Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δάσος πολύ πυκνό και περήφανο στους πρόποδες του μοναχικού βουνού. Περίεργο όνομα για βουνό, είναι η αλήθεια, αλλά ήταν όντως πολύ μοναχικό και είχε για μόνη συντροφιά του τα δέντρα. Τα δέντρα ήταν τόσο ψηλά, καμαρωτά και απολάμβαναν την παρέα του βουνού καθώς και την ηρεμία που κυριαρχούσε στη φύση.
Κάποιες φορές μόνο ακούγονταν τα ζωάκια που ζούσαν εκεί, λιγοστά όμως κι αυτά. Τα περισσότερα είχαν φύγει παρασυρμένα από τα μεγαλεία που ζούσαν άλλα ζώα σε άλλα δάση πιο πυκνοκατοικημένα! Κι όταν λέω μεγαλεία το εννοώ. Ω ναι φίλοι μου… κάποια ζώα, όπως η Ίνα η ελαφίνα, βαρέθηκαν να είναι απομονωμένα από τον υπόλοιπο κόσμο και έφυγαν για άλλα δάση με πολλά ζώα, αλλά και ανθρώπους.
Το μοναχικό βουνό απολάμβανε την ηρεμία του σε γενικές γραμμές, αλλά κάποιες φορές βαριόταν και θα ήθελε πολύ να έχει άλλη παρέα και όχι μόνο τα δέντρα. Καλά ήταν κι αυτά βέβαια αλλά όταν φυσούσε δυνατά έκαναν τόση φασαρία που θα ήθελε να έχει χέρια να καλύψει τα μεγάλα του αυτιά.
Εεε γιατί γελάτε; Φυσικά και έχει αυτιά το βουνό. Δυο μεγάλες τρύπες δεξιά και αριστερά που μοιάζουν μ’ ένα τεράστιο τούνελ. Μόνο που δεν υπήρχε κανείς να περάσει από το τούνελ αυτό και λυπόταν το κακόμοιρο το βουνό. Μεγάλη η στεναχώρια του και καμιά φορά έκλαιγε κιόλας. Όταν έκλαιγε πλημμύριζε το δάσος και τα δέντρα προσπαθούσαν με χίλιους τρόπους να το παρηγορήσουν. Του έλεγαν ανέκδοτα για να γελάσει, το γαργαλούσαν με τα κλαδιά τους, αλλά τίποτα. Το βουνό μπορεί να έμενε θλιμμένο για μέρες.
Αυτό συνέβαινε αρκετά συχνά και γι’αυτό τα δέντρα αποφάσισαν να κάνουν μια συνέλευση για να δουν τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν τα περισσότερα δέντρα αλλά και τα λιγοστά ζωάκια και ξεκίνησαν να συζητούν χαμηλόφωνα για να μην τα ακούσει το βουνό.
Πρώτη μίλησε η γέρικη βελανιδιά: « Το μοναχικό βουνό είναι πολύ καιρό σ’αυτήν την κατάσταση και πρέπει να λάβουμε δραστικά μέτρα γιατί στο τέλος θα μας παρασύρουν τα δάκρυά του!»
Το λαγουδάκι πετάχτηκε και είπε: «Αχ προχθές που έκλαιγε πλημμύρισε η φωλιά μου. Τα αδέρφια μου έφυγαν, γιατί δεν μπορούν άλλο να ακούνε το βουνό. Πρέπει να κάνουμε κάτι, γιατί όλοι θα φύγουν και το δάσος θα μείνει έρημο.»
Όλα τα δέντρα θορυβήθηκαν! Μα δεν είναι δυνατόν ένα ολόκληρο δάσος να είναι ακατοίκητο…
Πολλές προτάσεις ακούστηκαν, άλλες εφικτές άλλες παράλογες. Το έλατο τίναξε τα κλαδιά του και ύψωσε τον τόνο της φωνής του: «Τόση ώρα σας ακούω και δεν μιλάω. Νομίζω ότι οι μόνοι που μπορούν να μας βοηθήσουν πλέον είναι τα ζώα που κατοικούν σε άλλα δάση.»
«Και πώς μπορούν να βοηθήσουν;» ακούστηκε μια φωνή τσιριχτή.
«Είναι πολύ απλό! Μα πως δεν το έχουμε σκεφτεί μέχρι τώρα πραγματικά απορώ!» αναφώνησε το έλατο με τόσο ενθουσιασμό που τα ζωάκια που βρίσκονταν κοντά του αναπήδησαν από το φόβο τους.
«Ακούστε με όλοι προσεχτικά! Θα επικοινωνήσετε με τους φίλους σας που ζουν σε άλλα δάση και θα τους παρακαλέσετε να έρθουν να δουν την περιοχή μας και να μείνουν εδώ. Χρειάζεται να ξαναζωντανέψει το δάσος μας και να χαρεί επιτέλους το μοναχικό βουνό.»
Η ιδέα άρεσε σε όλους κι έτσι αποφάσισαν να βάλουν τα δυνατά τους για να μαζέψουν όσους μπορούν και θέλουν να επιστρέψουν. Τα λαγουδάκια και τα ελαφάκια έκαναν την καλύτερη δουλειά. Έτρεξαν μέχρι τα κοντινά δάση για να μεταδώσουν το μήνυμα. Δεν περίμεναν τόση ανταπόκριση! Όλα τα ζώα που συνάντησαν έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για το δάσος δίπλα στο μοναχικό βουνό και ανυπομονησία για να βρεθούν εκεί.
