Το υπουργείο Παιδείας μέτρησε για ακόμα μια φορά πόσοι στήθηκαν στην ουρά για να κάνουν αιτήσεις. Εεε μπερδεύτηκα… Στον υπολογιστή εννοούσα. Φέτος δεν πλημμύρισαν τις κατά τόπους δευτεροβάθμιες και πρωτοβάθμιες ή τα κατά τόπους σχολεία με καθηγητές να περιμένουν ώρες ατελείωτες. Το υπουργείο μας λυπήθηκε και έφτιαξε ηλεκτρονική δήλωση για να μας γλιτώσει από την ταλαιπωρία αν και μυρίζομαι ότι οικονομικοί ήταν οι λόγοι μιας τέτοιας αναβάθμισης. Σιγά που νοιάζεται κανείς για εμάς. Γιατί όσοι από εμάς είχαν την τύχη να έχουν μερικά μόρια γίναμε πρόσφυγες..μετανάστες για την ακρίβεια, εσωτερικοί. Κάθε χρόνο με μια βαλίτσα να γυρνάμε από χωριό σε νησί και τούμπαλιν. Κάθε χρόνο καινούριο σπίτι, καινούριο σχολείο, καινούριοι μαθητές, άλλη κοινωνία, άλλοι άνθρωποι. Εταιρικός θίασος καταντήσαμε. Μόνο που εδώ δεν παίζουμε θέατρο. Μετακινούμαστε και αλλάζουμε σχολεία. Αφήνουμε πίσω κάθε Ιούνη παιδιά που αγαπήσαμε, ανθρώπους με τους οποίους δεθήκαμε για να πάμε σε ένα καινούριο σχολείο.. Και όταν οι μαθητές σου – τα παιδιά σου- σε ρωτάνε “Κυρία θα σας έχουμε και του χρόνου;” Δεν ξέρεις τι να απαντήσεις .
Πώς να εξηγήσεις σε ένα παιδί ότι είσαι έρμαιο ενός συστήματος ανοργάνωτου; Που νομίζει ότι επειδή σε πληρώνει σταθερά και καλά (!) μπορεί να σε κάνει βαλιτσάκι;
Πώς θα προχωρήσει το εκπαιδευτικό σύστημα αν εμείς οι καθηγητές του αλλάζουμε κάθε χρόνο θέση;
Ο γονιός ζητάει αλλαγή και εμείς τη θέλουμε. Μα το δέντρο για να ανθίσει χρειάζεται γερή και σταθερή βάση. Το έργο ενός εκπαιδευτικού δεν φαίνεται μέσα σε διάστημα εννέα μηνών. Χρειάζεται με τα παιδιά χρόνο, υπομονή και διάθεση. Να μπορέσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις νέες γενιές τις γνώσεις μας και την αγάπη μας για το σχολείο. Να δουλέψουμε μαζί τους και να τους δώσουμε όλα εκείνα τα μέσα που θα τους βοηθήσουν να αναπτυχθούν. Σίγουρα τα μέσα είναι πενιχρά μα και με αυτά θαύματα μπορούν να γίνουν αν το σύστημα εμπιστευτεί τον αέρα αλλαγής των νέων καθηγητών .
Δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι. Εκπαιδευτικοί είμαστε που περιμένουμε κάθε χρόνο να καλύψουμε τα κενά της εκπαίδευσης . Εκπαιδευτικοί σε ένα σύστημα που μας αντιμετωπίζει ως ανταλλακτικά. Σε ένα σύστημα που ενώ μας έχει ανάγκη, μας υποτιμάει.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε σ’ αυτήν την χώρα πώς ο εκπαιδευτικός δεν είναι λύση ανάγκης. Ασκούμε λειτούργημα. Λειτούργημα ιερό. Τα παιδιά σας μορφώνουμε και θέλουμε να τους διδάξουμε, να τους μάθουμε και να τους δώσουμε την αγάπη μας. Γι αυτό γίναμε δάσκαλοι. Γι αυτό θέλουμε να ριζώσουμε σε έναν τόπο. Να τον μάθουμε και να μας μάθει. Να βοηθήσουμε το εκπαιδευτικό σύστημα, το ελληνικό σχολείο να βελτιωθεί έστω και λίγο. Με μικρές προσπάθειες, έστω και μεμονωμένες θα καταφέρουμε να κάνουμε πολλά. Μέσα από τα μικρά κύματα γεννιέται η παλίρροια. Μέσα από την επαφή με τα παιδιά αλλάζεις και εσύ και ο τρόπος σου προς αυτά. Για να φέρουμε εις πέρας το έργο μας δεν αρκεί ένας καλός βαθμός. Ο σκοπός του σχολείου δεν είναι ο βαθμός. Σκοπός του είναι να βοηθήσει το παιδί να αναπτύξει τα ταλέντα του. Να το κοινωνικοποιήσει και να του δώσει τα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή. Ένα σχολείο χωρίς τα παιδιά είναι ένα κτίριο μα ένας δάσκαλος/καθηγητής χωρίς τους μαθητές του είναι ένα τζάκι χωρίς ξύλα.
Μία ηλεκτρονική αίτηση δεν είναι σημάδι εκσυγχρονισμού του συστήματος. Το σύστημα θα αλλάξει εκ των έσω. Όταν αντιληφθούμε ότι οι πανελλήνιες δεν είναι το μόνο πρόβλημα της ελληνικής παιδείας τότε θα έχουμε κατορθώσει να εκσυγχρονιστούμε. Όταν επιτέλους σταματήσουμε να είμαστε αναπληρωτές- αναπληρωματικοί στα ακάλυπτα κενά. Όταν επιτέλους κάποιος αφήσει τους καθηγητές της χώρας να πράξουν μακριά από πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες.Χωρίς να νοιώθουν μετανάστες. Δεν είμαστε βαλίτσες.
Ευαγγελία Τζιάκα
