Εκείνος που τρέχει με τέσσερις τσάντες στους ώμους και τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι. Εκείνος που είναι συνέχεια πάνω από το φωτοτυπικό και κάτι μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια. Εκείνος που δεν αφήνει να πάει τουαλέτα/για νερό. Ποτέ. Κανένας. Και εκείνος που λαμβάνει τα ραβασάκια με τα αυτοκολλητάκια Frozen και Peppa Pig, που όλα τα παιδιά ανυπομονούν για το μάθημά του!
Με λίγα λόγια… τέσσερις τύποι εκπαιδευτικού που θα συναντήσεις στη σχολική ζωή σου!
Ας ξεκινήσουμε με τον πρώτο μας αρχαιτυπικό δάσκαλο. Ναι, είναι αυτός που τον βλέπουν οι γείτονες και νομίζουν πως βρίσκεται σε έναν καθημερινό αγώνα μετακόμισης. Είναι τόσο καλά προετοιμασμένος, έχει μαζέψει όλο το υλικό του, όλα τα CDs, τα βιβλία, τις φωτοτυπίες, τα αυτοκόλλητα, τα υλικά χειροτεχνίας, το tablet του και το εφεδρικό usb, και τα κουβαλάει καθημερινώς και αδιαλείπτως στις τσάντες και παρατσαντούλες του. Κάπου μέσα σε αυτές τις μίνι βαλίτσες έχει στριμώξει το θερμός με τον καφέ/χυμό του και κάποιο σνακ, το κινητό και τα κλειδιά του. Συνήθως αυτός με τις τόσες…αποσκευές είναι και αυτός που θα δεις να γυρίζει από τάξη σε τάξη να βρει ένα CD που ξέχασε, ένα φάκελο, και ποιος ξέρει τι άλλο!
Ο δεύτερος δάσκαλός μας είναι εκείνος που τρέχει. Πάντα. Για τα πάντα. Είναι ο ξεχασιάρης που του διέφυγε πως έχει μάθημα και με το Β3 σήμερα και έτσι ψάχνει αγωνιωδώς για το βιβλίο του ή βγάζει στο διάλειμμα τις φωτοτυπίες του. Αν, δε, το φωτοτυπικό είναι κατειλημμένο/ αργό/ χαλασμένο, θα τον δείτε συχνότατα να μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του και να φτιάχνει χειρόγραφα φύλλα εργασίας- γιατί ως γνωστόν, όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια! Ο δάσκαλός μας έχει όλη την καλή διάθεση πάντα να κάνει το πλάνο του και να το τηρήσει, όμως τον προδίδει η μνήμη και η οργανωτικότητά του- ή μάλλον η έλλειψή τους. Έτσι, από αυτά που έχει προγραμματίσει θα θυμηθεί να υλοποιήσει τα μισά, θα πάει στην τάξη χωρίς στυλό, θα αφήσει τις εκθέσεις των μαθητών κάπου μέσα στο αυτοκίνητο… και πάει λέγοντας…
Η τρίτη είναι η μορφή του δασκάλου/καθηγητή που όλοι φοβόμασταν σαν παιδιά αλλά παράλληλα τρέφαμε και σεβασμό για το πρόσωπό του. Είναι αυτός που μάλλον διδάσκει κάτι πολύ “βαρύ”, ίσως Αρχαία, Μαθηματικά ή Χημεία και το πρόβλημα έγκειται στο συνδυασμό του χαρακτήρα του με το βαθμό δυσκολίας του μαθήματος που διδάσκει. Είναι αυτός που άμα τη εμφανίσει εκπέμπει κάτι πολύ μη-μιλήσεις-σε-έφαγα. Μπαίνει στην τάξη και δεν ακούγεται τσιμουδιά. Τον βλέπεις στο διάλειμμα και κρύβεις ενστικτωδώς το σάντουιτς. Σας συνοδεύει σε πενθήμερη εκδρομή και… βασικά δεν σας συνοδεύει σε καμμία εκδρομή πιθανότατα! Όμως το αντικείμενό του τις περισσότερες φορές το ξέρει καλά και τον θαυμάζεις για αυτό. Εννοείται πως πας πάντα διαβασμένος στο μάθημά του γιατί πολύ απλά δεν έχεις άλλες επιλογές, κι εκείνος μέσα στην αυστηρότητά του σας κάνει και κηρύγματα αξιών με έναν τρόπο που σε αγγίζει και στο βάθος διακρίνεις μια ψυχούλα μέσα από τη μάσκα του λύκου.
Τέλος, ο δάσκαλος-φίλος, η δασκάλα-μαμά! Είναι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που μπορεί να έχουν χαμηλώσει λίγο τις απαιτήσεις τους, επενδύουν όμως σε άγγιγμα ψυχών μεταξύ εκείνων και των παιδιών, επενδύουν σε σχέσεις αγάπης και εμπιστοσύνης. Δεν είναι ιδιαίτερα αυστηροί και σπάνια είναι συνεπείς με τις προειδοποιήσεις τους προς τα παιδιά. Συχνά αφήνουν πάρα πολύ χώρο στα παιδιά με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να θέσουν όρια αργότερα. Όμως έχουν κερδίσει την αγάπη τους και ξέρουν πως η εμπιστοσύνη και το αίσθημα ασφάλειας που θα νιώσουν οι μαθητές είναι το πρώτο βήμα για να “ξεκλειδώσουν” το μυαλό τους και να δεχθούν τη γνώση πιο εύκολα.
Όλοι οι παραπάνω τύποι εκπαιδευτικού όμως έχουν ένα κοινό: στο τέλος της μέρας γυρνούν εξαντλημένοι στο σπίτι, γκρινιάζουν για τη δύσκολη μέρα που πέρασαν, αλλά έχουν πάντα μια τρυφερή ιστορία να διηγηθούν σχετικά με τα “παιδιά τους”, που τελικά είναι και αυτό που υπερισχύει στο μυαλό και στην καρδιά τους. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή τους είναι η αγάπη των παιδιών και αυτή τους δίνει δύναμη να συνεχίζουν… με τον τρόπο που ξέρει ο καθένας… και με το σήμα κατατεθέν του: ο Τσάντας, ο Εδώ-κι-Εκεί, ο Προσοχή Δαγκώνει ή ο Αυτοκολλητάκιας! Τους αγαπάμε όλους!
ΥΓ. Αφιερωμένο στους δασκάλους που με ενέπνευσαν για αυτό το άρθρο, αλλά και σε εμένα που είμαι χωρισμένη ανάμεσα σε δυο κατηγορίες!
Ειρήνη Μαρκιανού
