Οι Μακάριοι, από την πένα του Μάριου Δημητριάδη…
Σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορήσει το νέο μυθιστόρημα του Μάριου Δημητριάδη «Φωνές από την άβυσσο» (από τις εκδόσεις BELL), γι’αυτό αποφάσισα να γράψω δύο (καλές) κουβέντες για το προηγούμενο μυθιστόρημά του που διάβασα μέσα στις διακοπές των Χριστουγέννων.
Η αλήθεια είναι ότι από τη λογοτεχνία του φανταστικού δεν έχω μέχρι τώρα πολλά αναγνώσματα (γιατί πάντα έβαζα σε προτεραιότητα το ιστορικό μυθιστόρημα). Μάλλον, όμως, είμαι αρκετά τυχερός, γιατί από τα πρώτα βιβλία φαντασίας που διάβασα ήταν «Οι Μακάριοι» του Μάριου Δημητριάδη (από τις εκδόσεις BELL). Ένα πραγματικό διαμάντι!
Διάβασα με πάθος και ένταση τους Μακάριους, καθώς μόνο έτσι διαβάζεται. Και προφανώς το διάβασα μέσα σε 1-2 μέρες, γιατί δεν μπορούσα κυριολεκτικά να το αφήσω από τα χέρια μου. Θρίλερ, μυστήριο και αστείρευτη φαντασία, που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα.
Ο Αλέξανδρος διορίζεται ως δάσκαλος σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής του Αιγαίου. Κι ενώ ο Αλέξανδρος μαζί με τον ανυποψίαστος αναγνώστης προετοιμάζονται ψυχολογικά για έναν πληκτικό και ανιαρό χειμώνα, τα πράγματα εξ αρχής αρχίζουν να μην πηγαίνουν, όπως θα ήταν αναμενόμενο. Οι λίγοι κάτοικοι του νησιού συμπεριφέρονται περίεργα και ίσως αλλοπρόσαλλα. Μέρα τη μέρα ο Αλέξανδρος αντιλαμβάνεται κάτι περίεργο, ενώ κάποιες του εμπειρίες δυσκολεύεται να τις ερμηνεύσει με βάση τη λογική. Ο χειμώνας μόνος πληκτικός και ανιαρός δεν προμηνύεται…
Οι κάτοικοι του νησιού αυτού δεν είναι συνηθισμένοι νησιώτες όσο κι αν στην αρχή προσπαθούν να το αποκρύψουν. Η αλλόκοτη συμπεριφορά τους δεν γεννά μόνο περιέργεια στον Αλέξανδρο, αλλά τελικά μπαίνει ο ίδιος σε μπελάδες που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί! Στο τέλος έρχεται αντιμέτωπος με δυνάμεις…
Οι αρχαίοι θεοί φαίνεται ότι ποτέ δεν μας εγκατέλειψαν!
Η πλοκή της υπόθεσης είναι δεμένη άψογα χωρίς κενά και ελλείψεις. Οι χαρακτήρες καλοφτιαγμένοι και γνήσιοι. Η ατμόσφαιρα…μεταφυσική! Και η ένταση κλιμακώνεται κατά τη διάρκεια της πορείας του Αλέξανδρου, του πρωταγωνιστή του έργου.
Το έργο είναι πλούσιο και σε αφηγηματικές τεχνικές : εύστοχα δραματικά απρόοπτα που επιτείνουν την αγωνία, μετρημένες παραλείψεις και επιταχύνσεις για να μην κουράζεται ο αναγνώστης, επιτυχείς επιβραδύνσεις για να φωτίζονται τα συναισθήματα και οι σκέψεις, αποκαλυπτικοί διάλογοι. Οι παραστατικές και ακριβείς περιγραφές, όπου χρειάζονται, μεταφέρουν την εικόνα ενός νησιού του Αιγαίου και της δύσκολης καθημερινής ζωής των κατοίκων.
Το υπερφυσικό αποκαλύπτεται κλιμακωτά. Μικρές δόσεις ανεξήγητου στην αρχή που εξελίσσεται σε μυστηριακή ατμόσφαιρα και καταλήγει σε κυριαρχία του υπερφυσικού, όπως αρμόζει σε ένα μυθιστόρημα φαντασίας.
Ο Μάριος Δημητριάδης στους Μακάριους επιτυγχάνει μερικές πολύ δύσκολες ισορροπίες : φυσικό και υπερφυσικό, λογικό και παράλογο, βία και ανθρωπιά, έρωτας και μίσος.
Οι πρώτες σελίδες ξεδιπλώνουν αριστοτεχνικά την ατμόσφαιρα που θα βιώσει ένας επισκέπτης σε κάποιο απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου. Στις τελευταίες σελίδες ο αναγνώστης έχει μεταφερθεί σε κόσμους φανταστικούς.
Η ένταση που έχει σε ορισμένα σημεία έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την προσδοκώμενη από τον αναγνώστη ηρεμία που αποπνέει το τοπίο ενός σχεδόν έρημου νησιού στη μέση του Αιγαίου.Στήνεται έτσι ένα σκηνικό μυστηρίου και τρόμου με φόντο το αφιλόξενο νησάκι που περικλείεται από καταγάλανα αλλά καμιά φορά φουρτουνιασμένα νερά.
Ανεπιφύλακτα, λοιπόν, και λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει το καινούργιο του μυθιστόρημα, προτείνω τους «Μακάριους» του Μάριου Δημητριάδη
Κωνσταντίνος Μπατσιόλας
Υπ. Δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας Α.Π.Θ.
