Άννα Δημάκη: Τα όνειρα κάνουν σπουδαίους ανθρώπους!

Η ταλαντούχα και δημοφιλής ζωγράφος Άννα Δημάκη είναι ένας άνθρωπος που πατά καλά στα πόδια του, προσγειωμένη όσο της επιτρέπει η καλλιτεχνική της ιδιότητα. Απαντά σε όλα τα ερωτήματα χωρίς περιστροφές και δισταγμούς- είναι ανοιχτή και ειλικρινής.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Η Άννα Δημάκη είχε πάντα στο αίμα της τη ζωγραφική. Από μικρή θυμάται τον εαυτό της να στέκεται και να αποτυπώνει στο χαρτί τα τοπία που έβλεπε μπροστά της. Θεωρεί πως, ναι, ως εκείνο το σημείο το ταλέντο ήταν αυτό που της έδωσε την ώθηση, όμως μετά έπρεπε και η ίδια να το δουλέψει και να το καλλιεργήσει αυτό το χάρισμα. Έτσι έκανε τρία χρόνια ιδιαίτερα μαθήματα με το ζευγάρι ζωγράφων Βάνη-Μανούρη, και αργότερα βρέθηκε στη Σχολή Ψαράκη. Υποστηρίζει με σιγουριά πως, αν θέλεις να εξελιχθείς, πρέπει να μελετήσεις. 
Εξηγεί αρχικά πως το γεγονός ότι η ζωγραφική είναι το χόμπι που έχει κάνει  επάγγελμα καθώς  βιοπορίζεται και απο αυτό. Ετσι της προσφέρεται η άνεση της επιλογής και του μη συμβιβασμού, της δίνεται το περιθώριο να μην αλλοιωθεί ενώ παράλληλα διατηρεί και την ποιότητα της , όπως χαρακτηριστικά λέει.
Παρατηρούμε πως οι περισσότερες εκθέσεις της έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα και, πράγματι το επιβεβαιώνει. Όλες οι εκθέσεις της, πλην μίας, είχαν ως τώρα φιλανθρωπικό χαρακτήρα, καθώς μέλημά της είναι η προσφορά βοήθειας σε διάφορες κοινωνικές ομάδες μέσα από το έργο της, στο βαθμό που μπορεί.
Αν μπει κανείς στη διαδικασία του να βρει ένα κοινό σημείο αναφοράς στα έργα της, σίγουρα αυτό είναι η γυναίκα. Γιατί όμως ζωγραφίζει γυναίκες και τι το ιδιαίτερο τις χαρακτηρίζει;
“Σαν ζωγράφος, μπορώ να ζωγραφίσω τα πάντα”, μας εξηγεί, “αλλά ο κάθε ζωγράφος πρέπει να διακρίνεται σε ένα θέμα. Διάλεξα το θέμα της γυναίκας γιατί είναι κάτι ιερό, οι γυναίκες επίσης πέρασαν πολλά μέχρι την ανεξαρτησία τους, ενώ ακόμα και σήμερα περικλείονται από ταμπού” . Εξηγεί ακόμα πως, ακόμα και στις απεικονίσεις θλιβερών τοπίων ή θεμάτων, προσπαθεί να δίνει χρώματα που θα ξυπνήσουν θετικά συναισθήματα στο κοινό, προσπαθεί σε όλα τα έργα της να δίνει θετική νότα. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην κάνουμε αναφορά στο γεγονός πως οι γυναίκες που απεικονίζει είναι κατά κύριο λόγο μόνες. Το παραδέχεται και εξηγεί πως προτιμά να ζωγραφίζει γυναίκες μόνες και όχι μαζί, ώστε να αναδείξει τη μοναξιά της σύγχρονης εποχής μέσα από τα έργα της.
Αλήθεια, εντάσσει τον εαυτό της σε κάποιο ρεύμα, και, τι τεχνική χρησιμοποιεί;
“Δεν εντάσσω τον εαυτό μου σε κάποιο ρεύμα, παρ’όλη την αγάπη μου για το ρεαλισμό. Δε μου αρέσει να μπερδεύω τεχνικές, κάνω κλασική ελαιογραφία και πιστεύω πως ακόμα και βάθος ή όγκο στα έργα μπορεί κανείς να δώσει με το πινέλο”.
