Αυτό το κείμενο το έγραψα πολλές φορές μέσα στο μυαλό μου, από την πρώτη κιόλας μέρα που βίωσα την γέννα ετούτη…το είχα υποσχεθεί άλλωστε (στον εαυτό μου και στις μαίες μου) ότι θα ήταν το πρώτο μου άρθρο. Από τότε πέρασαν δέκα μήνες, μα θαρρώ πως έχω ακόμα ολοζώντανες τις μνήμες εμπρός μου. Γιατί να θέλω όμως να το κάνω; Ίσως επειδή αυτή η γέννα ανήκει σε όλες τις γυναίκες…αυτές που ξέρουν ότι είναι στην φύση μας να γεννάμε και ότι δεν είμαστε ιατρικό περιστατικό…
Ο Χριστάκος προέκυψε όπως ο αδελφός του…όταν ο ίδιος το επέλεξε, επίσης παιδί του έρωτα δηλαδή. Συνειδητά αφήσαμε να περάσουν τρία και πλέον χρόνια πριν χαλαρώσουμε – θέλαμε να υπάρχει διαφορά ηλικίας. Ήδη μετά τον τοκετό του Εμμανουήλ μπήκε στο μυαλό μου ο φυσικός τοκετός και δη στο σπίτι. Η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν σχετικά δύσκολη, καθιστική, μέσα σε κλίμα φόβου και ανησυχίας. Άλλαξα γιατρό στον 8ο μήνα, γιατί ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα σεβόταν τα θέλω μου. Μοναδικός φάρος σε όλο αυτό, η ανεξάρτητη μαία μας, η Ειρήνη, η οποία αποτέλεσε το στήριγμα και το θάρρος μου όσο πάλευα με τις αντιρρήσεις και τις κινδυνολογίες του πρώτου γυναικολόγου. Τελικά, ο τοκετός μου εξελίχθηκε περίεργα, με ακατάσχετους εμετούς επί πέντε ώρες, επισκληρίδιο στα 3,5 εκατοστά διαστολή (ενώ συστήνεται μετά τα τέσσερα), προβολή του μωρού με το κεφάλι μα εμπλοκή του σε εκείνο το σημείο, βεντούζα, περινεοτομή, εμβρυουλκοί… Ό,τι δεν ήθελα, το βίωσα. Ήμουν τυχερή καθώς η γυναικολόγος μου ήξερε απο εμβρυουλκία, αλλιώς τα πράγματα θα ήταν πολύ επικίνδυνα για εμένα και το παιδί. Αγγελική μου, σου χρωστώ ένα παντοτινό ευχαριστώ!!
Το έφερα βαρέως…ότι ενώ ήξερα, έκανα πράγματα που δεν έπρεπε, πχ να ζητήσω επισκληρίδιο τόσο νωρίς. Πλέον ξέρω πως το κλίμα φόβου και τρομοκρατίας λειτούργησαν καταλυτικά στο να υπάρξει αυτή η έκβαση. Από τότε διάβαζα συνεχώς…μάθαινα, δυνάμωνα την θέληση και την βούλησή μου κι όταν ήρθε η ώρα, όλα συνέτειναν στο να κάνω πράξη αυτό που ήθελα! Η αγαπημένη μας μαία είχε αποκτήσει με την Πασχαλίνα έναν δικό τους χώρο, τις Midwives ! Το καλύτερο από όλα, ήταν και η έναρξη του Hypnobirthing από την Πασχαλίνα, το οποίο είμασταν το πρώτο ζευγάρι στην Ελλάδα που παρακολουθήσαμε και εν τέλει ακολουθήσαμε! Τα σημάδια του σύμπαντος ήταν ξεκάθαρα ε;
Στο πρώτο ραντεβού με τον γυναικολόγο μου, μιλήσαμε με τον Αργύρη για τα θέλω μας μα και για αυτό το ενδεχόμενο στο πίσω μέρος του μυαλού μας να γ
εννήσω στο σπίτι. Ο Νίκος μας άκουσε προσεχτικά και συμφώνησε στο πλάνο παρακολούθησης: τρεις βασικοί υπέρηχοι (αυχενική, Β’Επιπέδου, Ντόπλερ) ανά τρίμηνο, μηνιαίες συναντήσεις και μετρήσεις με μεζούρα και καρδιοτοκογράφο, απαραίτητες εξετάσεις. Όλα θα υλοποιούνταν εφόσον τα πάντα έβαιναν καλώς (όπερ και εγένετο). Το θέμα τοκετός στο σπίτι το αφήσαμε στην άκρη, επειδή πολύ απλά ήταν νωρίς για εμένα να προαποφασίσω το οτιδήποτε.
