Και στην πρώτη συνάντηση με την Ε, έσκασε μπροστά μου ένα προσωπικό ταξίδι ενός ανθρώπου που βρισκόταν στο Όριο ανάμεσα στην πτώση και στην ελπίδα να μην πέσει. Μπήκε μέσα στο γραφείο επιφυλακτική, συγκρατημένη αλλά με μια μικρή ελπίδα ότι όλο αυτό θα βγει σε κάτι καλό. Τα σκυλιά μου την λάτρεψαν αλλά κ της Ε η καρδιά χαμογέλασε μόλις τα είδε.

Ένα παραμελημένο και κακοποιημένο παιδί με τρομερή ευαισθησία ξεδιπλώθηκε μπροστά μου και ένας ενήλικας που βασανιζόταν από το στράγγισμα των λέξεων ” Δεν πρέπει να Είμαι έτσι και δεν πρέπει να Νιώθω έτσι”

Της είπα ότι δεν υπάρχουν κανόνες για το πως νιώθουμε κ δεν υπάρχουν πρέπει ή δεν πρέπει στα συναισθήματα. Συνέχιζε να με κοιτάει με επιφύλαξη.

Αχ αυτή η ματιά των θεραπευτών, η ματιά που μπροστά σου ανοίγει όλο το κλειστό πλαίσιο της ύπαρξης του ανθρώπου. Αυτή η βιωματική ματιά που ξεδιπλώνει μπροστά σου όλο το πλαίσιο αναφοράς ενός ανθρώπου, βλέπει όλα τα μεταμορφωμένα συναισθήματα και προσπαθεί να βάλει σε λόγια και να επικοινωνήσει αυτό που ο ίδιος ο θεραπευόμενος προσδοκεί.

Να ακούς ένας άνθρωπο να σου λέει ότι ” Δεν πρέπει να είμαι έτσι” κ να συναισθάνεσαι ότι η εσωτερική μάχη μέσα του, αυτή η καταραμένη μάχη το μόνο που κάνει είναι τον διαμελίζει ακόμα πιο πολύ.

Αυτές είναι οι θεραπείες.

Αλλά η Ε χρειαζόταν λόγια και της τα έδωσα με την ελπίδα ότι για αρχή θα αποχρωματίσω κάτι μέσα της.

Της είπα

” Είσαι όπως μπορείς να είσαι και όπως χρειάζεται να είσαι. Είσαι αυτό που στο Τώρα μπορείς να είσαι για να επιβιώσεις και αυτό που είσαι είναι μια πορεία. Η πορεία είναι δική σου και μέσα στην πορεία άλλαξες και έγινες ο άνθρωπος που τώρα μέσα προσπαθεί να αφεθεί στην ανάδυση της εσωτερικής του πραγματικότητας που όμως χρειάζεται να την βιώσει. Και κάθε βιωματική αλλαγή είναι δύσκολη και πολλές φορές πονάει. Εμπιστεύσου εσένα μέσα από εμένα για να πραγματωθεί αυτό που αποφάσισες να ξεκινήσεις”

Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.

Πηγη: https://antigonisimeonidou.wordpress.com/