Είναι γεγονός, πως τα Χριστούγεννα θεωρούνται η γιορτή της αγάπης, κατά την οποία οι άνθρωποι διακατέχονται από ένα πνεύμα αλληλεγγύης και κατανόησης προς τις δυσκολίες του συνανθρώπου. Η δωρεά χρημάτων σε ιδρύματα, η συμμετοχή σε εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα καθώς επίσης και η παραχώρηση υλικών αγαθών σε άπορους ανθρώπους είναι μόνο λίγες από τις δραστηριότητες που πραγματοποιούνται κατά την περίοδο των γιορτών. Γιατί όμως το ενδιαφέρον προς τους ανθρώπους σε ανάγκη συνδέεται άμεσα με την περίοδο των Χριστουγέννων; Πού χάνεται η φιλανθρωπία τους υπόλοιπους μήνες του έτους; Η αμισθί προσφορά πραγματοποιείται πλέον ως επιθυμία ή από την ανάγκη να ακολουθήσουμε το κατεστημένο;
Τα παραπάνω ερωτήματα απασχολούν όλους μας. Η απάντηση παρ’ όλα αυτά είναι δύσκολο να δοθεί!
Αρχικά, θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε την αιτία στο φαινόμενο της οικονομικής κρίσης που ταλανίζει τη χώρα μας. Ο νεοέλληνας πασχίζει καθημερινά για ένα βασικό εισόδημα, το οποίο θα του παρέχει τα στοιχειώδη για την επιβίωση του ίδιου και της οικογένειάς του αγαθά, παραγκωνίζοντας την ψυχαγωγία, τη διασκέδαση, τα χόμπι του και γενικότερα την παροχή ποιοτικού χρόνου στον εαυτό του και στους γύρω του. Όπως γίνεται αντιληπτό και το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο τείνει να καταντήσει σε ένα περιττό έξοδο που θα επιβαρύνει την οικονομική κατάσταση περαιτέρω. Επιθυμώντας μόνο και μόνο να τηρήσουν την παράδοση και να «μπουν», όπως δηλώνουν, στο πνεύμα των εορτών θυμούνται τα ιδρύματα και τους απόρους έμπρακτα μονάχα τα Χριστούγεννα, καυχώμενοι και πάλι για την φιλανθρωπική τους δραστηριότητα.
Άλλος ένας παράγοντας που οδήγησε στο φαινόμενο του λεγόμενου « εξ ανάγκης ανθρωπισμού» είναι, αναντίρρητα, το καθημερινό πρόγραμμα των σύγχρονων ανθρώπων. Η πολύωρη εργασία, ο απρόσωπος τρόπος ζωής, η ανάγκη για περισσότερα χρήματα, οι πρόσθετες δραστηριότητες και οι πολυάριθμες κοινωνικές υποχρεώσεις όχι μόνο έχουν δημιουργήσει ένα άκρως επιφορτισμένο πρόγραμμα, αλλά συγχρόνως έχουν οδηγήσει σε μια καθημερινότητα απρόσωπη και υλιστική. Ο άνθρωπος έχει θέσει το χρήμα ως αυτοσκοπό, αγνοώντας τον πιο σημαντικό ρόλο που του έχει ανατεθεί. Όχι αυτόν του εργαζόμενου ή του επαγγελματία, αλλά αυτόν του ανθρώπου! Κατά συνέπεια κάθε είδος προσφοράς και ανθρωπιστικής βοήθειας μπορεί να δοθεί, και πρακτικά λόγω της έλλειψης χρόνου, μόνο τα Χριστούγεννα, καθιστώντας πλέον τη φιλανθρωπία σε ένα εθιμοτυπικό γεγονός.
Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην επίδραση των Μέσωνν Μαζικής Ενημέρωσης όσον αφορά στο ξύπνημα της ανθρωπιστικής μας συνείδησης κατά την περίοδο των γιορτών. Έχει παρατηρηθεί πως από τις αρχές κιόλας του Δεκεμβρίου έως και την επίσημη λήξη της εορταστικής περιόδου, σε κάθε μέσο ενημέρωσης κυριαρχούν διαφημίσεις φιλανθρωπικού ενδιαφέροντος, οι οποίες παρακινούν τους πολίτες να χρηματοδοτήσουν ιδρύματα και να προσφέρουν λίγες ημέρες χαράς στους φτωχούς. Πού βρίσκονται όμως τέτοιου είδους ανθρωπιστικά μηνύματα ώστε να ωθήσουν το κοινό να συνεισφέρει με οποιοδήποτε τρόπο, τις υπόλοιπες 355 ημέρες του χρόνου; Το αποτέλεσμα της απουσίας τους, είναι η έμπρακτη προσφορά του κοινού να υλοποιείται κάθε Χριστούγεννα, αφού έχει προηγηθεί η πλήρης αδιαφορία τους προηγούμενους μήνες και η άγνοια του κόσμου για τις δυσκολίες του συνανθρώπου είναι προφανής.
Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε πως η παροχή ηθικής και υλικής υποστήριξης, προς τους συνανθρώπους μας τείνει να μετατραπεί σε μία αναγκαστική, εθιμοτυπική και άμεσα συνδεδεμένη με τις γιορτές πράξη. Οι άνθρωποι λησμονούν την ανάγκη του άλλου, δρουν με ιδιοτέλεια και φέρουν την πεποίθηση πως τα ιδρύματα και οι φτωχοί χρειάζονται τη βοήθειά μας μόνο σε μια συγκεκριμένη περίοδο του χρόνου. Με βεβαιότητα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η γιορτή των Χριστουγέννων και αυτή η κατανυκτική ατμόσφαιρα που τη διαπνέει, δίνουν το έναυσμα για αλληλοβοήθεια και μας εμπνέουν να λάβουμε ανθρωπιστική δράση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η παρουσία μας στα προβλήματα του συνανθρώπου κατά το υπόλοιπο έτος πρέπει να είναι ανύπαρκτη.
Η αγάπη, η αλληλεγγύη, το πνεύμα της ανιδιοτελούς προσφοράς, η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και όλη η λάμψη των Χριστουγέννων είναι απαραίτητο να φωτίζουν τις καρδιές μας με το φως της φιλανθρωπίας, χωρίς να επιτρέπουν σε αυτή τη φλόγα του ανθρωπισμού να σβήσει. Η προσφορά δεν είναι μέρος του εορτασμού των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Αντίθετα είναι ή καλύτερα οφείλει να είναι μέρος της ανθρώπινης καθημερινότητας στην οποία ο καθένας μας πάντα θα συναισθάνεται την ανάγκη του άλλου και θα παρέχει ό,τι δύναται από επιθυμία και όχι από υποχρέωση.
Νίκη, 16 ετών