Είχα μία υπέροχη εγκυμοσύνη, γεμάτη ενέργεια, κίνηση, δραστηριότητα. Χτυπούσα άνετα 10ωρα στο ζαχαροπλαστείο και δεν με ένοιαζε! Ένιωθα κάθε μέρα που περνούσε ότι την απολάμβανα, ότι την ζούσα! Στην Β’Επιπέδου που οριστικοποιήθηκε το φύλο, αρχίσαμε να λέμε το μωρό με το όνομά του, όπως και τον Εμμανουήλ. Ο Χρίστος μας θα ερχόταν! Σε κάθε συνεδρία hypnobirthing γέμιζα θετική ενέργεια και δύναμη…με τον Αργύρη δίπλα μου να βιώνει ίδια συναισθήματα. Η Μαργαρίτα μου, η ομοιοπαθητικός μου, με ενίσχυε από την πλευρά της. Και έτσι ήρεμα, χωρίς τρομοκρατία από πουθενά, κυλούσε ο χρόνος…
Σε αντίθεση με το τι υποθέτουν πολλοί, δεν είχαμε κανέναν δογματισμό στο να γεννήσω σπίτι. Η Ειρήνη και η Πασχαλίνα τόνιζαν συνεχώς ότι στόχος μας ήταν μία τελειόμηνη εγκυμοσύνη, ένας καλός τοκετός και ένα υγιές βρέφος. Μας ζήτησαν να πάμε στο μαιευτήριο να δούμε την αίθουσα, να κάνουμε και για εκεί το πλάνο μας. Μα κι εγώ ένιωθα πως την απόφαση θα την έπαιρνα την τελευταία στιγμή, αναλόγως δηλαδή των εφικτών και όχι των ευκταίων. Ομολογώ ότι η επίσκεψη στο μαιευτήριο ήταν καταλυτική ως προς το να ξεκαθαρίσει στο μυαλό και των δυο μας σε τι περιβάλλον θέλαμε να γεννηθεί το παιδί μας – μα και πάλι λέγαμε ότι θα δείξει εκείνη η ώρα.
Δευτέρα απόγευμα, 30 Οκτωβρίου στο ζαχαροπλαστείο, ετοιμάζαμε πυρετωδώς τα του Πανελλαδικού Ταυτόχρονου Θηλασμού. Κατά τις εφτά φεύγω γρήγορα για το σπίτι, επειδή ο Εμμανουήλ έδειχνε άρρωστος κατά τον Αργύρη. Κουρασμένος ήταν, πρόλαβε και κοιμήθηκε μέχρι να φτάσω. Έφαγα, έκανα μπάνιο και ξάπλωσα. Κατά τη μία τα ξημερωματα ένιωσα υγρό να φεύγει… Πήρα τηλεφωνο την Ειρήνη: «μάλλον έσπασαν τα νερά μου, δεν πονώ όμως καθόλου, χαχαχα»!! Ναι, γελούσα επειδή δεν είχα πόνους, το διασκέδαζα. Το Ρηνιώ μου ήρθε να δει χρώμα υγρού και να ακούσει το μωρό και θα την έβγαζε στον καναπέ μας περιμένοντας τις εξελίξεις… Δεν είπα λέξη για το πού θα γεννήσω ή το πώς…ζούσα τις στιγμές. Άλλωστε, όλοι θεωρήσαμε πως είχαμε δρόμο μπροστά μας!
