Ζωή στην επαρχία. Καθαρός αέρας, ηρεμία, απουσία έντασης και άγχους, φιλίες, προσωπικές σχέσεις, επαφή με την παράδοση και σεβασμός στην ιστορία. Αυτά είναι λίγα μόνο από τα πρώτα πράγματα που μας έρχονται στο νου όταν γίνεται λόγος για τη μόνιμη εγκατάσταση στην ύπαιθρο.
Όλοι φαντάζονται μια ζωή σαν «το μικρό σπίτι στο λιβάδι», όπως δηλώνουν μερικοί υποστηρικτές της επαρχίας έναντι της πόλης.
Θα ήθελα, ως παιδί που μεγαλώνει στην επαρχία, να απευθυνθώ σε όλους αυτούς που θεωρούν τα χωριά και τις κωμοπόλεις επίγειους παραδείσους και να κάνω αντιληπτό το γεγονός ότι διαφέρει πολύ το «φαίνεσθαι» από το «είναι».
Σαφώς ως παιδί και τώρα ως έφηβη δε στερήθηκα τη φύση και την ομορφιά της, δεν χανόμουν σε ένα εμπορικό κέντρο όταν επιθυμούσα να αγοράσω κάτι, δεν είχα ποτέ άγχος για το αν θα προλάβω να φτάσω έγκαιρα στον προορισμό μου λόγω κίνησης ή δεν διένυσα μεγάλες αποστάσεις για να συναντήσω έναν συγγενή. Παρ’ όλα αυτά επιθυμώ να ζήσω σε μια μεγαλούπολη. Και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως γιατί.
Μπορεί να είχα τη δυνατότητα να απολαύσω όλα τα προνόμια που προανέφερα. Αλλά παράλληλα στερήθηκα πολλά. Κανένας στην επαρχία δεν εστίασε στον πολιτισμό, την κουλτούρα, τις διαφορετικές ανάγκες του πολίτη. Δεν υπάρχουν μουσεία, πολιτιστικοί χώροι και πολλαπλές επιλογές.
Αν είσαι παιδί αρκέσου με την παιδική χαρά και τους ερασιτέχνες καραγκιοζοπαίκτες που έρχονται κάθε καλοκαίρι. Αν είσαι έφηβος μοναδική σου επιλογή χειμώνα καλοκαίρι αποτελεί η καφετέρια, το μπαρ, ααα και καμιά ταινία η οποία θα προβάλλεται πάντα με δική σου πρωτοβουλία. Πού είναι τα αξιοθέατα, το θέατρο , ο κινηματογράφος. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ;;
Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στην πτυχή των σχολικών και εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Ας πούμε πως είναι λογικό στην επαρχία να μην υπάρχουν ειδικοί για πολλές ξένες γλώσσες. Τα παιδιά του αθλητισμού να περιορίζονται σε ποδόσφαιρο, καλαθοσφαίριση και στίβο. Οι φιλόμουσοι μονάχα πιάνο, άντε και κιθάρα. Και όσον αφορά στους λάτρεις του χορού, το μπαλέτο φαντάζει άπιαστο όνειρο. (όποιος ζητά ισπανικά, κολύμβηση και βιολί είναι παράλογος).
Τι γίνεται τώρα με τη δημόσια, δωρεάν και ίσων ευκαιριών παιδεία; Μπορεί να είναι δωρεάν. Μπορεί να είναι δημόσια. Ίσων ευκαιριών πάντως δεν είναι. Γιατί μάλλον όλοι πρέπει να ασχοληθούμε με τη γλώσσα ή τα μαθηματικά. ΤΕΧΝΕΣ ΠΟΥΘΕΝΑ.
Ειδικοί δεν υπάρχουν με αποτέλεσμα τα παιδιά που ίσως έχουν κάποια κλίση σε αυτά τα αναγκαία, κατά την ταπεινή μου άποψη, μαθήματα να μην μπορούν να εξελίξουν το ταλέντο τους. Όσο για τις ξένες γλώσσες στο σχολείο. ΜΟΝΟ ΑΓΓΛΙΚΑ και σε περίπτωση που υπάρξει τμήμα γαλλικών ή γερμανικών θα ξεκινήσει περίπου τα Χριστούγεννα. Κι όλα αυτά επειδή ζεις στην επαρχία.
Κάθε ελπίδα για προόδο, ανέλιξη, ζωή έχει χαθεί. Κατάλληλες εγκαταστάσεις για τη δημιουργία χώρων αναψυχής μένουν αναξιοποίητες. Νιώθεις εγκλωβισμένος σε ένα μικρό μέρος που δεν μπορείς να διευρύνεις τους ορίζοντές σου, δε μπορείς να βολτάρεις άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
ΤΙ απομένει λοιπόν; Μια σανίδα σωτηρίας. Και αυτή δεν είναι άλλη από την ψυχή, που σε συνεργασία με το νου σε ταξιδεύουν νοερά εκεί που θα ήθελες να είσαι. Σίγουρα οι απόψεις διίστανται. Η αντιπαράθεση μεταξύ πόλης και χωριού παραμένει κάτι το υποκειμενικό.
Απλώς θα ήθελα να σε ενημερώσω πως η ύπαιθρος δεν είναι τόσο τέλεια όσο φαντάζει κατά τις καλοκαιρινές σου διακοπές……….
Νίκη, 16 ετών
