Το πρώτο άτομο που μου ήρθε στο μυαλό για την επόμενη συνέντευξη που θα έπαιρνα μετά από καιρό ήταν η Λίνα Σωτηροπούλου. Ίσως επειδή έχω μικρά παιδιά και διαβάζουμε συνεχώς τα βιβλία της θα υποθέσει κάποιος. Κι όμως δεν ήρθε γι’ αυτό τον λόγο στο μυαλό μου.
Πέρυσι ήρθε μετά από πρόσκληση των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων των σχολείων μας στο Λεωνίδιο και την γνωρίσαμε από κοντά. Με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός πως δεν ήταν κάποια σνομπ συγγραφέας που ήθελε απλά να πει κάποια πράγματα και να φύγει χωρίς να ενδιαφερθεί για τα παιδιά.
Το αντίθετο θα έλεγα!
Ήταν τόσο δοτική και μιλούσε με τόσο ενθουσιασμό για τις δημιουργίες της που δεν ήταν καθόλου δύσκολο να σου το μεταδώσει! Τα παιδιά την κοιτούσαν μαγεμένα (τους έριξε και λίγη μαγική χρυσόσκονη στο τέλος!), ήθελαν να παίξουν με τα πράγματα του Πίκο και της Λόλα, ήθελαν να της κάνουν ερωτήσεις. Και ήθελα κι εγώ να κάνω κάποιες ερωτήσεις, γιατί ζήλεψα!
Ας μάθουμε λοιπόν κάποια πράγματα για μία από τις πλέον αγαπημένες συγγραφείς των παιδιών μας – και όχι μόνο -.
Μπορείτε να μοιραστείτε κάποιες πληροφορίες για τον εαυτό σας που θα θέλατε να γνωρίζουν οι αναγνώστες σας;
Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στον Πύργο Ηλείας και έχω περάσει τέλεια παιδικά χρόνια με πολλούς φίλους και πολύ παιχνίδι. Για τους γονείς μου πρέπει να ήμουν μεγάλος μπελάς και το πιο πολύ ξύλο το έχω παίξει με τα αδέρφια μου. Έχω δύο κόρες οι οποίες όταν ήταν μικρές με χαρακτήριζαν αστεία και πολύ μου άρεσε. Ελπίζω τώρα που μεγαλώνουν να μη με θεωρούν και αυτές μπελά. Επίσης όσοι με ξέρουν μπορούν να διακρίνουν πολλά στοιχεία από τη Λόλα σε εμένα αλλά αυτό μεταξύ μας ….
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας παραμύθι όταν ήσασταν μικρή;
Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να ακούω τη μαμά μου να μου λέει ιστορίες και σκανδαλιές που έκανε με τα αδέρφια της στο χωριό. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου βιβλιοφάγο, αυτό το έκανα σε μεγαλύτερη ηλικία. Μου άρεσε να ακούω παραμύθια από κασέτες και να διαβάζω κόμικς. Φυσικά δεν έλειπε και η στρουμφοεφημερίδα που την άνοιγα διάπλατα δίπλα στον πατέρα μου όταν και εκείνος διάβαζε εφημερίδα, γιατί έτσι ένοιωθα και εγώ μεγάλη.
Ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσετε να γράφετε;
Σκέφτηκα για πρώτη φορά να γράψω ένα παραμύθι με αφορμή τις κόρες μου , μια μέρα που κρατούσα τα χέρια τους στα χέρια μου και σκεφτόμουν ότι αυτά τα μικρά χεράκια έχουν στα χέρια τους όλο τον κόσμο.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα των περιπετειών του Πίκο και της Λόλα που έχουν ενθουσιάσει γονείς και παιδιά;
Ήταν μια πρόταση από τις εκδόσεις Μεταίχμιο για να κάνουμε μια σειρά για μικρές ηλικίες που πρώτα από όλα θα τη διαβάζουν για να διασκεδάζουν και ίσως να προβληματιστούν σε δεύτερο επίπεδο . Πιστεύω μέχρι τώρα να τα έχουμε καταφέρει και να υπάρχουν περισσότερα χαμογελαστά μουτράκια .
Πολλοί θεωρούν πιο εύκολο να γράψεις για παιδιά, παρά για ενήλικες. Για εσάς ποιο αναγνωστικό κοινό είναι το πιο απαιτητικό;
Καταρχήν το παιδικό βιβλίο, ειδικά στις μικρές ηλικίες απευθύνεται πρώτα στον ενήλικα που καλείται να το επιλέξει, αλλά το τελικός κριτής είναι το παιδί που πολύ απλά θα σου πει : ναι μου άρεσε ή χάλια ήταν . Πάντως σε όποιο κοινό και να απευθύνεσαι θα πρέπει πρώτα να το σεβαστείς και να το νοιώθεις πριν ξεκινήσεις να γράφεις.
Τι μας επιφυλάσσετε για το μέλλον;
Θα παραμείνω πιστή στους μικρούς μου αναγνώστες αλλά ίσως κάνω και μια βόλτα προς τους αγαπημένους μου εφήβους. Ιδέες υπάρχουν πολλές προς το παρόν.
Τι είναι για εσάς «Πηγή Παιδείας»;
Σε αυτή την ερώτηση προβληματίστηκα αρκετά. Σε αυτές τις περιπτώσεις μου αρέσει να απαντάω μονολεκτικά , οπότε θα πω ότι «Πηγή παιδείας» είναι η ενσυναίσθηση.
Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εγώ με τις κόρες μου αναμένουμε με αγωνία τις καινούριες περιπέτειες του Πίκο και της Λόλας και γιατί όχι και άλλων ηρώων.
Λίνα Σωτηροπούλου σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που διαθέσατε για να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου και σας εύχομαι πολλές πολλές περιπέτειες για τους ήρωές σας στο μέλλον!
Ειρήνη Κεμερλή
