Δεν είμαι άνθρωπος που επαναπαύεται στη δουλειά. Να φταίει ο ωροσκόπος μου που είναι στο Δίδυμο και δε μπορώ να κάτσω ήσυχη σε ένα μέρος; Να φταίει που από τη φύση μου είμαι άνθρωπος που βαριέται πιο γρήγορα και από το πώς αλλάζει ο Ολυμπιακός προπονητές; Να φταίει ότι έχω τον πήχυ ψηλά και ψάχνω τα καλύτερα δυνατά δεδομένα στη δουλειά μου; Προσωπικά νομίζω ότι είμαι απλά κακομαθημένη και όλα μου φταίνε και τίποτα δεν είναι αρκετά καλό για μένα και πάντα αναζητώ κάτι καλύτερο. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα που μάλλον πρέπει να γίνει ούσα εγώ ξαπλωμένη σε ανάκλιντρο έχοντας απέναντί μου μία κυρία με γυαλάκια που θα σημειώνει προσεκτικά το κάθε τι που λέω.
Στο δια ταύτα. Έχοντας κάνει κάμποσες δουλειές, πάντα σχετικά με τις φιλολογικές/ γλωσσολογικές σπουδές μου, έχω καταλήξει πως η δουλειά του δασκάλου είναι ένα «μικρόβιο» που, όσο και να θες να το ξεφορτωθείς, δε μπορείς να το βγάλεις από μέσα σου. Όσες φορές και αν παραπονεθείς πως ο μισθός είναι ελάχιστος σε σχέση με τα όσα προσφέρεις εσύ από το χρόνο και το χρήμα σου (γιατί πρέπει να είναι η μόνη δουλειά που πληρώνεις από την τσέπη σου αν θες να την κάνεις καλά, με τα σωστά εφόδια και υλικά), άλλες τόσες θα σε αποζημιώσει η πρόοδος μιας τάξης που θεωρούσες χαμένη υπόθεση στην αρχή της χρονιάς. Όσες φορές και αν γκρινιάξεις πως πάλι έκλεισε ο λαιμός σου από το μπλα μπλα ή έχεις πονοκέφαλο από τη μουρμούρα και τη φασαρία του τμήματος, άλλες τόσες θα σου λείψει η βαβούρα τους όταν βρεθείς σε ένα περιβάλλον γραφείου φαινομενικά «ήσυχο» και ίσως τελικά βαρετό. Όσες φορές και αν σταυροκοπηθείς με τις απαιτήσεις γονιών και διευθυντών, άλλες τόσες να είσαι σίγουρος πως θα τα ξεχάσεις όλα αν εσύ έχεις χτίσει γερούς δεσμούς με τους μαθητές σου και εκείνοι σου δείξουν εμπιστοσύνη με τα λόγια και τις πράξεις τους.
Αυτά δεν είναι μερικά ακόμα κλισέ μιας δασκάλας. Είναι όσα κατάλαβα αποχωριζόμενη τον κλάδο. Φεύγοντας από το «δασκαλίκι» ήμουν πεπεισμένη πως θα περνούσα καλύτερα χωρίς τις ευθύνες και το άγχος μιας τάξης. Είχα τη βεβαιότητα πως ένα γραφείο σου προσφέρει την ψυχική ηρεμία που, κακά τα ψέματα, διακυβεύεται καθημερινά σε ένα σχολείο. Ήμουν σίγουρη πως θα ξαλάφρωνα από τις απαιτήσεις ιδιοκτητών ΚΞΓ και γονιών. Και πράγματι, τον πρώτο καιρό όλα είναι υπέροχα. Το να γυρνάς σπίτι και να μην έχεις διόρθωμα ή να ετοιμάσεις lesson plans φαίνεται θεόσταλτο δώρο. Το να μην είναι το κεφάλι σου καζάνι από τη βαβούρα φαίνεται όνειρο. Όμως, όπως όλα τα ωραία στη ζωή, και αυτή η περίοδος κάποτε τελειώνει. Και αρχίζουν να σου λείπουν τα παιδάκια «σου» (ή οι… μαντράχαλοί σου, αντίστοιχα), περνάς από τα παιχνιδάδικα και σου λείπει που αγόραζες μικροδωράκια ή υλικά κατασκευών για τους μαθητές σου. Και βέβαια, όπως σε κάθε επάγγελμα και επαγγελματικό χώρο, αρχίζουν και στην καινούρια δουλειά οι ευθύνες και οι απαιτήσεις και οι φωνές και και και… Κι εσύ απογοητεύεσαι γιατί ξέρεις πως πια τίποτα δεν είναι ίδιο… ο κόπος σου πια ανταμείβεται μόνο χρηματικά (και ξέρουμε όλοι καλά πως στις αμοιβές υπάρχει πάντα ταβάνι) και σπάνια θα σου πει κάποιος καλή κουβέντα… και αναπολείς τους χαρακτηρισμούς «καλύτερη δασκάλα», «ο πιο κουλ κύριος» που σου χάριζαν κάποτε απλόχερα οι μαθητές σου.
Και τότε καταλαβαίνεις πως είσαι φτιαγμένος για να βρίσκεσαι μέσα σε τάξη. Το ζητάει ο οργανισμός σου να γράφεις στον πίνακα, να διορθώνεις εκθέσεις, να υπαγορεύεις ορθογραφία, να κολλάς αυτοκόλλητα, να κάνεις κατασκευές, να διαβάζεις παραμύθια, να ακούς και να δραματοποιείς τραγουδάκια, πού και πού να κατσαδιάζεις το τμήμα σου.
Εν κατακλείδι, πιστεύω οι δάσκαλοι έχουμε ένα «ψώνιο» μέσα μας, ψοφάμε να δίνουμε παράσταση δυο και τρεις φορές τη μέρα σε κάθε τμήμα που μπαίνουμε. Μας τρέφει το «χειροκρότημα» που δεν είναι άλλο από την τρυφερότητα που μας δείχνουν οι μαθητές μας και το «μπράβο» τους. Μοιάζουμε, με έναν τρόπο, στους ηθοποιούς. Κυρίως, όμως, τους μοιάζουμε σε ένα χαρακτηριστικό: ποιούμε ήθος. Διαμορφώνουμε ψυχές και χαρακτήρες. Και αυτό δεν το αλλάζουμε ούτε με χίλιες μέρες ηρεμίας, ούτε με εκατό «μουγγά» γραφεία. Μια φορά δάσκαλοι… πάντα δάσκαλοι.
Ειρήνη Μαρκιανού
