Το θέατρο αποτελεί μια από τις ύψιστες μορφές τέχνης. Η γέννησή του τοποθετείται στην αρχαία Ελλάδα περίπου τον 6ο αι π.Χ. και είναι μια από τις κυριότερες ενδείξεις του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και αυτό διότι μέσα από τη δραματική τέχνη προβάλλονται όλων των ειδών τα συναισθήματα, τα πάθη, οι ανθρώπινες συμπεριφορές, το άλογο και το παράλογο, οι πολιτικές- κοινωνικές διαστάσεις κάθε εποχής, η προσπάθεια του ανθρώπου για την αναζήτηση του νοήματος της ζωής, καθώς και η σχέση του με τις ηθικές αξίες και αρχές, το θάνατο, τον έρωτα, την εξουσία.
Θα ήταν, λοιπόν, πολύ σημαντικό να υπάρχει μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία και να αποτελεί ένα από τα υποχρεωτικά μαθήματα μέσα στο σχολείο, όπως η γυμναστική ή τα καλλιτεχνικά. Και αυτό διότι μπορεί και συμβάλλει άμεσα στη συνολική έκφραση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Καταρχήν, καλλιεργεί την ομαδικότητα και την ιδέα πως μόνος του ένας άνθρωπος δεν μπορεί να καταφέρει τα ίδια πράγματα, σε αντίθεση με τους πολλούς, δηλαδή την ομάδα. Άρα, τονίζει την συλλογικότητα και τη συντροφικότητα και όχι την ατομικότητα και την ανταγωνιστικότητα. Ακόμη, ασχολείται με την έκφραση και την εκδήλωση όλων των ανθρωπίνων συναισθημάτων: δηλαδή, τη χαρά, τον ενθουσιασμό, την αγάπη, την λύπη, το θυμό, την αλαζονεία, την πλεονεξία, την αλληλεγγύη, την αισιοδοξία, τον πόνο και την οδύνη, μα και την ελπίδα και την εγκαρτέρηση. Επομένως, όλα τα παιδιά θα μπορούν να δείχνουν, να φανερώνουν τα διάφορα συναισθήματά τους, να τα διαχειρίζονται, να τα αναγνωρίζουν και να τα κατανοούν μέσα από τη θεατρική αγωγή.
Από την άλλη πλευρά, οι χαρακτήρες των παιδιών, που είναι πιο κλειστοί και μοναχικοί θα βελτιωθούν, με στόχο το άνοιγμά τους, μα και την βελτίωση της κοινωνικότητας τους. Άρα, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ακόμη μέσο κοινωνικοποίησης, όπως είναι και ένας από τους ρόλους του ίδιου του σχολείου. Η απόκτηση, λοιπόν, νέων φίλων και καινούριων παρεών αποτελεί ένα ακόμη θετικό της όλης ενασχόλησης.
Η ενασχόληση με το θέατρο προϋποθέτει την άμεση επαφή με την ανάγνωση θεατρικών έργων και την επαφή με πολλούς σημαντικούς και διάσημους θεατρικούς συγγραφείς, οι οποίοι συγκαταλέγονται μέσα στους κυριότερους ανθρώπους της διανόησης και του πνεύματος. Η γνωριμία των παιδιών με τέτοιου είδους ανθρώπους θα τους επηρεάσει και θα τους στρέψει προς την καλλιέργεια του πνεύματός τους, της κρίσης τους καθώς και την ολοκλήρωσης της προσωπικής τους άποψης. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι από αυτούς τους καλλιτέχνες επηρέασαν και συνέβαλαν σε διάφορες αλλαγές και εξελίξεις της κοινωνίας.
Το θέατρο, ως μια από τις κύριες μορφές της δημοκρατίας, λόγω της ελευθερίας του λόγου, καθώς και της ελεύθερης έκφρασης συναισθημάτων και ιδεών, θα μπορούσε να αποκαλεστεί ένας τεράστιος χώρος ιδεών, τις οποίες μπορεί να γνωρίζει το εκάστοτε παιδί και να έρχεται σε επαφή. Άρα, συμβάλλει στην ολοκλήρωση της ατομικής του ελευθερίας, οπότε και μπορεί να καταστήσει το παιδί, μέσα από χρόνιες διαδρομές έναν ώριμο, ανώτερο και ελεύθερο άνθρωπο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοί, το θεωρούσαν τόσο σημαντικό, ώστε στην αρχαία Αθήνα παρακολουθούσαν όλοι συνολικά τις θεατρικές παραστάσεις: άνδρες και γυναίκες, παιδιά και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, μέτοικοι και γνήσιοι Αθηναίοι πολίτες.
Η δραματική τέχνη είναι στοιχείο πολιτικής πράξης και τοποθέτησης και μπορεί να καλλιεργήσει ακόμη και την φαντασία των παιδιών, να τα κάνει να ανακαλύψουν καινούριες πτυχές των εαυτών τους, να τα οδηγήσει μέσα στον κόσμο της μαγείας της τέχνης. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, κάποτε να αποτελέσει μια από τις κύριες τους ενασχολήσεις μέσα στη σχολική διαδικασία.
Άρτεμις Πράπα
