Και αν δεν ξέρεις ποιος δάσκαλος να γίνεις, γίνε μαθητής. Γύρνα πίσω στα χρόνια τα μαθητικά σου. Θυμήσου ποιους καθηγητές αγάπησες και ποιους όχι και γιατί.
Αγάπησες εκείνους που σου μετέδωσαν την αγάπη τους για το μάθημα. Εκείνους που άνοιξαν δρόμους στη σκέψη τους. Θυμάσαι ακόμα και τώρα εκείνον τον καθηγητή που σε πήρε από το χέρι και συζήτησε μαζί σου για το θέμα που σε απασχολούσε. Τον άλλον το δάσκαλο που δεν έβαζε πολλές ασκήσεις για το σπίτι τον θυμάσαι; Αναμοχλεύοντας το παρελθόν σου θα ανακαλύψεις όλα εκείνα τα στοιχεία σε έκαναν να συμπαθήσεις το δάσκαλο σου.
Οι πιο πολλοί καθηγητές γίναμε καθηγητές γιατί αποφοιτήσαμε από μια παιδαγωγική ή φιλολογική σχολή. Εξεταστήκαμε σε πολλά παιδαγωγικά μαθήματα. Σε όλα διαπρέψαμε. Μα όταν έφτασε η ώρα να διδάξουμε το μόνο που γνωρίζαμε ήταν το αντικείμενο μας. Ούτε το πως μα ούτε και το γιατί γνωρίζαμε.
Από την μία η απαξίωση του εκπαιδευτικού, από την άλλη ο χαμηλός μισθός και η τυποποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αποτέλεσαν τις αιτίες που γίναμε οι γραφικοί καθηγητές. Τοποθετήσαμε εμάς, το μάθημα και τους μαθητές μέσα σε ένα πλαίσιο τόσο συμβατικό που θα έλεγε κανείς πως δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μονάχα μια αναπαραγωγή των δασκάλων του μεσαίωνα. Βέβαια διαφέρουμε. Δε βάζουμε τιμωρίες ούτε βέργα έχουμε. Ναι, ευτυχώς. Αυτές οι απαρχαιωμένες μέθοδοι έχουν εκλείψει από την σχολική ζωή. Όμως ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ, δάσκαλε, αντικατέστησες την τιμωρία με τις αμέτρητες ασκήσεις και την αποστήθιση. Αντί για βέργα, έχεις βαθμούς. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει “να μην πει μάθημα“. Οι βαθμοί σου είναι εκεί για να του θυμίσουν πώς αν δε διαβάσει θα στερηθεί προνόμια.
Και φυσικά το αντεπιχείρημα σου θα είναι μια φράση μόνο : “Έτσι είναι το σύστημα. Έτσι έμαθα. Έτσι θα μάθουν”. Βέβαια πολλές φορές ακούς και το “Έλα μωρέ τι θα πάθουν με μερικές ασκήσεις; Αυτή είναι η δουλειά τους”. Μα αυτός ο καθηγητής δεν υπήρξε ποτέ παιδί; Δεν ήθελε να παίξει;
Και έπειτα είναι και εκείνο το μάθημα. Μέσα στα στεγανά ενός σχολείου, μιας μουντής αίθουσας προσδοκά ο καθηγητής να αγαπήσει το παιδί το σχολείο. Προσδοκά πώς οι σελίδες ενός βιβλίου θα σταθούν ικανές για να γεμίσει ο μαθητής με γνώσεις. Λες και το μυαλό του μαθητή είναι υπολογιστής ή εγκυκλοπαίδεια. Λες και άμα χαθεί ένα δράμι γνώσης θα χάσει η χώρα ένα μυαλό. Λες και αν δεν πάρει καλούς βαθμούς, δε θα προκόψει.
Αν αντί για στείρα γνώση πρόσφερες διάδραση, αν αντί για βαθμούς διέγειρες τη φαντασία των παιδιών θα ήσουν ο δάσκαλος που θα ήθελες να γίνεις. Ο δάσκαλος που θα ήθελες να αγαπήσουν οι μαθητές σου. Ξέρω, δάσκαλε, δεν θα αναγνωρίσει κανένας το έργο σου. Όμως θα έχεις βοηθήσει μια χούφτα παιδιώ να αγαπήσουν το σχολείο. Θα έχεις βάλει το λιθαράκι σου να χτιστεί μια εικόνα για το δάσκαλο αντάξια του έργου του. Λειτούργημα κάνουμε και είμαστε υπεύθυνοι για όσα θα καλλιεργηθούν στην ψυχή, στην καρδιά και στο μυαλό των παιδιών.
Φέτος, απέδειξε πως δεν είσαι συνώνυμο των βαθμών και των εργασιών. Φέτος, προσπάθησε να μην γίνεις ο καθηγητής εκείνος που προωθεί τον ικανότερο και τον καλύτερο, μα εκείνος που θα εμφυσήσει στη ψυχή του πιο αδύναμου, του πιο αδιάφορου την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Για ένα μέλλον που η σκέψη του δεν θα είναι μια τυφλή αναπαραγωγή των βιβλίων που παπαγάλισε.
Φέτος γίνε εσύ ο μαθητής, δάσκαλε, και άσε τα παιδιά να σε διδάξουν. Να χαράξουν αυτά το δρόμο και το μονοπάτι πάνω στο οποίο θα καλλιεργήσεις, όχι τη γνώση, μα την αγάπη για μάθηση.
Άσε τα παιδιά να φτάσουν μόνα τους στη γνώση. Να την ανακαλύψουν μαθαίνοντας…Εσύ, μόνο, δώσε τα εργαλεία για να την ανακαλύψουν. Αυτή τη σχολική χρονιά ας γίνει το σχολείο η αγαπημένη καθημερινή συνήθεια των παιδιών.
Γίνε φέτος ο δάσκαλος που θα ήθελες να έχεις…
Από φέτος και για πάντα!!!
Ευαγγελία Τζιάκα
