Ένα από τα πιο δύσκολα, αλλά και πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της διδασκαλίας είναι οι εναλλαγές. Ακόμα και η ίδια ομάδα μαθητών μπορεί να έχει διαφορετική δυναμική μέρα με τη μέρα. Οπότε είναι αρκετά δύσκολο για τον οποιοδήποτε δάσκαλο, έμπειρο ή μη, να προβλέψει τη δυναμική μιας πολυπολιτισμικής τάξης.
Όταν μπήκα για πρώτη φορά σε μια τάξη στην Αγγλία όπου οι μαθητές ήταν στην κυριολεξία από όλο τον κόσμο, ήταν μια περίοδος της ζωής μου όπου αμφισβητούσα το κατά πόσο θα συνέχιζα τη διδασκαλία. Και εκεί ήταν που οι ελπίδες μου για το ρόλο ως δασκάλα αναπτερώθηκαν.
Σε μια τέτοια τάξη οι αντιθέσεις μπορεί να είναι τεράστιες, αλλά είναι και αυτές που αποτελούν το συνδετικό ιστό μιας τάξης. Οι ομιλητικοί ισπανόφωνοι, με τη σωστή καθοδήγηση πάντα, μπορούν να συνεργαστούν με τους περισσότερο εσωστρεφείς Ασιάτες, και ούτω καθ’ εξής. Ήταν εντυπωσιακό το ενδιαφέρον που έδειχναν οι περισσότεροι για το μάθημα, αλλά κυρίως ο ένας για τον άλλο, για την καθημερινή τους ζωή, για τα ήθη και τα έθιμα, για την κουλτούρα τους γενικά.
Πέρα από τη τάξη όμως, μπορούσαν να μάθουν ο ένας από τον άλλο μέσω της κοινωνικής συναναστροφής. Τους έβλεπες παντού μαζί, από το εστιατόριο μέχρι τα μαγαζιά της πόλης, και σε εκδρομές. Δεν είχαν κοινό γλωσσικό κώδικα επικοινωνίας και, όταν η επικοινωνία δεν ήταν δυνατή, βοηθούσε ο ένας τον άλλο με τη γλώσσα. Και αυτό νομίζω ήταν που θα χαροποιούσε κάθε δάσκαλο, το να βοηθάνε οι μαθητές του ο ένας τον άλλο, και έτσι, σιγά σιγά, ο ρόλος του δασκάλου να μειώνεται σημαντικά.
Κάθε φορά που επιστρέφω σε αυτό το σχολείο αισθάνομαι ευλογημένη γιατί είναι σαν να μου ανοίχτηκε ένα παράθυρο σε όλο τον κόσμο. Οι μαθητές μου είναι σαν μικρογραφία όλου του κόσμου, τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί την ίδια στιγμή, χωρίς τις εχθρότητες που αποδίδουν στα έθνη το κέρδος και η πολιτική. Και αντίστοιχα, έτσι θέλω να συνεχίσω να βλέπω τον κόσμο, σαν μια ανομοιογενή τάξη όπου ο ένας έχει να μάθει τόσα από τον άλλο.
Βιβή Μπαϊράμη
