Ποια αισθητική ανάγκη υπαγορεύει την ενασχόλησή σου στα μονοπάτια της λογοτεχνικής πένας;
Η ενασχόληση με τη συγγραφή ήταν ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό μου ότι μπορώ να υπερβώ την παγιωμένη ψυχοσύνθεσή μου, μπορώ να εκφράσω και να αποτυπώσω σκέψεις και συναισθήματα κόντρα στην τετριμμένη καθημερινή μου πραγματικότητα. Χρόνια ένιωθα την εσωτερική ανάγκη συγγραφής, απλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να πραγματοποιηθεί. Απώτερος στόχος μου ήταν να βρω ανταπόκριση και να καταφέρω να περάσω μηνύματα που θα αγγίξουν και άλλες ψυχές.
Κατά την πορεία της συγγραφής σου εσύ οδηγείς τους ήρωες ή αυτοί οδηγούν εσένα;
Η σχέση με τους ήρωες πάντα είναι αμφίδρομη. Στην αρχή τους οδηγείς εσύ, έχεις τον πλήρη έλεγχο, στην πορεία όμως όσο εξελίσσεται η πλοκή και ξεδιπλώνεται η προσωπικότητα τους αντιλαμβάνεσαι ότι λοξοδρομούν, παίρνουν τα ηνία, σε ωθούν και σε καθοδηγούν σε αχαρτογράφητα μονοπάτια. Τότε αντιλαμβάνεσαι τη μαγεία, αφήνεσαι και το απολαμβάνεις. Τελικά ποιος απολαμβάνει περισσότερο το ταξίδι; Ο οδηγός ή ο συνοδηγός; Το ιδανικό είναι να βρεθείς και στις δυο θέσεις.
Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε μέσα από το πόνημα σας;
Το μήνυμα είναι απλό και ξεκάθαρο. Πριν αφορίσεις οτιδήποτε διαφορετικό ή ξένο προς την ιδιοσυγκρασία σου, βγάλε τις παρωπίδες και δες. Διώξε το φόβο και τα “πρέπει” και νιώσε το νόημα της λέξης “θέλω”. Τότε μόνο είσαι σε θέση να κρίνεις ακόμα και να κατακρίνεις.
Ποια συναισθήματα, ποια χρώματα ντύνουν την ψυχή σας την ώρα που ξεδιπλώνετε τις σκέψεις σας;
Δύσκολο να περιγραφεί. Ανάμικτα συναισθήματα, εναλλαγή χαράς, λύπης, φόβου, νοσταλγίας, θυμού, και οίκτου. Ουράνιο τόξο, πανδαισία χρωμάτων ανάλογα με την περίσταση. Σύγκρουση λογικής και συναισθημάτων. Το μυαλό δημιουργεί και η ψυχή ζωγραφίζει και στολίζει. Τελικά συνυπάρχουν αρμονικά και ο στόχος επιτυγχάνεται.
Ποια στοιχεία προσελκύουν και καθιστούν ένα πόνημα λογοτεχνικά πετυχημένο;
Ο καθένας έχει μια ιστορία να διηγηθεί και ίσως θεωρεί ότι αξίζει να την διηγηθεί. Αξίζει όμως πραγματικά; Μπορεί να την παρουσιάσει; Να μη συγχέουμε την εμπορική με τη λογοτεχνική επιτυχία. Μπορεί ένα καλό βιβλίο να μη τύχει της ανάλογης προσοχής, προώθησης και δημοσιότητας. Αν όμως έχει αγγίξει κάποιες ψυχές -όχι πολλές απαραίτητα-, τότε σίγουρα είναι πετυχημένο. Ο απόλυτος κριτής κάθε λογοτεχνικού πονήματος είναι το αναγνωστικό κοινό. Αν η αφήγηση είναι ενδιαφέρουσα, αν έχει απήχηση σε κάποιους αναγνώστες, τότε σίγουρα είναι πετυχημένο.
