Ο Βασίλης Τσικάρας γεννήθηκε στην συμπρωτεύουσα στις 2 Ιουνίου του 1972. Πολύπειρος και επιτυχημένος δημοσιογράφος, περίπου το 2006 αποφασίζει να ακολουθήσει το όνειρο του και να ασχοληθεί με τον κόσμο της Τέχνης. Πιο συγκεκριμένα το θέατρο και μετέπειτα τον κινηματογράφο. Γρήγορα αντιλήφθηκε την βαθιά αγάπη που έτρεφε για το αντικείμενο, αλλά και την ροπή του στη συγγραφή. Ακολουθώντας λοιπόν, την καρδιά του έφτασε σήμερα να είναι ιδρυτής του Θεάτρου «Άρατος», της ομώνυμης Θεατρικής Ομάδας και Κινηματογραφικής Εταιρείας «Άρατος Films».
Βρισκόμαστε περίπου στο 2006, όταν ο κ. Τσικάρας, συναντά τον αείμνηστο Αχιλλέα Ψαλτόπουλο- σπουδαίο δάσκαλο του Θεάτρου. Εκείνος, διακρίνοντας το έμφυτο ταλέντο του Τσικάρα, τον προτρέπει πεισματικά να ακολουθήσει τον χώρο αυτό. Κάτι όμως τον κρατούσε πίσω. Ίσως η σθεναρή άρνηση των γονιών του, όταν ακόμα ήτανε παιδί, στο να ασχοληθεί με το θέατρο;
«Απο μικρος ηθελα να ασχοληθω με το θεατρο. Δε με αφηναν ομως οι γονεις μου. ηθελαν να με τραβηξουν απο αυτη την “τρελα” και να σπουδασω»
Χρειάστηκε σχεδόν ένα χρόνο, ώστε να πάρει την σωστή- όπως αποδείχθηκε- απόφαση και να πει το «Ναι» στον κ. Ψαλτόπουλο.
Το ταξίδι για εκείνον έχει μόλις αρχίσει και στον πρώτο ενάμιση χρόνο επιχειρεί για πρώτη φορά στη συγγραφή θεατρικού έργου. Ένα έργο που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο μέντορας του. Δεν χρειάστηκε πολύ, για να καταλάβει την κλίση του στην συγγραφή.
«Μετα απο εναμιση χρονο το πρωτο μου θεατρικο εργο: ΤΟ ΨΑΡΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ, το οποιο σκηνοθετησε ο Αχιλλεας»
Λίγο αργότερα οι δρόμοι τους θα χωρίσουν. Ο κ. Τσικάρας θα βρεθεί δίπλα στην κ. Τίνα Στεφανοπούλου. Φοίτησε κοντά της και -ο ίδιος δήλωσε- πως ένιωσε μια ολοκλήρωση χάρη σε εκείνη. Τόσο στη υποκριτική, όσο και στο μυαλό του.
Γύρω στο 2010 ήρθε η στιγμή, που το χόμπι του έγινε ανάγκη. Τότε κατάλαβε πως θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον κλάδο. Είχε γίνει, πια, τρόπος ζωής.
«Να φανταστεις ξυπνουσα χαραματα και εγραφα. Διαφορες ιστοριες. Τα παντα για μενα αποτελουσαν και ενα ερεθισμα για να γραψω»
Δημιούργησε με τα χρόνια πλήθος έργων, όλα όμως είχανε κάτι κοινό. Πραγματεύονταν τις ανθρώπινες σχέσεις. Κυρίως όμως, σχέσεις ζευγαριών.Τα περισσότερα είναι βιωματικά. Είναι ιστορίες που έχει ζήσει, έχουν συμβεί γύρω του ή τις έχει ακούσει, όπως αναφέρει.
