ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΤΣΙΟΛΑΣ/ΥΠ. ΔΙΔ. ΙΣΤΟΡΙΑΣ Α.Π.Θ.
Με ξεχωριστό ενδιαφέρον διάβαση τις «Φωνές Σιωπής» από την ποιητική γραφή της Στέλλας Μιχαηλίδου. Μία ποιητική συλλογή σύντομη αλλά περιεκτική, πλούσια σε εικόνες και κατάστικτη από πλήθος συναισθημάτων.
Οι «Φωνές Σιωπής», όπως υποδηλώνεται και από το οξύμωρο σχήμα του τίτλου, αποτελούν μία ουσιαστική ενδοσκόπηση της ποιήτριας, μία κατάδυση στο άδυτο των συναισθημάτων της. Συναισθήματα που συνδέονται με τις προσωπικές εμπειρίες της ποιήτριας, αλλά η αισθητική και λογοτεχνική τους αποτύπωση τα προσδίδει πανανθρώπινο χαρακτήρα. Συναισθήματα που όλοι βιώσαμε σε όμορφες ή άσχημες στιγμές, αλλά η ποιητική πένα της Στέλλας Μιχαηλίδου μας καθιστά μετόχους των ίδιων συναισθημάτων μέσω των ποιημάτων της.
Η συλλογή αποτελείται από ολιγόστιχα ποιητικά δημιουργήματα που βρίθουν εκφραστικών μέσων, λαμβάνουν διαστάσεις φιλοσοφικών ερωτημάτων και συχνά χαρακτηρίζονται από αποφθεγματική διατύπωση. Ο μεστός και περιεκτικός λόγος της είναι γεμάτος χρώματα και εικόνες : συχνά μπροστά στα μάτια του αναγνώστη ξεδιπλώνεται μία παλέτα χρωμάτων, όπως είναι πολύχρωμα και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Το ποιητικό «εσύ» συχνά μετουσιώνεται σε ένα καθολικό «εμείς» μέσω του κοινού βιώματος.
Ο έρωτας εκφράζεται μέσα από εικονοποιία που αποπνέει ζεστασιά, οικειότητα και πάθος· στο τέλος το ερωτικό βίωμα αίρει τις διαχωριστικές γραμμές του χρόνου. Συχνά η ποιήτρια αποτυπώνει την ποιητική της δημιουργία με επικλήσεις είτε προς ένα «εσύ» είτε προς τη θεά κι έτσι εκφράζονται οι «φωνές» του τίτλου της ποιητικής συλλογής.
Για την ποιήτρια η «σιωπή», δηλαδή η ενδοσκόπηση, ο προσωπικός αναστοχασμός (που σε σημεία λαμβάνει διαστάσεις εσωτερικού μονολόγου) βρίσκει διέξοδο στην Ποίηση. Και η ίδια η Ποίηση, η ποιητική δημιουργία, καθίσταται μία υπαρξιακή ανάγκη, μια οδός για να οδηγηθεί στην αυτογνωσία αλλά και ένα μέσο επι-κοινωνίας με το «εσύ» :
Γράφω
για τον όποιον εμένα.
Γράφω για τον όποιον εσένα
Όταν φοβάμαι γράφω.
Όταν δεν με γνωρίζω αρκετά
για πράγματα, γράφω.
Όπως η ίδια η ποιήτρια επισημαίνει το βιβλίο είναι το παζλ της ζωής της. Τα ποιήματά της φιλοδοξούν να καλύψουν κάθε σημάδι της ζωής της, κάθε φουρτούνα που τη διαδέχεται μία γαλήνη. Έμπνευσή της αποτελεί μία ινδιάνικη παροιμία : ό,τι φοβάσαι δεν το γνωρίζεις. Το φοβάσαι επειδή δεν το γνωρίζεις…».
Για το ίδιο της το βιβλίο η ίδια συνηθίζει να λέει : «Το βιβλίο μου το αγάπησα πολύ κ κάθε φορά που το διαβάζω εγώ η κάποιος άλλος εύχομαι να του δίνει μια καινούργια ώθηση στην ζωή, προσπερνώντας δυσκολίες και λάθη, γυρνώντας μια καινούργια σελίδα στην ζωή του , ξυπνώντας σε έναν καινούριο κόσμο γεμάτο φως και ελπίδα.»
Η ποιητική της συλλογή εξεδόθη το 2016 από τις εκδόσεις Vakxikon
Αξίζει, τέλος, να επισημάνω ότι η εικόνα εξωφύλλου του βιβλίου προέρχεται από πίνακα ζωγραφικής που φιλοτέχνησε η ίδια η ποιήτρια.
Δυο λόγια για την ποιήτρια : Η Στέλλα Μιχαηλίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 όπου και έζησε μέχρι και την εφηβική της ηλικία. Από μικρή ηλικία έδειχνε ξεχωριστή αγάπη για τις Τέχνες, όπως ο χορός, η ζωγραφική, το θέατρο. Όμως πάθος της ήταν η γραφή…Διάβαζε λογοτεχνία, λάτρευε την ποίηση και γοητεύθηκε από την ψυχολογία. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στο εξωτερικό ως αεροσυνοδός, όπως στη Σαουδική Αραβία και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ταξίδεψε πολύ, είδε αμέτρητες φωτογραφίες του κόσμου που πλούτισαν τη ζωή της και την κοσμούν μέχρι και σήμερα. Έχει επιστρέψει στην Ελλάδα ασκώντας το ίδιο επάγγελμα, ενώ παράλληλα δραστηριοποιείται και ως μεσίτρια. Η Στέλλα Μιχαηλίδου έχει επίσης ασχοληθεί και με την στιχουργική και μπορούμε να τα τραγούδια της μπορούμε να τα βρούμε και στο ηλεκτρονικό διαδίκτυο όπως ” το παραμύθι” , ” Περσεφόνη”. Συνεργάζεται με το arpeggios productions για απαγγελίες ποιημάτων της όπως ” οι γλάροι δεν θα πετάξουν”, ” γκρίζα περιστέρια” ,” αναμνήσεις” , ” εξισώσεις” κ.α
