Το μοντέλο της υπαίθριας εκπαίδευσης ως σύγχρονη τάση στην παιδαγωγική είναι ευρέως διαδεδομένο στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και στη Σκανδιναβία. Στην Ελλάδα, ωστόσο, οι άνθρωποι που εφαρμόζουν αυτήν την προσέγγιση είναι «μεμονωμένοι». Για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι ευτυχές να βρίσκεσαι σε έναν τόπο όπου ενώνει ανθρώπους με διαφορετικές καταβολές που μοιράζονται όμως ένα κοινό: την αγάπη για τη φύση και τη μάθηση που λαμβάνει χώρα σε αυτήν. Έτσι, τον Ιούλιο του 2016 βρεθήκαμε δεκαπέντε άτομα στο Ελπιδοχώρι, ένα μέρος, που όπως μας προϊδεάζει το όνομά του, μας γεμίζει ελπίδα και όνειρα.
«The world as a living and creative classroom», ο τίτλος του σεμιναρίου.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα και μπήκαμε σε έναν κόσμο όπου κάθε σκέψη και κάθε έγνοια της καθημερινότητας για λίγες μέρες «ξεχάστηκαν». Από τη πρώτη κιόλας στιγμή, ήταν σαν να πατήσαμε ένα κουμπί και να βρεθήκαμε έτη φωτός μακριά από όλα.
Σεμινάρια σαν κι αυτά ενώνουν τους συμμετέχοντες και είναι σαν να τους γνωρίζεις χρόνια και ας τους ξέρεις λίγα μόνο εικοσιτετράωρα. Έπειτα, είναι κι η φύση που παίζει το ρόλο της. Ο καυτός ήλιος του καλοκαιριού, ο ίσκιος της βελανιδιάς, δέντρο σπάνιο, υπεραιωνόβιο, δίνει το δικό του στίγμα στο Ελπιδοχώρι, που μας σκέπαζε κι έδινε καταφύγιο στους επισκέπτες, οι μυρωδιές από θυμάρι και βασιλικό και οι γεύσεις από τα φαγητά της κυρίας Αναστασίας να σου γεμίζουν τον ουρανίσκο και να νιώθεις πως τρως σε περιζήτητο εστιατόριο. Όλες οι αισθήσεις σε υπερδιέγερση.
Και σε αυτές τις συνθήκες εμείς μεγαλουργούσαμε. Γίναμε φωτογράφοι, ξεναγοί, αρχιτέκτονες, ποιητές, μαθηματικοί, ηθοποιοί, πολέμαρχοι, ακόμη και ρομπότ! Κάθε μάθημα έχει τη θέση του στη φύση και όλοι οι γνωστικοί τομείς μπορούν να αναπτυχθούν υπό τις καταλληλότερες συνθήκες αφού η φύση από μόνη της προσφέρει πληθώρα ερεθισμάτων και υλικών. Αποτελεί πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Όλα αυτά υπό τη σκέπη της θεωρίας, μιας θεωρίας που βρίσκει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα μα και στη Σουηδία και στη Γερμανία… Η ανάγκη των ανθρώπων για επαφή με τη φύση δεν γνωρίζει γεωγραφικά και χρονικά όρια. Κι όλα αυτά τα γνώριζαν πολύ καλά οι εκπαιδεύτριές μας, Eva και Άννα, που μας συνόδευαν σε αυτό το ταξίδι άλλοτε έχοντας ηγετικό ρόλο, δείχνοντας το δρόμο κι άλλοτε ως παρατηρητές, μας κοιτούσαν να χαράσσουμε τις δικές μας πορείες στα χνάρια που εκείνες μας έδειξαν και που ενώθηκαν με τις δικές μας εμπειρίες και γνώσεις και γίναμε ένα (ή και πολλά).
Οι μέρες κύλησαν γρήγορα, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν μα όσα μοιραστήκαμε μας ενώνουν, κι ακόμα πιο πολλά. Κοινά όνειρα και κοινές επιδιώξεις. Μια υπόσχεση: να ξανασυναντηθούμε, κι ένας στόχος: να παρασύρουμε μαζί μας όποιον τυχερό θελήσει να γίνει κομμάτι αυτού και όλοι μαζί, σαν ρυάκι που κυλά και γίνεται ποτάμι, να φέρουμε μια νέα πνοή στην εκπαίδευση. Ραντεβού, λοιπόν κι αυτό το καλοκαίρι στο Ελπιδοχώρι, να ανταλλάξουμε νέες ιδέες κι εμπειρίες!
Αλεξανδρίδου Παρασκευή
Ευδερίδου Έλενα
