Το θέατρο αποτελεί μια από τις ύψιστες μορφές τέχνης. Η γέννησή του τοποθετείται στην αρχαία Ελλάδα, περίπου τον 6ο αι π.Χ. και είναι μια από τις κυριότερες ενδείξεις του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και αυτό, διότι μέσα από τη δραματική τέχνη προβάλλονται όλων των ειδών τα συναισθήματα. Τα πάθη, οι ανθρώπινες συμπεριφορές. Tο άλογο και το παράλογο. Οι πολιτικές- κοινωνικές διαστάσεις κάθε εποχής. H προσπάθεια του ανθρώπου για την αναζήτηση του νοήματος της ζωής, καθώς και η σχέση του με τις ηθικές αξίες και αρχές. Toν θάνατο, τον έρωτα, την εξουσία.
Θα ήταν, λοιπόν, πολύ σημαντικό να υπάρχει μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία και να αποτελεί ένα από τα υποχρεωτικά μαθήματα στο σχολείο, όπως η γυμναστική ή τα καλλιτεχνικά. Είναι ικανό να συμβάλλει άμεσα στη συνολική έκφραση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Καλλιεργεί την ομαδικότητα και την ιδέα, πως μόνος του ένας άνθρωπος δεν μπορεί να καταφέρει τόσα πράγματα, όσα μέσα σε μια ομάδα ομάδα. Τονίζοντας έτσι την συλλογικότητα και τη συντροφικότητα και όχι την ατομικότητα και την ανταγωνιστικότητα.
Το θέατρο ασχολείται με την έκφραση και την εκδήλωση όλων των ανθρωπίνων συναισθημάτων: Τη χαρά, τον ενθουσιασμό, την αγάπη, την λύπη, το θυμό, την αλαζονεία, την πλεονεξία, την αλληλεγγύη, την αισιοδοξία, τον πόνο και την οδύνη. Μα και την ελπίδα και την εγκαρτέρηση. Επομένως, όλα τα παιδιά μέσα από την ενασχόληση τους με τη θεατρική αγωγή, θα είναι σε θέση να δείχνουν, να φανερώνουν τα διάφορα συναισθήματά τους. Να τα διαχειρίζονται, να τα αναγνωρίζουν και να τα κατανοούν.
Θα μπορούσε κάλλιστα, να αποτελέσει ακόμη, μέσο κοινωνικοποίησης. Η απόκτηση νέων φίλων και καινούριων παρεών αποτελεί ένα ακόμη θετικό της όλης ενασχόλησης με το θέατρο.
Βέβαια, το αντικείμενο αυτό, προϋποθέτει την ανάγνωση έργων και την άμεση επαφή με σημαντικούς και διάσημους θεατρικούς συγγραφείς, οι οποίοι συγκαταλέγονται μέσα στους κυριότερους ανθρώπους της διανόησης και του πνεύματος. Η “γνωριμία” των παιδιών με τέτοιου είδους ανθρώπους, θα τους επηρεάσει και θα τους στρέψει προς την καλλιέργεια του πνεύματός τους, της κρίσης τους καθώς και την ολοκλήρωσης της προσωπικής τους άποψης.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοί, το θεωρούσαν τόσο σημαντικό, ώστε στην αρχαία Αθήνα παρακολουθούσαν όλοι συνολικά τις θεατρικές παραστάσεις: Άνδρες και γυναίκες, παιδιά και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, μέτοικοι και γνήσιοι Αθηναίοι πολίτες.
Η δραματική τέχνη είναι στοιχείο πολιτικής πράξης και τοποθέτησης. Μπορεί να καλλιεργήσει την φαντασία των παιδιών, να τα κάνει να ανακαλύψουν καινούριες πτυχές των εαυτών τους, να τα οδηγήσει μέσα στον κόσμο της μαγείας της τέχνης. Ας ελπίσουμε λοιπόν, κάποτε να αποτελέσει μια από τις κύριες τους ενασχολήσεις μέσα στη σχολική διαδικασία.
Αρτεμις Πραπα
