Η Χριστίνα Αλεξανιάν είναι Ελληνίδα ηθοποιός, η οποία διαγράφει μια πολύ επιτυχημένη πορεία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως ο Ζυλ Ντασσέν- στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση στον «Γλάρο» του Τσέχοφ- και συμμετείχε στη διεθνή κινηματογραφική συμπαραγωγή «Lily’s Story», η οποία συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Η κυρία Χριστίνα Αλεξανιάν μας έκανε την τιμή να παραχωρήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Πηγή Παιδείας. Μας μιλά για την επαγγελματική της πορεία, την τελευταία της παράσταση η οποία ταξίδεψε στο εξωτερικό, και τις εκτιμήσεις για την μετά τον κορονοϊό εποχή στο χώρο των τεχνών και του θεάματος.
Κυρία Αλεξανιάν, σας ευχαριστούμε θερμά για την όμορφη συζήτηση!
Έχετε διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία σε θέατρο και τηλεόραση. Τι είναι αυτό που κρατάτε από όλα αυτά τα χρόνια;
Όλα τα κρατάω, γιατί από όλα είχα να κερδίσω και κάτι. Από τις δυσκολίες έμαθα και από τις επιτυχίες πήρα δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσω. Το Θέατρο είναι ένας απαιτητικός χώρος, όπου καλείσαι να έχεις συνέπεια, επιμονή, υπομονή και πείσμα. Ταυτόχρονα, χρειάζεται πολλή μελέτη το κάθε έργο στο οποίο πρέπει να «βυθιστείς». Χωρίς ενδοσκόπηση και περισυλλογή δεν
προχωρά ούτε η ζωή ούτε όμως και η Τέχνη σου.
Στον τελευταίο σας θεατρικό μονόλογο «Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν» υπήρξατε συγχρόνως σκηνοθέτης και ερμηνεύτρια. Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστούν αυτοί οι δυο ρόλοι;
Είναι η πρώτη φορά που βρέθηκα ταυτόχρονα στην θέση και του συγγραφέα, και του σκηνοθέτη και του ερμηνευτή. Για να είμαι ειλικρινής, το ομότιτλο βιβλίο που ήρθε στα χέρια μου χτύπησε στο κέντρο της καρδιάς μου, κι έτσι το χέρι μου και τα βήματά μου τα οδήγησε το συναίσθημά μου. Ό,τι εμπεριέχει συναίσθημα, ξεκλειδώνει τα εκφραστικά μου μέσα. Με αυτήν την έννοια, ήταν ένα αναπόφευκτο «ταξίδι» για εμένα που τις όποιες δυσκολίες θα τις μετονομάσω σε ευτυχείς συγκυρίες.
Την ίδια επιτυχημένη παράσταση την παρουσιάσατε σε Νέα Υόρκη και Βοστώνη. Πείτε μας για αυτή την εμπειρία και τις αντιδράσεις του κοινού εκεί.
Προηγήθηκαν οι παραστάσεις μου στο Παρίσι με γαλλικούς υπέρτιτλους. Οι αντιδράσεις του γαλλικού κοινού όσο και του αμερικανικού (το έργο εκεί ταξίδεψε με αγγλικούς υπέρτιτλους) ήταν τόσο ενθουσιώδεις που με έκαναν να αντιληφθώ την δυναμική του έργου, και την δύναμη της πανανθρώπινης γλώσσας του Θεάτρου, που υπερβαίνει τα σύνορα μιας χώρας. Ήταν πολύ ιδιαίτερη η αίσθηση που ένιωσα παίζοντας στην μητρική μου γλώσσα σε ένα άλλο κράτος, που πολλοί από το κοινό δεν ήταν ελληνόφωνοι. Ασφαλώς όμως, και η αγκαλιά των Ελλήνων της ομογένειας που παρακολούθησε την παράσταση ήταν τόσο συγκινητική που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το έργο έχει να κάνει με μια αληθινή ιστορία, μια καταγεγραμμένη μαρτυρία μιας μάνας επιζήσασας της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Το ιστορικό περιεχόμενο του έργου αδιαμφισβήτητα το κάνει διαχρονικό και δυστυχώς επίκαιρο. Στο Ναγκόρνο Καραμπάχ κατά τα πρόσφατα γεγονότα οι Αρμένιοι βιώνουν εκ νέου μια Γενοκτονία που ξυπνά τις μνήμες του 1915 και εκτοπίζονται ξανά από τις πατρογονικές εστίες τους. Επομένως, η Τέχνη οφείλει να υπογραμμίζει τα εγκλήματα του παρελθόντος με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πάψει η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Και οφείλουμε να επιμένουμε στην στηλίτευση των αποτρόπαιων και ειδεχθών εγκλημάτων μέχρι η ανθρωπότητα να σταματήσει να στάζει αίμα.
