Έχω αρχίσει να γράφω αυτό το άρθρο και το έχω διαγράψει και ξεκινήσει από την αρχή πάνω από 10 φορές. Δεν ξέρω αν μπορώ να αποτυπώσω αυτά που νιώθω ξεκάθαρα σε έναν υπολογιστή. Θα το προσπαθήσω όμως γιατί δεν γίνεται να νιώθω μόνο εγώ έτσι.
Είμαι σίγουρη ότι εκεί έξω είμαστε πολλοί…
Είδατε τις προσλήψεις αναπληρωτών για ακόμη μια φορά;
Και πώς νιώσατε;
Εγώ ένιωσα το λιγότερο ανόητη για να εκφραστώ όσο πιο κόσμια γίνεται!
Δεν ξέρω τι συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα και γιατί λειτουργούν τα πράγματα με τέτοιο τρόπο.
Περνάς στις πανελλήνιες ,
μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο,
τελειώνεις τη σχολή σου,
παίρνεις το πτυχίο σου
και βρίσκεις δουλειά!
Τόσο απλά θα έπρεπε να είναι τα πράγματα! Δυστυχώς, όμως, για την πλειοψηφία δεν είναι και ιδιαίτερα για τον κλάδο μας (των καθηγητών).
Πολλά γιατί, λοιπόν, μέσα στο μυαλό μου και φαντάζομαι, όχι μόνο στο δικό μου!
Και το μεγαλύτερο γιατί προέρχεται από το στόμα των μαθητών μου: «Γιατί κυρία εσείς δεν έρχεστε στο σχολείο να κάνουμε μάθημα; Δεν είστε τόσο καλή για το σχολείο;»
Και τι να απαντήσεις χωρίς να τα μπλέξεις στον κόσμο των «μεγάλων» και τους χαλάσεις τα όνειρα;
Γιατί να τα μπερδέψεις με ΑΣΕΠ και μόρια και αποσπάσεις κτλ.
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω κι εγώ αν θα μπορέσω ποτέ να δουλέψω σε μια τάξη σχολείου.
Όχι, γιατί δεν μπορώ ή δεν θέλω, αλλά γιατί μας τρώει το σύστημα από παντού ρε φίλε και είναι άδικο!
Πόσα σεμινάρια, πόσο διάβασμα, πόσες εξετάσεις δεν έχουμε περάσει για να περιμένουμε απλά κάθε καλοκαίρι να συμπληρώσουμε τις αιτήσεις και αν -λέμε αν- έχουμε τύχη κάτι μπορεί να γίνει!
Αλλά κάποια στιγμή κουράζεσαι… Πόσο πια θα περιμένεις;
Πόσο θα βάζεις τη ζωή σου στον πάγο για να τακτοποιηθείς πρώτα και μετά να πάρουν σειρά και τα υπόλοιπα;
Ξεκινάς τελειώνοντας τη σχολή σου με τόσα όνειρα για όλα αυτά που έρχονται.
Αναρωτιέσαι πως θα είσαι μέσα στην τάξη, αν θα τα καταφέρεις, αν θα σε αγαπήσουν.
Βρίσκεις υλικό εφόσον ψάχνεις στα βιβλία σου, στο διαδίκτυο,σε σεμινάρια, μέσα στο μυαλό σου, γενικά όπου μπορείς και όσο αντέχεις οικονομικά και ψυχικά!
Και κάθε χρόνο η ίδια ιστορία για όλους, με αίσιο τέλος μόνο για λίγους και όχι πάντα.
Γιατί πολλές φορές μία πρόσληψη σε οδηγεί χιλιόμετρα μακριά από την οικογένειά σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου.
Μακριά από τη ζωή σου κυριολεκτικά! Κι αν είσαι θεωρητικά τυχερός και δεν έχεις προλάβει να κάνεις οικογένεια, τότε δεν σε βλέπω να κάνεις στο προσεχές μέλλον. Και όχι δεν είμαι απαισιόδοξη, είμαι φύσει αισιόδοξο άτομο αλλά η αλήθεια είναι αυτή όπως και να το κάνεις!
Έχω 2 μικρά παιδιά και δεν θέλω να ξενιτευτώ!
Θέλω να μεγαλώσουμε μαζί σαν οικογένεια και να μην τρέχω από το ένα μέρος στο άλλο.
Δεν θέλω να τα βλέπω μόνο τα Σαββατοκύριακα στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Θαυμάζω ειλικρινά τους ανθρώπους που έχουν το σθένος και επιλέγουν να το κάνουν. Αλλά εγώ δεν μπορώ…
Ειρήνη Κεμερλή
Εκπαιδευτικός