Κατά τις δυόμιση το πρωί άρχισαν να έρχονται τα κύματα (κοινώς οι συσπάσεις), αρκετά ανεκτά. Στις τρεις είχαν ήδη πυκνώσει και ξεκίνησε η διαστολή. Σαν τις γάτες, αποζήτησα μέρος σκοτεινό και το βρήκα στην μπανιέρα μας, κάτω από το ζεστό νερό. Βγήκα σε κάποια φάση, άκουσε η Ειρήνη το μωρό και είδε διαστολή και ξαναμπήκα. Λογικά κάπου εκεί πρέπει να πήρε τηλέφωνο την Πασχαλίνα να σπεύσει με την πισίνα, θα γεννούσα τελικά σπίτι και θα την χρειαζόμασταν! Χαχαχα!! Είναι λιγάκι αστείο που ούτε η Ειρήνη είχε καταλάβει από την αρχή την πρόθεσή μου να μείνω σπίτι! Πραγματικά πήγαμε όπως μας πήγε! Λέω «λογικά κάπου εκεί πρέπει να την πήρε τηλέφωνο», γιατί εγώ είχα βυθιστεί στον κόσμο μου. Ο Αργύρης μου κρατούσε το χέρι και του το έσφιγγα σε κάθε κύμα… Η αίσθηση; Σαν τον έντονο πόνο της περιόδου! Διαχειρίσιμος εντελώς! Η Ειρήνη, μου μετρούσε αντίστροφα, μου θύμιζε ότι με αυτόν τον τρόπο το σώμα μου φέρνει πιο κοντά τον Χρίστο μας! Πόση ηρεμία και δύναμη μου έδωσε αυτό το κορίτσι εκείνες τις ώρες! Ο Αργύρης μου, στεκόταν βουβός βράχος δ
ίπλα μου, να «ρουφάει» την ένταση των «αααα» μου, να μεταδίδει απλά στήριξη, χωρίς να μιλά. Αργότερα μου είπε ότι φοβόταν μην πει κάτι και με αγχώσει, ο καλός μου! Κι όμως, ακόμη κι η σιωπή προσφέρει δύναμη!
Ξαφνικά είδα την Πασχαλίνα μπροστά στην μπανιέρα! Εκεί νομίζω ότι αφέθηκα τελείως, αφού ένιωσα ακόμη πιο ασφαλής και με τις δυο τους δίπλα μου! Σε κάποια φάση τα «αααα» μου έγιναν πιο βαθιά, σαν να έβγαζαν προσπάθεια! «Πολάκι, σου έρχεται να σπρώξεις;» με ρωτά η Ειρήνη… «Ξέρω γω; Ένα μπούκωμα νιώθω εκεί κάτω», απάντησα εγώ γονατισμένη στα τέσσερα. Στον πρώτο μου τοκετό, με διπλή δόση επισκληριδίου, δεν ένιωσα τίποτα, οπότε αγνοούσα πώς ήταν η αίσθηση! «Γεννάς Πολάκι, σπρώξε!», μου λένε τα κορίτσια!! «Ποιος γεννάει, τι λέτε; Δεν είμαι έτοιμη ακόμα, λίγη ώρα δεν πέρασε, κιόλας γεννώ;;» αποκρίθηκα και έσκασαν στα γέλια. Ακόμα δύο βαθιά «αααα» και ένιωσα την πιο όμορφη αίσθηση στον κόσμο: το μωρό μου να βγαίνει! Γράφω αυτές τις αράδες και χαμογελώ διάπλατα, με εκείνο το ίδιο χαμόγελο επιτυχίας, ξέροντας πως τα μάτια μου ακτινοβολούν την ίδια διαπεραστική ματιά του «τα κατάφερα!»