Η μέρα που είχε οριστεί για να καλωσορίσουν τα ζώα έφτασε.
Όλοι περίμεναν πως και πως να δουν τι θα γίνει και αν τελικά θα θελήσουν τα ζώα να μείνουν. Το μοναχικό βουνό δεν είχε καταλάβει τίποτα και του φαινόταν περίεργο που τις τελευταίες μέρες υπήρχε μια αναστάτωση ανάμεσα σε δέντρα και ζωάκια. Αλλά δεν έδινε σημασία, αρκετές σκοτούρες είχε στο κεφάλι του.
Ξαφνικά άκουσε φωνές και χαχανητά και προσπαθούσε να διακρίνει φιγούρες. Κάποιες όμως του φάνηκαν άγνωστες. «Μα τι συμβαίνει τελικά εδώ πέρα.» μονολογούσε. Η γριά βελανιδιά κρυφογελούσε και ήθελε να το σκουντήξει με τα γέρικα κλαδιά της, αλλά το άφηνε να δει πότε θα αντιδράσει.
Το βουνό τα είχε χαμένα. Όλο και περισσότερα ζωάκια μαζεύονταν και τριγυρνούσαν ανάμεσα στα δέντρα και τους πρόποδες του βουνού. Ξαφνικά το βουνό άρχισε να γελάει, στην αρχή σιγανά μα μετά όλο και πιο δυνατά. Όλοι γύρισαν προς το μέρος του για να δουν τι συμβαίνει.
Ένας τυφλοπόντικας έσκαβε μια τρύπα χαμηλά στο βουνό και το γαργαλούσε. Σταμάτησε κι αυτός για να δει τι γίνεται. Κι όταν κατάλαβε έσκασε στα γέλια. Μέσα σε πέντε λεπτά ακούγονταν γέλια από άκρη σε άκρη του δάσους και δεν υπήρχε ούτε ένας που δεν γελούσε. Βλέπετε το γέλιο είναι μεταδοτικό, σας φαντάζομαι τώρα κι εσάς να γελάτε!
Μετά από αρκετή ώρα το έλατο ανέλαβε να εξηγήσει στο βουνό τι κάνουν όλοι αυτοί εκεί. Το βουνό ενθουσιάστηκε με την ιδέα, αλλά φοβόταν κιόλας μήπως δεν τους αρέσει το μέρος και δεν θέλει κανείς να μείνει. Ευτυχώς όμως υπήρχαν αρκετά ζώα που είχαν βαρεθεί να ζουν σε πολύβουα δάση με τους ανθρώπους κοντά κι έτσι αποφάσισαν πως έφτασε η ώρα να μετακομίσουν! Μέχρι το τέλος της ημέρας σχεδόν όλα τα δέντρα είχαν αποκτήσει κατοίκους και το βουνό ήταν τόσο ευτυχισμένο που σιγοτραγουδούσε χωρίς να το καταλαβαίνει.
Όλο τον μήνα λοιπόν είχαν ετοιμασίες και βοηθούσαν όλοι με όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας για να γίνουν όλα όσα είχαν στο μυαλό τους πραγματικότητα. Το βουνό είχε μόνο μία ασχολία, η οποία του άρεσε πάρα πολύ. Ποια ήταν αυτή; Κρατούσε τα ζωάκια απασχολημένα για να μπορούν οι γονείς τους να ετοιμάσουν τις φωλιές και τα σπίτια τους. Έπαιζε μαζί τους κρυφτό και μήλα. Τα ζωάκια είχαν ξετρελαθεί από τη χαρά τους αν και στην αρχή ήταν δύσπιστα για το αν θα καταφέρουν να παίξουν με το βουνό.
Βλέπετε η ιστορία του μοναχικού βουνού που κλαίει και είναι δυστυχισμένο ήταν γνωστή σε όλα τα δάση ακόμη και στα πολύ μακρινά. Όμως η αγάπη και το γέλιο των μικρών κατάφερε να κάνει και το βουνό το ίδιο ευτυχισμένο, μην σας πω κι ακόμα περισσότερο!
Έτσι σιγά σιγά ακούγονταν καινούριες ιστορίες για το πώς το μοναχικό βουνό δεν ήταν πια τόσο μοναχικό. Και το ίδιο ήθελε να μάθει ο κόσμος για την αλλαγή του και να έρχεται από μακριά για να το δει και να ακούσει τις ιστορίες του. Γιατί το βουνό εμπνεύστηκε από τα μικρά ζωάκια και κάθε μεσημέρι τους έλεγε κι από μία ιστορία. Αν λοιπόν περάσετε κάποια μέρα από το δάσος κι ακούσετε μουρμουρητά, μην φοβηθείτε, κοντοσταθείτε, τεντώστε τα αυτιά σας κι απολαύστε την ιστορία του μοναχικού βουνού!
Ειρήνη Κεμερλή
Σημείωση: τη ζωγραφιά επιμελήθηκε η μικρή Δανάη.
Μπορειτε να βρείτε την ιστορία ηχογραφημένη στο YouTube στον παρακάτω σύνδεσμο: https://youtu.be/APkK2YsyxLo
