Συχνά ακούμε μαμάδες να χαρακτηρίζουν τα παιδιά τους ως «καλά», «κακά», ,«άτακτα», «ανυπάκουα», και με διάφορα άλλα κοσμητικά επίθετα και με αυτό τον τρόπο να τους φοράνε ταμπέλες.
Το περίεργο, δε, της υπόθεσης είναι πώς οι ταμπέλες αυτές έχουν την τιμητική τους μεταξύ μαμάδων στις επονομαζόμενες «μαμαδοπαρέες».Εκεί ανάμεσα σε όλα όσα θα ειπωθούν είναι και τα πρωτεία τα οποία κρατάει το κάθε παιδί. «Ο Γιαννάκης μου είναι μόλις 4 ετών και γράφει πολύ καλά», «η Μαρία μου ακόμα δε γράφει», «εμείς πάμε κολυμβητήριο και είμαστε δελφίνια». Αυτές και άλλες τέτοιες προτάσεις γεμίζουν τις ώρες των μαμαδοκαφέδων, με μαμάδες να φουσκώνουν σαν παγώνια από περηφάνια για τα κατορθώματα των μικρών τους και άλλες να στεναχωριούνται που δεν πέτυχαν το επιθυμητό σκορ στο γνωστό «μανουλόμετρο». Τι είναι αυτό;
Δείκτης που μετράει πόσο καλή μάνα είσαι και ξεκινάει από το εάν θήλασες και πόσο. Είναι ενας μαμαδίστικος τρόπος σύγκρισης λες και η γονεϊκότητα είναι ολυμπιακό άθλημα και εμείς αθλητές.
Και το χειρότερο είναι πώς κοιτάμε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της ανατροφής και όχι τα επιμέρους.
Πόσο απογοητεύουμε τα παιδιά μας όταν τα μαλώνουμε σε άλλους μπροστά; Όταν εκθειάζουμε τις σκανταλιές του στις φίλες μας. Εσένα αυτό σου άρεζε; Δεν ένοιωθες ντροπή; Το παιδί σου γιατί να μην νοιώθει επειδή « δεν καταλαβαίνει»; Εσύ και εγώ δεν καταλαβαίνουμε.
Αναπαράγουμε τον τρόπο που μεγαλώσαμε με μεγάλη επιτυχία. Και όταν γυρνάμε σπίτι αρχίζει η σύγκριση «ο Κωστάκης μπορεί να κάνει αυτό εσύ γιατί φέρεσαι έτσι σαν μωρό». Αυτόματα του δημιουργείς αίσθημα κατωτερότητας, ζήλια για το φίλο του και το λες και μωρό. Αυτό δηλαδή που οπότε θέλουμε τα μεγαλώνουμε και όποτε θέλουμε τα μικραίνουμε πρέπει να σταματήσει.
Το παιδί, το κάθε παιδί είναι όσο λέει η ηλικία του. Δε θα το μεγαλώσουμε εμείς πριν την ώρα του επειδή έτσι βολεύει το μανουλόμετρο.
Τα αναγκάζουμε να κάνουν πράγματα και να πετύχουν από προσωπική ματαιοδοξία. Και ας μην το παραδεχόμαστε…Μέσα μας ξέρουμε!!!
Αν εσύ δεν αγαπάς το παιδί που έφερες στον κόσμο πώς θα αγαπήσει αυτό τον εαυτό του;
Και, επιπλέον, άσε κατά μέρους τα επιτεύγματα που θα πραγματοποιηθούν έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή και ασχολήσου με την ουσία. Την ανάπτυξη της συναισθηματικής του νοημοσύνης. Να αναγνωρίζει τι νιώθει. Να εκφράζεται και πάνω απ’όλα να έχει ενσυναίσθηση. Να γαλουχηθεί με αξίες σωστές. Να είναι και να νιώθει ο εαυτός του, χωρίς να ντρέπεται. Χωρίς να προσποιείται για να γίνει αρεστός.
Γιατί, δυστυχώς, έχουμε καταλήξει στα 30 μας να αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε άλλο από αυτό που δείχνουμε, με τη βοήθεια ψυχολόγων.
Η γονεϊκότητα είναι άθλημα που δίνει μετάλλια. Το μετάλλιο σου είναι το παιδί σου. Η ψυχική του και συναισθηματική του υγεία. Γεμίσαμε επιστήμονες και χάσαμε ανθρώπους.
Φυλακιστήκαμε και φυλακίζουμε τα παιδιά μας και τις ψυχές τους πίσω από ταμπέλες, συγκρίσεις και κόμπλεξ. Και αργότερα όταν θα πάνε σχολείο τα κόμπλεξ θα τα βγάλουν στους συμμαθητές τους με το γνωστό μπούλινγκ και θα αναρωτιόμαστε « τίς φταίει».
Αποδέξου το όπως είναι, φρόντισε για τη διάπλαση του χαρακτήρα του και άσε την ψυχή του να πετάξει ελεύθερη. Άλλωστε κανένα παιδί δε γεννήθηκε κακό.
Αφιερωμένο στην Πόλυ,
Ευαγγελία Τζιάκα
