Το Σαββατοκύριακο που αφήσαμε πίσω μας ήταν ένα από τα πλέον σημαντικά στην ζωή του Νίκου Γκάλη, αφού έγινε δεκτός στο Naismith Memorial Hall of Fame, σαν να λέμε δηλαδή πως ο χώρος που εξ ορισμού ανήκει στον ιδρυτή του μπάσκετ, τιμά έναν άνθρωπο που κάπου σε μια γωνιά του πλανήτη, την δικιά μας, έδειξε πως είναι άξιος να λάβει αυτήν την τιμή.
Και δεν μιλάμε για κάτι το μικρό ή επιπέδου «έλα μωρέ δεν βαριέσαι, τι μας τσαμπουνάς κι εσύ;» Ο Γκάλης ακόμα και σήμερα αποτελεί ένα πρότυπο που όμοιό του δεν έχει γνωρίσει η σημερινή κοινωνία, αυτό που αποκαλούμε «από το ’80 και μετά». Ο μοναδικός αθλητής που αποτέλεσε αφορμή να ασχοληθεί η νεολαία του τότε με τον αθλητισμό. Και όταν ένιωσε πως αδικείται, ή πως πάει να δύσει το άστρο του, απλά αποχώρησε. Και πλέον κυκλοφορεί ανάμεσά μας, χωρίς να προκαλεί, χωρίς να τραβά τα φώτα της δημοσιότητας για άσχετο λόγο.
Να πει κανείς πως δεν έχει λεφτά; Παιδιά, θα πέσει φωτιά να μας κάψει, τα λεφτά που έχει βγάλει ο Γκάλης αρκούνε για πολλούς. Τα πριμ που πήρανε οι παίκτες από την κατάκτηση του ’87 φτάνουν και περισσεύουν για πολλά πράγματα. Και όμως, αυτός ο άνθρωπος δεν διαβρώθηκε ούτε στο χιλιοστό.
Ακόμα και σήμερα, που έχουνε περάσει τόσα χρόνια από τότε που σταμάτησε, μια γενιά σχεδόν που δεν τον έχει δει, και που θα μπορούσε κάλλιστα να πει « ρε παιδιά, για ποιον μιλάτε;» έχει επίγνωση του τρόπου που μιλάει, που κινείται, και μπορεί να δει, ευτυχώς, το τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος έστω και αποσπασματικά, μέσα από τα βιντεάκια του youtube.
Ο Γκάλης ακόμα και τώρα διδάσκει αξίες. Και η παρουσία του είναι ακριβώς αυτό που πολλές φορές ακούγαμε και εμείς όταν ήμασταν μικροί. Πως δηλαδή οι άνθρωποι που βρίσκονται με δημόσιο λόγο, πράξη και επιρροή, πρέπει να προσέχουν τις κινήσεις τους ακόμα και όταν τελειώσει η αγωνιστική τους παρουσία. Ο Μαραντόνα για πολλούς θεωρείται η ενσάρκωση του Θεού με την μορφή του μπαλαδόρου. Με τη ζωή που έκανε εκτός γηπέδων όμως, μέχρι πρότινος, δεν μπορεί κανείς να τον θεωρήσει ασφαλώς ως πρότυπο. Ο Τζόρνταν, που επίσης έχουν ακουστεί πολλά, επέλεξε να κρατηθεί μακριά από τα λόγια και να μείνει μόνο στην αγωνιστική του αξία. Ο Γκάλης, νυν και αεί, παραμένει ως ένας αθλητής, το απόλυτο πρότυπο σε μια κοινωνία που έχει χάσει σχεδόν τα πάντα, και που ενσαρκώνει την πιο όμορφη και καθαρή μορφή της αξίας και της υπεροχής. Η δουλειά είναι αυτή που φέρνει τον επαγγελματισμό και η αφοσίωση είναι πάντα αυτή που φέρνει τα αποτελέσματα. Και όταν αυτά μπορεί κάποιος να τα χαρεί, τότε γιατί όχι; Απολαμβάνει τις τιμές ακόμα και όταν μεγαλώνει. Αυτός είναι στο κάτω κάτω ο σκοπός. Να μεγαλώνει κανείς όμορφα…
Δ. Παπαδόπουλος