«Θεωρω τον εαυτo μου παρατηρητή συμπεριφορων. ηθελα να λυσω το ζητημα των ανθρωπινων σχεσεων μεσα από τα εργα μου. Προσπαθω και ελπιζω να καταφερω να κανω τον κόσμο να σκεφτεται βαθυτερα»
Ένας πολυπράγμων άνθρωπος, όπως ο κύριος Τσικάρας, δε θα μπορούσε να μην επιχειρήσει να “κερδίσει” και τους μικρούς, αλλά απαιτητικούς φίλους. Τα παιδιά. Αν και παθιασμένος με τη δουλειά του, δε ξεχνά να είναι αντικειμενικός κριτής για τον ίδιο, σημειώνοντας πως δεν θεωρεί τον εαυτό τον πιο επιτυχημένο συγγραφέα, σε αυτό τον τομέα. Δε σταματά όμως να παλεύει, ετοιμάζοντας κάτι νέο και πολλά υποσχόμενο.
«Στα παιδικα θεατρικα εχω βαλει μια ανω τελεια. Δεν θεωρω τον εαυτο μου τον πιο πετυχημενο ανθρωπο σε αυτό τον τομεα. Ομως θα επανελθω με εικονογραφημενα παιδικα, πρωτοτυπους ηρωες και ιστοριες»
Υπογραμμίζει μάλιστα την διαφορά αλλά και την δυσκολία ενός παιδικού κοινού έναντι ενός ενήλικου κοινού.
«Συγκριτικα με τους ενηλικες, τα παιδια ειναι πιο δυσκολο κοινο. ενα παιδι ειναι υπερκινητικο και ευκολα αποσπαται το ενδιαφερον του. Αν καταφερεις να του τραβηξεις απολυτα την προσοχη και να προσηλωθει, εχεις πετυχει»
Όσον αφορά την ελληνική τηλεόραση του 2020, τα πράγματα σύμφωνα με τον κύριο Τσικάρα είναι απογοητευτικά.
«Υπαρχει πολυ καλουπωμενο προγραμμα. Βλεπεις το ιδιο εδω και 20 χρονια. Τη δεδομενη στιγμη η ελληνικη τηλεοραση δεν εχει να δωσει πραγματα»
Στον αντίποδα, το θέατρο και ο κινηματογράφος της χώρας έχουν να δώσουν πολλά, κατά την γνώμη του. Δυστυχώς όμως, η προσοχή και τα φώτα πέφτουν πάνω σε συγκεκριμένα άτομα, με αποτέλεσμα κάποιοι να ευνοούνται και κάποιοι άλλοι να “μένουν πίσω”.
«Δυστυχως, η προσοχη στα χρονια μας στρεφεται γυρω απο συγκεκριμενα ονοματα. Με τον τροπο αυτο ευνοουνται περισσοτερο! Κανεις δεν το παραδεχεται, αλλα ειναι κοινο μυστικΟ»
Είναι κρίμα και άδικο-τονίζει-να θέλει κανείς να δημιουργήσει, να κάνει σπουδαία πράγματα και να μην θέλουν να τον βοηθήσουν με κανένα τρόπο. Πολλές φορές του αρέσει να “δοκιμάζει” το σύστημα. Η πορεία του ως δημοσιογράφος τον παρακινεί να δει βαθύτερα τα κριτήρια των αρμοδίων, τον τρόπο σκέψης τους, τα κίνητρα τους.
Ο ίδιος, εδραιώθηκε στο χώρο του κινηματογράφου με τις ταινίες «Έξοδος» και «Πολιορκία». Δύο παραγωγές που επανέφεραν κινηματογραφικά το 1821.
«Τοτε υπηρξαν καποιοι που διαφωνησαν με την ιδεα μου αυτη. Τώρα οι ιδιοι ανθρωποι, προλογιζουν ταινιες για το 1821»
o
Το μεγαλύτερό μέρος της παραγωγής των δύο ταινιών, στηρίχθηκε σε ιδιωτικούς πόρους. Αρωγοί στην προσπάθεια, υπήρξαν ο Δήμος Πέλλας και Δήμος Δελφών, καθώς και η Μητρόπολη των Γιαννιτσών και η Μητρόπολη Φωκίδας-Καρπενησίου. Προσέφεραν στον κ. Τσικάρα μια συμβολική οικονομική βοήθεια και συνάμα διάφορες άλλες μεθόδους στήριξης, όπως προώθηση μέσω ραδιοφώνου, παραχώρηση χώρων και υλικού. Οι εκκλησιαστικές αρχές πολλές φορές πλέον, σύμφωνα με τον ίδιο, συμπληρώνουν το τεράστιο κενό που υπάρχει μεταξύ Υπ. Πολιτισμού-Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και Κινηματογραφιστών.