Λόγω της πανδημίας του Covid-19, οι τομείς του θεάματος και των τεχνών έχουν δεχτεί μεγάλο πλήγμα. Πώς φαντάζεστε το μέλλον του χώρου από εδώ και πέρα;
Η αλήθεια είναι ότι υποχρεώθηκα να ακυρώσω νέο κύκλο παραστάσεων στην Αμερική τον προηγούμενο Απρίλιο, αλλά και πολλές παραστάσεις στην Ελλάδα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και το Θέατρο. Αυτό είναι κάτι που μας το υποδεικνύει η Ιστορία. Φαντάζομαι, πως όταν με το καλό ξεμπερδέψουμε με αυτήν την πανδημία, οι άνθρωποι θα αναζητήσουν εκ νέου αυτήν την μυσταγωγία που λέμε «Θέατρο». Αυτή η μοναδική σχέση μεταξύ κοινού και ηθοποιών είναι κάτι που θα
συνεχίσει όσο η Γη γυρίζει.
Έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι για εσάς σε μια σχέση παίζει μεγάλο ρόλο η συντροφικότητα. Πώς τη βιώνετε εσείς τη συντροφικότητα;
Με το να μοιράζομαι τις χαρές, τις σκέψεις και τις αγωνίες μου με τον άνθρωπο που επιλέγω να είμαι. Σίγουρα ο κοινός κώδικας επικοινωνίας και το χιούμορ είναι απαραίτητα συστατικά μιας συμπόρευσης με προοπτική. Συντροφικότητα για μένα νοείται όταν και τα δύο μέλη της σχέσης ανοίγουν τους ορίζοντές τους, ξεπερνούν την ατομικότητα τους και οδηγούνται σε μια ισότιμη και κοινή πορεία.
Πως θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας;
Ειλικρινή, σκληρό όταν πρέπει και ευαίσθητο πάντα. Σίγουρα δεν θα με χαρακτήριζα ευάλωτη, αλλά δυναμική, επίμονη και αισιόδοξη.
Τι σημαίνει για εσάς «Πηγή Παιδείας»;
«Πηγή Παιδείας» είναι κάθε τι που σε εμπνέει και σου ανοίγει φωτισμένα μονοπάτια για να επιτύχεις τον στόχο σου. Είναι οι φωτισμένοι άνθρωποι με ανοιχτούς ορίζοντες, οι δάσκαλοι που βρέθηκαν στη ζωή μας και μας καθοδήγησαν ή μας ενέπνευσαν, και σίγουρα η οικογένειά μας.
Κυρία Αλεξανιάν, σας ευχαριστούμε για μια ακόμη φορά για τον χρόνο σας. Η ομάδα της Πηγής Παιδείας σας εύχεται κάθε επιτυχία με τα μελλοντικά σας σχέδια.
Συνέντευξη: Βιβή Μπαϊράμη
Φωτογραφίες: Δημήτρης Καλογέρης
