«Σας ζητώ συγνώμη αλλά θα ήθελα να μάθω πως γίνεται να πάρω proficiency σε ενάμιση μήνα! Ξέρετε πρόκειται να φύγω από την χώρα και μου το ζήτησαν από την καινούργια δουλειά, εκεί στην ξένη γη που πάω… Μπορώ να το πάρω; Ας είναι ό,τι να ναι δεν με απασχολεί…»
«Εγώ και η κοπέλα μου θέλουμε lower και το θέλουμε σε 20 μέρες…»
Υπερβολές, θα πει κανείς. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, σύμφωνα με έναν τρίτο. Μωρέ γίνονται και παραγίνονται. Στην Ελλάδα του 2017 που πέφτουν λίγα εκατοστά χιόνι και παγώνουν οι αλατιέρες κατά τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως δεν είναι αληθινές οι παραπάνω κουβέντες;
Μέσα στην υπερβολή της ζωής μας υπάρχουν και εκείνοι, μεγαλύτερης ή μικρότερης ηλικίας που τα θεωρούν όλα εύκολα και δεδομένα. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα, δεδομένα θεωρούνται και τα πιστοποιητικά απόδειξης γνώσης ξένων γλωσσών. Αυτά που τα λέμε «πτυχία», δηλαδή…
Έχουμε φτάσει λοιπόν σε ένα σημείο όπου χαρτί θέλουμε, και τώρα το θέλουμε! Δεν μας νοιάζει πως, δεν μας νοιάζει γιατί, αν θα ήταν εφικτό, θα μπορούσε να έρθει μάλιστα όπως έχουν έρθει σε διάφορες περιόδους τα διπλώματα οδήγησης, αλλά τι να κάνουμε που η άτιμη η μοίρα μας έφερε σε μια κατάσταση όπου θέλουμε ένα χαρτί και το θέλουμε τώρα.
Και άντε και το πήραμε απόφαση. Και βρίσκουμε τον καθηγητή, και βρίσκουμε τα βιβλία και ξεκινάμε μαθήματα. Και επειδή τυχαίνει είτε να δουλεύουμε, είτε να κάνουμε διάφορες άλλες δουλειές, είμαστε πάντα κουρασμένοι για μάθημα. Ή τυχαίνει να πάμε εκδρομή και ακυρώνουμε τα μαθήματα. Και ενώ θέλουμε ρε παιδί μου να μάθουμε, μας φαίνεται βουνό.
Δεν σας έχει τύχει; Αν δεν σας έχει τύχει, θα σας συμβεί σίγουρα. Και δεν θα σας συμβεί μόνο με τους ενήλικες όπως περιγράφεται η κατάσταση παραπάνω. Θα συμβεί και με μαθητές μικρότερης ηλικίας.
Εκεί όπου ο μικρός Γιωργάκης θέλει μεν να μάθει μια ξένη γλώσσα αλλά η μαμά του έχει ακούσει πως μπορεί να περάσει μπροστά μερικά επίπεδα, γιατί δεν είναι αναγκαίο να κάνει όλες τις τάξεις, οπότε σε μία δύο χρονιές, ξαφνικά προκύπτει ένα βιβλίο τάξης Β2 και εκεί προφανώς ο μικρός Γιωργάκης κολλάει, γιατί δεν έχει ούτε το μυαλό, ούτε και τις γνώσεις να απορροφήσει γνώσεις που καλά καλά στην μητρική του γλώσσα δυσκολεύεται να τις αφομοιώσει. Για παράδειγμα, εδώ υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα παιδιά δεν γράφουν εκθέσεις στα ελληνικά, και οι γονείς ζητάνε να πάρει το παιδί ένα πιστοποιητικό C2, αφού ξέρουν και βλέπουν πως «είναι έξυπνο το παιδί »…
Για να μαζέψουμε όλο αυτό το κατεβατό: Η διαδικασία της μάθησης δεν είναι μενού φαγητού, από το οποίο διαλέγουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι ώρα το θέλουμε, σε όποια ποσότητα, και περιμένουμε να μας ικανοποιήσει το αποτέλεσμα. Πολύ περισσότερο στα σημερινά χρόνια όπου η διαδικασία μάθησης στην μητρική γλώσσα γίνεται με πολλές δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα, πως θα είναι δυνατό, η απόδειξη γνώσης σε μία ξένη γλώσσα να γίνεται εύκολα, γρήγορα και άκοπα; Και ακόμα αν πιστέψουμε στο αθάνατο εκείνο ρητό – κλισέ περί πλανητών, συνωμοσίας και επίτευξης στόχου, πως θα είναι δυνατόν αυτές οι γνώσεις να μείνουν; Στην σημερινή εποχή δυστυχώς έχουμε μάθει να ζητάμε αυθαίρετα κατασκευάσματα, έωλες διαμορφώσεις γνώσεων, που απλά και μόνο αποτυπωμένες σε ένα χαρτί πιστεύουμε πως θα μας δώσουν το εισιτήριο για κάτι καλύτερο στη ζωή. Δυστυχώς η πραγματικότητα έρχεται και τα διαψεύδει όλα αυτά, αλλά μέχρι τότε έχει ξοδευτεί χρόνος και χρήμα, χωρίς να υπάρχει εποικοδομητική εργασία. Έτσι λοιπόν φτάνουμε στις ατάκες που διαβάσατε στις αρχές του παρόντος άρθρου. Α, και φεύγοντας σας παρακαλώ, να βρείτε έναν καθηγητή για να κάνει toeic σε μισό μήνα, σε μαθητή 18 ετών, που έχει 10 χρόνια να ασχοληθεί με τα αγγλικά γιατί «δεν τα παιρνε το παιδί», αλλά έχει βρει μια διέξοδο μετά τις πανελλαδικές να γίνει μοντέλο στην Μπρατισλάβα και χρειάζεται lower. Ε, δεν μπορεί μια λύση θα υπάρχει. Δεν θα υπάρχει;
Ε, όχι δεν θα υπάρχει. Όσο θα ψάχνουμε το χαρτί, αντί για την γνώση, θα είμαστε πάντα λειψοί.
Δ. Παπαδόπουλος