Και να ‘μαι, μέσα σε μια μπανιέρα με ένα μωρό στην αγκαλιά μου και ένα πεντάχρονο να κοιμάται ήσυχα στο κρεβάτι του! Ο Αργύρης σχεδόν έβαλε τα κλάματα και με φιλούσε! Και εγώ χαμογελούσα σαν χαζό! Να βλέπω το μωρό μου, χωρίς τον φόβο ότι θα μου τον πάρουν, χωρίς να αγχώνομαι για το αν θα του δώσει κάποιος μπουκάλι, χωρίς να ανησυχώ για το μεγάλο (πλέον) παιδί μου! Ήμασταν σπίτι μας! Ο λώρος κόπηκε αρκετά λεπτά μετά, ο πλακούντας βγήκε στην ώρα του, ήρεμα… Το μωρό γνωριζόταν με το στήθος μου. Το απόγευμα το εξέτασε και του χορήγησε την βιταμίνη Κ η παιδίατρος που ήρθε στο σπίτι.
Και το κορμί μου ξαφνικά άλλαξε υπόσταση, το είναι μου μετουσιώθηκε σε κάτι άλλο, νέο, τα μάτια μου σπινθιροβολούσαν! Άνετα μπορώ να ανακαλέσω τα συναισθήματα εκείνων των στιγμών. Άλλωστε, από τότε έχουν αλλάξει πολλά, από τότε έχω η ίδια αλλάξει πολύ. Ειδικά τον πρώτο μήνα, ένιωθα ότι είχα σούπερ δυνάμεις! Πετούσα! Σε βάθος δε χρόνου, φάνηκε ότι πολλές αλλαγές πυροδοτήθηκαν από ετούτο τον τοκετό!
Μία δεύτερη, υπέροχη, υγιής, χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνη, με σωστή παρακολούθηση από τον μαιευτήρα και τις μαίες μου. Ένα σπίτι σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από κλινική και δύο χιλιομέτρων από νοσοκομείο. Ένας σύντροφος 100% υποστηρικτικός, με σφόδρα επιστημονικό τρόπο σκέψης λόγω σπουδών (Υγιεινολόγος). Μία αυτοπεποίθηση προερχόμενη από διάβασμα και έρευνα και μία σκέψη χωρίς φόβους και εκφοβισμούς. Τέλος, μία πίστη στο ότι το σώμα μου θα μου δείξει τον δρόμο και ότι θα το σεβόμουν και αποδεχόμουν αν μου έλεγε «δεν μπορώ». Όλα αυτά ήταν αναγκαία στο να συμβεί το μικρό δικό μου θαύμα! Η εικόνα των χίπις (και για να ολοκληρώσω το «προφίλ», που δεν κάνουν εμβόλια, ζουν σε αχυρένια σπίτια και τρώνε ρίζες) που επιμένουν να γεννούν στα σπίτια τους, απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα! Άνθρωποι μορφωμένοι, με ορθολογιστική σκέψη και επιστημονική κατάρτιση, είναι σε θέση να μελετήσουν και να κρίνουν, να αξιολογήσουν και να αποφασίσουν. Ο τοκετός στο σπίτι δεν είναι πανάκεια, μα ούτε ανάθεμα. Δεν είναι must, μα ούτε don’t! Δεν είναι μόδα, μα ούτε πασέ! Γίνεται εφόσον υπάρχουν συγκεκριμένα δεδομένα και κυρίως εφόσον ενυπάρχει η κατάλληλη ψυχολογία. Αν έστω και για ένα λεπτό ένιωθα ανασφαλής, θα φεύγαμε αμέσως για το μαιευτήριο, όπου κι εκεί θα είχα έναν μη παρεμβατικό τοκετό! Αν δεν μου έβγαινε, αν δεν άντεχα τον πόνο, αν δεν ήθελα, είχα εναλλακτικό σχέδιο. Ο τοκετός στο σπίτι δεν τυχαίνει, είναι αποτέλεσμα προετοιμασίας και κατάλληλων συνθηκών.
Κι αυτό το αποτύπωμα του δέντρου της ζωής, έγινε το πιο υπέροχο πρώτο δώρο για τον γιο μου!
Οι φωτογραφίες είναι της Ειρήνης, της μαίας μου – ένα από τα ομορφότερα δώρα που μου έχουν κάνει!
Απο το blog της Πόλυ Κούλα.