«Με την Εκκλησιαστικη Τηλεοραση 4Ε εχουμε συνεργαστει στο παρελθον. Δημιουργησαμε 70-78 επεισοδια, που αφορουσαν αγνωστα περιστατικα της ελληνικης ιστοριας»
Στόχος του είναι να ολοκληρώσει την τριλογία για το 1821. Μέχρι τώρα τα δύο πρώτα έργα η «Έξοδος» και η «Πολιορκία» έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό. Αυστραλία, Γερμανία, Ιταλία είναι κάποιες μόνο από τις χώρες που έχουν προβληθεί.
«Μολις ολοκληρωθει η τριλογια του 1821, σκοπευω να ασχοληθω με το 1940»
Όσον αφορά τον εαυτό του…
Απόλυτα μετριόφρων και προσγειωμένος, πατώντας γερά όμως στα πόδια του, ο κύριος Τσικάρας χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως: «Έναν άνθρωπο που δουλεύει πολύ». Δέχεται την κριτική-αρκεί να είναι εποικοδομητική- και έχει μάθει να ζει με αυτή. Τελικός κριτής είναι το κοινό.
«Δεν υπερεκτιμω τον εαυτο μου, ουτε νιωθω πως ειμαι μοναδικος. Ειμαι απλα ενας ανθρωπος που δουλευει πολυ. Αν θα αρεσει στον κοσμο ή οχι ειναι υποκειμενικο. εχω μαθει να ζω με την κριτικη, αρκει να ειναι εποικοδομητικη»
Η πηγή της δύναμης του είναι οι δυο του γιοί.
«Κοιτωντας τους, παιρνω δυναμη για να κανω τα παντα. Απο τους γιους μου και την πιστη μου αντλω την δυναμη μου»
Επέλεξε συνειδητά και για συγκεκριμένους λόγους να ονομάσει την θεατρική του ομάδα, το θέατρο αλλά και την κινηματογραφική του εταιρεία «Άρατος». Το όνομα είναι εμπνευσμένο από έναν αρχαίο φιλόσοφο και ποιητή, σπουδαίο στην εποχή του, ο οποίος υμνούσε μέσω της ποίησης του τα ουράνια σώματα. Τον Άρατο.
«Ο Αρατος-αρχαιος φιλοσοφος και ποιητης- σπουδαιος στην εποχη του, εγραφε για τα ουρανια σωματα, τα υμνουσε. Αστερια λοιπον που εχουμε; Στο θεατρο και τον κινηματογραφο. Εξου και το ονομα»
ΠΗΓΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ για τον κύριο Τσικάρα σημαίνει:
«Να μπορεις να κανεις ταξιδια μεσα απο την παιδεια.να ειναι το νερο που ξεδιψαει αυτον που θελει να μαθει. Ευχομαι και θελω αυτο το νερο να δοθει απλοχερα σε εκεινους που θελουν να μαθουν»
Το παρόν αφιέρωμα είναι προϊόν της συνέντευξης που παραχώρησε ο κ. Τσικάρας στην υπεύθυνη της Πηγής Παιδείας Ευαγγελία Τζιάκα!
Ευχαριστούμε θερμά τον σκηνοθέτη και παραγωγό κ. Βασίλη Τσικάρα για την διάθεση του να μιλήσει στην Πηγή Παιδείας για το έργο και την πορεία του! Ευχόμαστε να συνεχίσει να τιμά το μεγαλείο της ελληνικής ιστορίας με ανάλογες παραγωγές.