“Η λογοτεχνία έχει πάντα ένα τόνο προφητείας, που στο τέλος καταλήγει να γίνεται επικαιρότητα” Καμύ. Είναι χρήσιμη η λογοτεχνία στην εποχή της κρίσης;
Πάντα ήταν και θα παραμείνει χρήσιμη. Οτιδήποτε αφυπνίζει συνειδήσεις και θωρακίζει το μυαλό είναι ανεκτίμητο. Στην εποχή της αποχαύνωσης και του στείρου μιμητισμού, η λογοτεχνία φέρνει την ελπίδα, βάζει τα γρανάζια του μυαλού και της φαντασίας σε κίνηση, φέρνει χαμόγελο στα χείλη και επιτρέπει στους ανθρώπους να ονειρευτούν -πολύ σημαντικό να ονειρεύεσαι, στις μέρες μας σπανίζει. Μεταμορφώνει ευτυχώς τα ανθρώπινα όντα σε ανθρώπινες υπάρξεις με αισθήματα και συναισθήματα που δραπετεύουν από την καθημερινή ρομποτοποιησή τους. Ας λάβουμε σοβαρά υπόψη τη ρήση του Ι. Μ Παναγιωτόπουλου «ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να γίνει «υπεράνθρωπος» ξέχασε να παραμείνει άνθρωπος».
Οι πνευματικοί ταγοί μπορούν να σώσουν τα τιμαλφή ενός λαού;
Αλήθεια ποια είναι τα τιμαλφή ενός λαού; Έχει επίγνωση ο ίδιος ο λαός; Εκτιμά την αξία τους; Μάλλον όχι, διότι θα τα προστάτευε. Κανένας λαός που δε θέλει να σώσει τον πολιτισμό του και την ιστορία του, δεν μπορεί να σωθεί. Σίγουρα κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι μπορούν να βάλουν τροχοπέδη στην αλλοτρίωση και στον εθνομηδενισμό, μπορούν αν θέλουν να ανακόψουν την κατρακύλα, δυστυχώς όμως μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να μεγαλουργήσει ή να αυτοκαταστραφεί.
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση που έχετε υιοθετήσει στα λογοτεχνικά σας βήματα;
Πολλές οι αγαπημένες μου φράσεις, θα ξεχώριζα όμως δυο. Τη μια που βρίσκεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μου «Δυο μήνες μόνο…».
«Έζησα όπως ήθελα, όχι όπως ήθελαν, όπως μου επέβαλαν, και δεν έχω απωθημένα»
Και η δεύτερη
«Ό,τι αγαπάς, δεν το σκοτώνεις ακόμα και αν δεν το αποκτήσεις ποτέ».
Το βιβλίο ‘Δυο μήνες μόνο…’ είναι η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα.
Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στη Μαρία Χριστοδούλου.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Είναι αισθηματικό μυθιστόρημα.
Τι γίνεται όταν ο κυνηγός δεν μπορεί να παγιδεύσει το θήραμά του, αλλά αυτοπαγιδεύεται; Όταν από θύτης γίνεται θύμα;
Ο Άκης, σαραντάρης και επιτυχημένος, σαλπάρει για να κυνηγήσει το απαγορευμένο απωθημένο του, την υπάλληλό του Άννα. Σύντομα βρίσκεται έρμαιο και παιχνιδάκι στα χέρια της Άννας, που αποδεικνύεται δύσκολος χαρακτήρας και έμπειρος παίκτης. Μπορεί να ξεφύγει; Θέλει να ξεφύγει; Μπορεί να αντισταθεί; Θέλει να αντισταθεί; Θα βιώσει τον έρωτα της φαντασίας του ή θα εγκλωβιστεί ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει»; Και ποια είναι η στάση της γυναίκας του της Ευανθίας; Δήμιος ή σωτήρας;
Είναι ψέμα ότι ο έρωτας θέλει δύο. Στον έρωτα, είσαι μόνος σου. Μόνος σου αγωνίζεσαι, μόνος σου υποφέρεις, μόνος σου χάνεις τον ύπνο σου, μόνος σου παραδίνεσαι. Όταν υπάρχει το Μαζί, τότε είναι Αγάπη.
Μαύρος Παναγιώτης -Σύντομο βιογραφικό
Ο Μαύρος Παναγιώτης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν από τη μεταπολίτευση. Γιος μεσοαστικής οικογένειας δυτικών συνοικιών σπούδασε στο ΑΠΘ και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Birmingham της Μ. Βρετανίας. Ασχολείται από το 1995 με τα γράμματα, με έμφαση στη διδακτική.
