καταλαβαίνεις δύο φορές.
Και μετά αρχίζουν τα «δεν έκανα την άσκηση, δεν κοίταξα την σελίδα, δεν ξέρω πού είναι το βιβλίο», μετά βρίσκουν το βιβλίο, ανοίγεις το βιβλίο να δεις καμιά άσκηση, και βλέπεις ζωγραφιές όλων των ειδών. Οκ, λες και πας παρακάτω. Και συνειδητοποιείς σαν καθηγητής ή σαν καθηγήτρια, όταν βάλεις όλα τα κομμάτια του παζλ, στη σειρά, πως το καμάρι ( γιατί συνήθως, όπως είπαμε και πριν, εμείς καρφωνόμαστε πρώτοι…) έχουμε κάτι πεταλούδες στο στομάχι, γιατί μας αρέσει η συμμαθήτρια από το σχολείο, ή η γειτόνισσα από την διπλανή πολυκατοικία, ή η μεγαλύτερη σε ηλικία συμμαθήτρια στο φροντιστήριο.
Και αν το πει μόνος του, σε μας, αυτό είναι δύο φορές καλό, κατά την γνώμη μου πάντα έτσι; ( που λένε και στα αθλητικά ραδιόφωνα…). Γιατί το παιδί εμπιστεύεται. Και γιατί, κακά τα ψέμματα, αυτά τα πράγματα στην μαμά και στον μπαμπά, ε δεν τα λέμε και εύκολα.
Και τι γίνεται; Τι κάνουμε; Όλα καλά; Εγώ θα πω τα δικά μου. Εσείς είστε ευπρόσδεκτοι να προσέθεσετε τα δικά σας. Στο κάτω κάτω δεν είμαστε το «θέσφατον», το «δόγμα δογμάτων», ούτε απευθυνόμαστε στην εποχή των Πουριτανών, ό,τι λέμε να θεωρείται Ευαγγέλιο και οι υπόλοιποι απλά να ακολουθούν.
Η σχέση μεταξύ μαθητή και καθηγητή είναι ξεχωριστή, από την πλευρά του μαθητή. Άρα, όταν ο μαθητής νιώθει την ανάγκη να πει τέτοιου είδους πράγματα στον καθηγητή του, το κάνει γιατί νιώθει άνετα μαζί του. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτομάτως ό,τι μας λέει ο μαθητής, πάμε εμείς και τα λέμε χαρτί και καλαμάρι στους γονείς. Χρειάζεται μια διακριτικότητα, ένα τακτ, και μια φινέτσα. Δεν είναι απόλυτο αυτό που θα πω, αλλά κυρίως τα παιδιά του γυμνασίου είναι αυτά που «καρφώνονται» περισσότερο, και αυτό είναι φυσιολογικό: Η εφηβεία που βαρά τις πύλες, οι αλλαγές στο σώμα, στη φωνή, προκαλούν αλλαγές. Από την άλλη μεριά δείτε και αυτό: Πλέον τα παιδιά έχουν διαφορετική σωματοδομή από εμάς τους σαραντάρηδες ( κοντά -σιμά, μην το δέσουμε και κόμπο…) και επειδή μεγαλώνουν πιο γρήγορα, και οι αλλαγές είναι πιο έντονες και πιο φανερές.
Οπότε είναι καλύτερο να πούμε και εμείς τις δικές μας εμπειρίες. «Μα, δεν είμαστε ψυχολόγοι. Και θα λέω στον καθένα τα δικά μου;», λέει η αντίθετη άποψη. Καταρχάς δεν είπα να κάνεις το μάθημα εκπομπή της Σίας Λιαροπούλου, ή το «Πάμε Πακέτο» με την Βίκυ. Αλλά δύο κουβέντες μπορεί ο καθένας να πει. Με τον δικό του τρόπο, με την δική του λογική. Όμορφα και πολιτισμένα. Στο κάτω κάτω μπορεί να το ενσωματώσει μέσα στο μάθημα. Είναι ωραίες και αυτές οι συζητήσεις οι διαφορετικές, σαν την άνοιξη, που από μόνη της φέρνει το διαφορετικό.
Δ. Παπαδόπουλος
