‘Αγάπα κι η γη θα γίνει πάλι παράδεισος. Κι η τεράστια ομορφιά της αγάπης είναι ότι δεν έχει αναφορά. Η αγάπη έρχεται από σένα δίχως κανένα λόγο. Πρόκειται για το ξεχείλισμα της ευδαιμονίας σου, πρόκειται για το μοίρασμα της καρδιάς σου. Πρόκειται για το μοίρασμα του τραγουδιού της ύπαρξής σου. Και το μοίρασμα είναι τόσο χαρούμενο – γι΄αυτό και μοιράζεται κανείς. Μοιράζεται για χάρη του μοιράσματος, χωρίς κανένα άλλο κίνητρο.’ Osho
Αναρωτιόμουν ξεκινώντας να γράφω αυτό το άρθρο μου πως το να αγαπάμε και να δίνουμε στους γύρω μας, είτε είναι αγαπημένα μας πρόσωπα, είτε είναι άνθρωποι που το έχουν πραγματικά ανάγκη συνήθως συμβαίνει μέσα από υποκινούμενες συνθήκες.
Πάντα θα θυμηθούμε τους άλλους στην γιορτή τους, τα γενέθλια τους, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και μερικές φορές και του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά αυτό είναι όμως το πραγματικό νόημα της αγάπης; Μόνο τότε πρέπει να δείχνουμε στους άλλους πόσο σημαντικοί είναι στην ζωή μας;
Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι των παλαιότερων ετών αλλά και της εποχής μας τονίζουν πως το δώρο της αγάπης προς τον συνάνθρωπο μας, πρέπει να το δίνουμε καθημερινά και απλόχερα. Όταν δίνουμε ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς να περιμένουμε να μας επιστραφεί, τότε είναι που πραγματικά νιώθουμε μια γαλήνη και μια ικανοποίηση και συνήθως μας επιστρέφεται πίσω με τον πιο περίεργο τρόπο.
Ας πάρουμε παράδειγμα τα παιδιά που δίνουν την αγάπη τους απλόχερα σε όσους απλά παίξουν μαζί τους ή τους διαβάσουν ένα παραμύθι, χωρίς να περιμένουν τα μεγάλα δώρα ή τις τρομερές εκπλήξεις. Με αυτό το απλό δώρο γεμίζουν οι καρδούλες τους αγάπη και ικανοποίηση, και το ομορφότερο όλων είναι ότι με μια σφιχτή αγκαλιά τους πλημμυρίζουμε και εμείς με αγάπη και ικανοποίηση και γινόμαστε πάλι παιδιά αναπολώντας τις εποχές που όλα ήταν τόσο απλά και όμορφα.
Μαθαίνουμε καθημερινά στα παιδιά μας στα σχολεία και στα φροντιστήρια τόσα πολλά πράγματα. Τα εφοδιάζουμε με γνώσεις και εφόδια για το μέλλον τους ώστε να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και να κάνουνε τον κόσμο καλύτερο και ειρηνικότερο. Πως όμως περιμένουμε να συμβεί αυτό από την στιγμή που δεν τους μαθαίνουμε το σημαντικότερο μάθημα όλων, την αγάπη;
Την αγάπη προς τον συμμαθητή τους, στον γονέα τους, στον δάσκαλό τους, ακόμα και στο αδέσποτο που θα συναντήσουν στον δρόμο. Δυστυχώς παρέχουμε στείρα γνώση και αφήνουμε από έξω την εκπαίδευση και διαχείριση των συναισθημάτων τους. Αν βάζαμε λίγο περισσότερο την αγάπη στην καθημερινότητα μας ίσως και να μην είχαν συμβεί ακόμη και τα μεγαλύτερα εγκλήματα που σημάδεψαν την παγκόσμια ιστορία.
Μεγαλώνοντας, δυστυχώς, μαθαίνουμε να κρύβουμε όσα νιώθουμε και να γινόμαστε ψυχροί και απόμακροι μεταξύ μας, ακόμη και καχύποπτοι. Αν όμως από μικρή ηλικία εκφράζαμε αυτά που νιώθαμε σίγουρα όλα θα ήταν καλύτερα.
Η αγάπη θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα. Δίνει στον άνθρωπο φτερά και έμπνευση να γίνει καλύτερος, να κάνει περισσότερα πράγματα και να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του που τον έχει ανάγκη. Νοιάζεται πραγματικά για τους γύρω του και πιο πολύ για τους δικούς του ανθρώπους χωρίς να πρέπει να είναι κάποια γιορτή. Αφήνουμε την καθημερινότητά μας να εισβάλλει στα συναισθήματά μας, αν όμως είχαμε ως στόχο μας μόνο να δίνουμε αγάπη σίγουρα θα βάζαμε ένα μικρό λιθαράκι στην αλλαγή της. Η αγάπη λέει ένα ρητό υπερνικά τα πάντα. Όλα γύρω μας η φύση, τα ζώα ξεχειλίζουν από αγάπη, αγνή ανιδιοτελή αγάπη.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από σήμερα να βλέπουμε τα πάντα γύρω μας λίγο πιο αισιόδοξα και φωτεινά, να είμαστε ευγνώμονες για την φύση, την ημέρα που ξημερώνει και μπορούμε να βλέπουμε τα όμορφα χρώματα του ουρανού, την δουλειά μας, τους αγαπημένους ανθρώπους που έχουμε στην ζωή μας. Όλα αυτά τα συναισθήματα κρύβουνε μέσα τους την αγάπη. Ας μάθουμε στα παιδιά μας να εκφράζονται με γνώμονα τους την αγάπη και την κατανόηση απέναντι στους άλλους και είμαι σίγουρη πως ο κόσμος μας θα έχει ένα πιο λαμπρό και φωτεινό μέλλον.
Κατερίνα Τσιλιμπάρη