Κριτικές για το βιβλίο δημοσιευμένες στο site του εκδοτικού www.ocelotos.gr. Η κριτική του δημοσιογράφου Γρηγοριάδη βρίσκεται και στο οπισθόφυλλο της β’ έκδοσης.
Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών 5, Δεκέμβριος 12, 2017
- Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, αλλά μερικές φορές πέφτω πάνω σε βιβλία που, χωρίς κανένα προφανή λόγο, θέλω οπωσδήποτε να τα διαβάσω. Με αυτό εννοώ ότι δεν έχω διαβάσει κάποια κριτική που να με εξιτάρει, δεν είναι γραμμένα από συγγραφέα που ακολουθώ, στην περίληψή τους δεν γράφει κάτι που να μου δημιουργεί περιέργεια ή επιθυμία να το αποκτήσω για να μάθω κάτι (συνήθως συμβαίνει με ιστορικού περιεχομένου βιβλία αυτό το τελευταίο). Απλά θέλω οπωσδήποτε να τα διαβάσω και ο λόγος παραμένει ακαθόριστος. Ε, αυτό ακριβώς συνέβη με το βιβλίο «Δυο μήνες μόνο…». Διάβασα στην περίληψη για τον Άκη, άντρα σαραντάρη που «σαλπάρει για να κυνηγήσει το απαγορευμένο απωθημένο του, την υπάλληλό του Άννα…» και αυτόματα μου δημιουργήθηκαν συνειρμοί για βιβλία που συμβαίνει το αντίστροφο: γυναίκες που ερωτεύονται ακατάλληλους άντρες και «…βρίσκονται έρμαιο και παιχνιδάκι στα χέρια τους…». Σκέφτηκα αυτόματα δύο διαφορετικά πράγματα: …ότι επιτέλους κάποιος έγραψε ένα βιβλίο που να δίνει την αντρική άποψη επί του θέματος και ότι πολύ θα χαρώ να δω μια γυναίκα να τυραννάει έναν άντρα. Η υπόθεση του βιβλίου αφορούσε ακριβώς αυτό που φαίνεται από το οπισθόφυλλο σε γενικές γραμμές: ο Άκης, παντρεμένος με δύο παιδιά και πετυχημένος επαγγελματίας, ερωτεύεται την υπάλληλό του Άννα και προσπαθεί να την κατακτήσει και να συνάψει σχέση μαζί της. Ήταν όμως αυτό που περίμενα; Όχι. Καθόλου. Περίμενα να διαβάσω ένα βιβλίο όπου ο πρωταγωνιστής θα ήταν «κυνηγός», ότι όταν θα γινόταν «έρμαιο και παιχνιδάκι» στα χέρια της Άννας, η γυναικεία αλληλεγγύη θα ξυπνούσε μέσα μου και θα το χαιρόμουν, ότι αυτόματα θα έπαιρνα το μέρος της γυναίκας του και θα κατέληγα να σιχαίνομαι τον Άκη. Ναι, καλά. Δεν ήταν έτσι. Ήδη από τις πρώτες σελίδες, μου βγήκε ένα «Ωχ, αυτός ρε συ δεν μοιάζει και τόσο κακός όσο νόμιζα, σα να ‘χει κάποιο δίκιο μου φαίνεται». «Εγώ πάλι νιώθω ότι μέχρι τώρα ήμουν η εικόνα που ήθελε ο κοινωνικός ιστός μου, πνίγομαι, ασφυκτιώ, «βοήθεια» μου φωνάζω. Καιρός να κάνω αυτό που ονειρεύομαι.» …σκέφτεται ο Άκης, και κάπου εκεί αναγκαστικά εγώ παραμερίζω τις όποιες προκαταλήψεις μου εναντίον των αντρών που επιθυμούν να συνάψουν εξωσυζυγικές σχέσεις και στρώνομαι να διαβάσω για να δω τι θα γίνει μετά… Ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν ήρωα αληθινό, σύγχρονο, που ενώ τα έχει όλα στη ζωή του και χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω… ερωτεύεται. Δεν το επιχείρησε, απλά έγινε. Και με λόγο απλό, σαν να διαβάζουμε ημερολόγιο, με γραφή σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τις