Ξέρετε τι έχουμε χάσει ως άνθρωποι; Την ανθρωπιά μας.
Είναι αυτή που προσπαθούμε να βρούμε καθε 25 Δεκέμβρη και την χάνουμε λίγες μέρες αργότερα.
Είναι εκείνες οι ημέρες που μας πιάνει η καταναλωτική μανία. Η μανία να γεμίσουμε τα συναισθηματικά και ψυχολογικά κενά μας, με ρούχα, δώρα, βόλτες και φαγητό. Πολύ φαγητό. Λες και όσο πιο πολυ τρώμε, τοσο λιγότερο νιώθουμε. Και όσο λιγότερο νιώθουμε, τόσο πιο πολυ σβήνει μέσα μας η ανθρωπιά μας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αντιμετώπιση ενός αστέγου σε μία γραμμή λεωφορείου, στην πολιτισμένη Θεσσαλονίκη. Έκανε το λάθος, να θελει να επιβιβαστεί μαζί με τους υπόλοιπους στο ίδιο αστικό. Προτίμησε να καθήσει πίσω γιατι ήξερε πως η αποκρουστική μυρωδιά του και το θέαμα, προκαλούσαν σχόλια.
Όντας άστεγος και δη ξένος, πού να βρει στέγη και μέρος για να πλυθεί. Σάμπως, και νοιάζεται κανείς πραγματικά γι’ αυτούς;
Επιβιβάστηκε και αμέσως μερικοί συμπολίτες άρχισαν τα αρνητικά σχόλια. Βλέπετε, η βρώμικη εμφάνιση του και η δυσοσμία ήταν αιτία για πικρόχολα σχόλια, εμπαιγμούς και γέλια. Φυσικά, τον ανάγκασαν να κατέβει.
Δεν χρειάζεται να σταθούμε στους λόγους, μα στη στάση του κόσμου.
Αυτοί ή καλύτερα όλοι εμείς, που κοροϊδεύουμε και υποβαθμίζουμε με την στάση και τη συμπεριφορά μας τέτοιους ανθρώπους, έχουμε σκεφτεί ότι αύριο μπορεί να βρισκόμαστε εμείς στη θέση τους;
Να είμαστε εμείς οι άστεγοι και τα έρμαια μιας πολιτείας ανάλγητης;
Μα το χειρότερο όλων είναι πώς τα παιδιά μας μιμούνται τέτοιες συμπεριφορές. Αντικρίζουν την αποστροφή στο βλέμμα μας και την αναπαράγουν.
Όταν μια κυρία «μάλωσε» τα παιδιά (έφηβους) για αυτή τη συμπεριφορά τους, απάντησε ένας «Εγώ δεν θα γίνω έτσι». Απάντησε έτσι γιατί έμαθε ετσι.
Όμως αν αργότερα, η ζωή δεν είναι το ίδιο απλόχερη με τους γονείς του, θα μπορεί να μιλάει έτσι;
Χωρίς ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο; Χωρίς ενσυναίσθηση;
Γιατί θα πρέπει να δίνουμε αξία στη ζωή που είναι πασπαλισμένη με χρυσόσκονη;
Γιατί θα πρέπει να δίνουμε αξία στη ζωή τις μέρες που η χρυσόσκονη περισσεύει;
Με τις υπόλοιπες 350 μέρες του έτους τι γίνεται;
Συμπεριφορές, όπως η προαναφερθείσα, είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνίας μορφωμένης ναι μεν, απαίδευτης δε. Διότι αν είχαμε παιδεία, θα σεβόμασταν την εικόνα του αστέγου. Χωρίς αποστροφή. Χωρίς εμπαιγμό. Χωρίς σχόλια.
Σίγουρα δεν είναι υπεύθυνη η μόρφωση. Όμως μόνο αυτήν κυνηγάμε. Είναι το κλειδί της επιτυχίας. Ξεχάσαμε πώς μόρφωση χωρίς τρόπους είναι σαν σπίτι χωρίς έπιπλα. Άδειο και κρύο.
Επιτέλους, ας αφήσουμε το κυνήγι των βαθμών και των γνώσεων και ας επιδωθούμε στο κυνήγι των τρόπων.
Ας μάθουμε στα παιδιά μας και στους εαυτούς μας να λειτουργούμε με ενσυναίσθηση όλο το χρόνο. Όχι μόνο τις μέρες εκείνες που μας περισσεύουν.
Και αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά, δεν πειράζει. Ο σεβασμός αρκεί.
Άλλωστε, ο συνάνθρωπος είναι που μετράει. Η συμπεριφορά σου, η συμπεριφορά μας, θα αποτελέσει το εφαλτήριο βήμα για καλές ή κακές μέρες.
Όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι για όσα ζούμε, γιατί νοιαζόμαστε για ό,τι έχουμε ή μπορούμε να έχουμε και όχι για ό,τι είμαστε. Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν σε εποχές καλύτερες επενδύοντας στο να ειναι και όχι στο να έχουν.
Καλα Χριστούγεννα
Ευαγγελία Τζιακα