Τι εμπνέει την Άννα Δημάκη; Ένα μουσικό κομμάτι, μια προσωπική εμπειρία, μια συζήτηση με φίλους ή κάτι που θα ακούσει και θα της κινήσει το ενδιαφέρον.
Θυμάται άραγε το πρώτο της έργο; Και βέβαια! Μας λέει με καμάρι πως πήγαινε μόλις τετάρτη δημοτικού όταν ο δάσκαλός της στο σχολείο ανακάλυψε το ταλέντο της και της ζήτησε να φτιάξει την προσωπογραφία του Ερρίκου Ντυνάν για το επόμενο μάθημα. Μας διηγείται με συγκίνηση πως επιστρέφοντας στο σχολείο της μετά από σαράντα χρόνια, βρήκε τη ζωγραφιά της ακόμα εκεί.
Τη ρωτάμε αν είναι εύκολη η αποδοχή από τους συναδέλφους καλλιτέχνες και αν δίνονται ευκαιρίες στους νέους ζωγράφους. Μας απαντά αφοπλιστικά πως τίποτα δεν γίνεται στη ζωή μας αν δε ρισκάρουμε. Μας εξιστορεί πως η ίδια δούλευε ως τα ξημερώματα μετά από δωδεκάωρη πρωινή εργασία, για να ετοιμάσει έργα για τις εκθέσεις της. Διευκρινίζει πως ποτέ δε “χτύπησε πόρτες”, αλλά παραδέχεται πως στάθηκε τυχερή καθώς πρόσεξαν γρήγορα τη δουλειά της τα σωστά άτομα. Θεωρεί πως δίνονται ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες και μάλιστα και η ίδια βοηθά νέους ανθρώπους αν δει πως πραγματικά έχουν ταλέντο και πάθος για την τέχνη.
Η κυρία Δημάκη είναι πραγματικά ένας χείμαρρος και ένας άνθρωπος που το κάθε τι που μας είπε κατά τη συνέντευξη αξίζει να καταγραφεί. Έτσι δε μπορούμε να παραλείψουμε τις δυο ξεχωριστές για εκείνη εκθέσεις που μας ανέφερε, η μία στη δημοτική πινακοθήκη Πειραιά, κατά την οποία και βραβεύθηκε από την UNESCO, αλλά και εκείνη της Νέας Υόρκης, στην οποία δεν είχε τη χαρά να παρευρεθεί προσωπικά, όμως συνέπραξε με άλλους καλλιτέχνες για ακόμα έναν φιλανθρωπικό σκοπό, τη σίτιση άπορων μαθητών της Θεσσαλονίκης. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως και η έκθεση του Πειραιά είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα καθώς έγινε στα πλαίσια της διάδοσης του έργου του Άλματος Ζωής Θεσσαλονίκης για την ενημέρωση σχετικά με τον καρκίνο του μαστού.
Επίσης βραβεύτηκε από το Ρωσικό Προξενείο στο βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονικης τον Δεκεμβρη 2016 για την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού στη Ρωσία όπου και ο πίνακας  της Δημάκη με τον τίτλο Αυγούστα ανήκει στην κρατική αίθουσα του πνευματικου κεντρου Καλούγκας Ρωσίας.
Η συζήτηση έκλεισε με τη δική μας Ευαγγελία να δίνει την ιδέα της για ίσως μια μελλοντική έκθεση της κυρίας Δημάκη, την απεικόνιση της Γυναίκας της Σμύρνης. Μένει να δούμε αν κάποια στιγμή θα γίνει μια τέτοια συλλογή πραγματικότητα. Αυτό που με σιγουριά μπορούμε να πούμε είναι πως κάθε της έκθεση είναι ξεχωριστή και πως έχει να δώσει πάρα πολλά ως καλλιτέχνις αλλά και ως άνθρωπος. Της ευχόμαστε από καρδιάς κάθε επιτυχία!
 
Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στην Ευαγγελία Τζιάκα