σκέψεις, τις κινήσεις και τα συναισθήματά του. Δεν είναι βαρύ ή κουραστικό το βιβλίο, απεναντίας είναι γραμμένο με ανάλαφρο και ευχάριστο τρόπο. Η πλοκή είναι γρήγορη, εξηγούνται τα πάντα, δεν προσβάλλει κανέναν και δεν προωθεί τις εξωσυζυγικές σχέσεις. Γέλασα κιόλας πολλές φορές, ειδικά στα σημεία που έπρεπε να αντιμετωπίσει τη γυναίκα του, γελούσα δυνατά. Και όταν έκλεισα το βιβλίο, έμεινα με ένα χαμόγελο να σκέφτομαι τους προβληματισμούς που ο συγγραφέας βάζει στο στόμα του Άκη ιδιαίτερα στο τελευταίο κεφάλαιο. Πιστεύω έγινα λίγο πιο σοφή όσον αφορά την αντρική ιδιοσυγκρασία, ήταν λίγο σαν να κρυφακούω μια αντροπαρέα να συζητά με ειλικρίνεια για τους προβληματισμούς ενός μέλους της (υποθέτοντας βέβαια ότι σε μια αντροπαρέα καταφέρνουν όλα τα μέλη να μιλήσουν σοβαρά για τα συναισθηματικής φύσεως προβλήματα ενός άντρα, χωρίς να γελοιοποιήσουν την κατάσταση- χιούμορ κάνω, μην τσατίζεστε). Χαίρομαι πολύ που τελικά διάβασα το βιβλίο «Δυο μήνες μόνο…». Δεν διέκρινα σε κανένα σημείο αδυναμίες που συνήθως είναι εμφανείς σε νέους συγγραφείς και ειλικρινά θα ήθελα να δω και άλλα βιβλία από τον κ. Μαύρο στο μέλλον, τα συγχαρητήριά μου.
Ανθή Τσουνάκη, αναγνώστρια
- Ενδιαφέρον βιβλίο με πρωτότυπο εξώφυλλο και έξυπνο λεξιλόγιο. Άμεσο, χιουμοριστικό με γρήγορες εναλλαγές, καθόλου κουραστικό, καθόλου υπερβολικό, εξαιρετική η περιγραφή των συναισθημάτων των ηρώων. Με λίγα λόγια η καλύτερη συντροφιά του φετινού καλοκαιριού!
Γιώργος Γρηγοριάδης, δημοσιογράφος ΑΝΤ1
- Βρέθηκε στα χέρια μου το βιβλίο, λόγω τίτλου και το διάβασα σε λιγότερο από δύο απογεύματα παρά την πίεση του χρόνου που έχω… δεν συνηθίζω να σχολιάζω αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά… Γλαφυρός όπου χρειάζεται, μεστός στα περισσότερα σημεία του διηγήματός του. Ένα μυθιστόρημα με έντονη και γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων, με τον Άκη να κάνει την αυτοκριτική του, ταυτόχρονα όμως να ασκεί και έντονη κριτική στην Άννα που όπως ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί, η… γυναίκα «σαύρα» από θύμα έγινε θύτης. Ένα βιβλίο βγαλμένο από την ζωή που αντικατοπτρίζει ίσως στο έπακρο αυτό που προκαλεί το «απαγορευμένο» σε έναν οικογενειάρχη. Δείχνει ξεκάθαρα πώς μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω από τη μια στιγμή στην άλλη. Ένα βιβλίο «ύμνος» στο άγνωστο, αυτό που θέλεις να εξερευνήσεις, να γευτείς, αυτό που δεν διστάζεις για χάρη του να τσαλακωθείς αφού σου έχει ξυπνήσει συναισθήματα που είχες καλά κρυμμένα μέσα σου. Ο Άκης άνοιξε τα φτερά του για να πετάξει στο όνειρο χωρίς να υπολογίζει τι θα γίνει αν σπάσουν στον αέρα. Αυτό έχει σημασία όμως. Όταν ακολουθείς τα θέλω σου, τα «μη» και τα «πρέπει» των άλλων τα κάνεις πέρα. Αυτό έκανε ο Άκης και τα έχει καλά με τον εαυτό του.
