Είναι γεγονός, πως η Τρίτη λυκείου αποτελεί κομβικό σημείο στη διάρκεια των σχολικών χρόνων ενός μαθητή. Πανελλήνιες, ένταση, άγχος, συγκίνηση για την ολοκλήρωση μιας δωδεκάχρονης και γεμάτη εμπειρίες πορείας άλλα και συνάμα χαρά, αδημονία και ενθουσιασμός για τη νέα ζωή που σε λίγους μήνες ξεκινά, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του ιδιαίτερου και ξεχωριστού σχολικού έτους.
Έχοντας ολοκληρώσει αυτή την πορεία με βεβαιότητα σημειώνω πως πρόκειται για μία σχολική χρονιά στο τέλος της οποίας αντιλαμβάνεται κανείς πόσα αυτό το δύσκολο έτος του δίδαξε. Δεν πρόκειται φυσικά μόνο για γνώσεις ιστορίας, αρχαίων, χημείας και φυσικής. Πρόκειται για γνώσεις που θα αποτελέσουν σημαντικά εφόδια στη μετέπειτα ζωή του.
Αρχίζοντας από το κεφάλαιο των πανελλαδικών που χαρακτηρίζει την Τρίτη τάξη του λυκείου, μόνο και μόνο η προετοιμασία για αυτές αποτελεί πηγή γνώσεων και εμπειριών. Όταν αγωνίζεσαι για να πετύχεις τους στόχους σου, όταν εξαντλείς τις δυνάμεις σου λύνοντας ασκήσεις ή κλίνοντας ρήματα, όταν προγραμματίζεις το διάβασμά σου καλλιεργείται άμεσα η μαχητικότητα, η άμιλλα, η επιμονή , η οργανωτικότητα καθώς επίσης και η πεποίθηση ότι « τα καλά κόποις κτώνται» , ότι για να πετύχεις πρέπει να παλέψεις, ότι οι κόποι πάντα ανταμείβονται και ότι η προσπάθεια είναι αυτή που καθησυχάζει τη συνείδησή σου και τελικά αξίζει.
Σε ο, τι αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις κατά το κρίσιμο αυτό έτος της ενηλικίωσης τα πράγματα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αλλόκοτα και διαφορετικά σε σχέση με όσα έχει ζήσει ένας μαθητής τα προηγούμενα χρόνια της ζωής του. Οι υποχρεώσεις που κατακλύζουν το καθημερινό πρόγραμμα των μαθητών ελαττώνει τις ευκαιρίες για εξόδους και διασκεδάσεις, το άγχος φθείρει τις συμπεριφορές των νέων που αισθάνονται πιεσμένοι, εξαντλημένοι και “χαμένοι” στη διάρκεια μιας προσπάθειας με αβέβαιο αποτέλεσμα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον οξύ ανταγωνισμό, την εχθρότητα, το φθόνο και τη βαθμοθηρία που δυστυχώς αποτελούν τον “κανόνα” και όχι την “εξαίρεση” στη διάρκεια της τρίτης τάξης του λυκείου (και όχι μόνο).
Οι αλλαγές, λοιπόν, είναι εμφανείς. Οι έφηβοι συνειδητοποιούν ότι τα ανέμελα μαθητικά χρόνια τερματίστηκαν, οι άνθρωποι παύουν να σκέφτονται πάντα αθώα, η έξοδός τους στη σκληρή κοινωνία των ανθρώπων είναι ” προ των πυλών” και αισθήματα ανάμεικτα, ερωτήματα αναπάντητα και πολλαπλές σκέψεις για το μέλλον του ενηλίκου, το παρελθόν του παιδιού και το παρόν του υποψηφίου έρχονται και στοιχειώνουν το ταλαιπωρημένο μυαλό αυτού του παιδιού που δεν είναι πια παιδί, ούτε όμως μεγάλος. Και τελικά τι είναι;
Ωστόσο, δεν θα παραλείψω να αναφερθώ και στα θετικά της έσχατης αυτής σχολικής τάξης. Άνθρωποι που σε στηρίζουν, φίλοι που αξίζουν, γνώσεις και εφόδια που συλλέγονται καθώς επίσης και οι τελευταίες στιγμές σε ένα περιβάλλον όπου έζησες το μεγαλύτερο μέρος της μεχρι τώρα ζωής σου, το σχολείο, είναι πράγματα την τελευταία αυτή σχολική χρονιά εντυπώνονται στη μνήμη σου, τα κατανοείς σε βάθος και καταλήγεις να κάνεις έναν απολογισμό των όσων πέρασες στο χώρο που σε κοινωνικοποίησε, κατά σημαντικό ποσοστό σε διαμόρφωσε και σίγουρα από την πρώτη στιγμή που εισέβαλες σε αυτόν σε δίδαξε πολλά..
Η επιτυχία του σχολικού θεσμού κρίνεται τόσο από τη μετέπειτα πορεία του ατόμου ως μέλος της κοινωνίας όσο και από τις σκέψεις που για πάντα θα του έρχονται στο νου όταν ακούει τη λέξη ΣΧΟΛΕΙΟ. Σίγουρα οι αναμνήσεις διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για μένα προσωπικά αν το σχολείο απουσίαζε από τη ζωή μου θα ήταν σαν να λείπει ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς μου. Ίσως ήμουν λιγότερο Άνθρωπος. Κρατάω λοιπόν όλα όσα το σχολείο με δίδαξε, όλους τους διαφορετικούς ανθρώπινους χαρακτήρες που γνώρισα, τα ανέμελα παιχνίδια, τα αθώα μυστικά, τις όμορφες εκδηλώσεις και τις περιπετειώδεις εκδρομές, τα συνθήματα στα θρανία, την αγωνία που συνόδευε τα διαγωνίσματα και το πολυσήμαντο κουδούνισμα που άλλοτε το περίμενες, άλλοτε σε εκνεύριζε ή δήθεν δεν το άκουγες και που στο τέλος αποτελεί έναν γλυκό ήχο νοσταλγίας..
Νίκη, 18 ετών
