Η παιδεία είναι μια έννοια τόσο ευρεία όπου ο καθένας μπορεί να αφαιρεί κ να προσθέτει κομμάτια για να τη φέρει στα μέτρα του. Τί είναι όμως η παιδεία; Ποιος την διαμορφώνει; Ο άνθρωπος κάνει την παιδεία ή η παιδεία τον άνθρωπο; Τι σχέση έχουν τα παιδιά με την παιδεία;
Το παιδί από την ώρα που γεννιέται ακολουθεί κανόνες, στην αρχή τους βάζει η μαμά, μετά ο μπαμπάς και λίγο αργότερα και οι δύο μαζί. Βέβαια μεσολαβεί κ η γιαγιά κ ο παππούς, μην ξεχάσω τη θεία και το θείο. Όμως όταν οι πόρτες κλείνουν οι κανόνες του μπαμπά και της μαμάς σκεπάζουν τα παιδιά. Αυτή η κουβερτούλα που τα σκεπάζει από μωρά, αυτή ονομάζουμε παιδεία.
Μεγαλώνουν όμως τα παιδιά και η κουβερτούλα δεν φτάνει και έρχεται το σχολείο να βάλει ένα μεγάλο μπάλωμα. Το σχολείο που δεν ξέρει πώς ήταν η κουβερτούλα του κάθε παιδιού, ράβει ένα μεγάλο κομμάτι ίδιο για όλα τα παιδιά. Σε άλλα παιδιά ταιριάζει ακριβώς, σε άλλα αφήνει κενά, σε άλλα βγαίνει λοξό..όλα όμως τα παιδιά έχουν το δικό τους μπαλωματάκι πάνω στην κουβερτούλα. Και όσο πλένουν την κουβερτούλα και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά έρχεται αυτό και γίνεται ένα ωραίο παπλωματάκι. Κανείς δεν θυμάται πώς ήταν η κουβερτούλα που έφεραν από τους γονείς τους. Τώρα αυτό σκεπάζει τα βράδια τους κΑΙ διαμορφώνει τα όνειρά τους. Μετά έρχεται η εφηβεία. Το παιδί βγαίνει έξω..Γνωρίζει τη μουσική. Τη δική του μουσική που του τριβελίζει το νού και του αλλάζει γνώμη για τα πράγματα. Η μουσική τον καλλιεργεί και του δημιουργεί πρότυπα.
Άλλαξαν τα πράγματα ή αλλιώς τα βλέπει ο έφηβος; Παλιομοδίτικο το παπλωματάκι, θέλει να το πετάξει. Εξάλλου δεν κρυώνει θέλει την ελευθερία του την άνεσή του. Θέλει τα όνειρά του να είναι ελεύθερα, να μην έχουν ίχνος της μαμάς του, ούτε και του μπαμπά του αλλά ούτε και της δασκάλας του. Κυρίως της δασκάλας του, αυτή που έλεγε πως ο άνθρωπος φαίνεται από τις πράξεις του γιατί όλοι έχουμε δύο πόδια αλλά αυτό δεν μας κάνει ανθρώπους αν οι πράξεις μας δεν δείχνουν κάτι τέτοιο.. Και περνάνε τα χρόνια και τελειώνει και το πανεπιστήμιο . Ξαφνικά αρχίζουν τα βράδια να έχουν μία ψύχρα. Ψάχνει να βρεί κάτι να σκεπαστεί. Βρίσκει εκείνη την κουβερτούλα. Εκείνο το παπλωματάκι. Το βρίσκει. Το ρίχνει πάνω του . Τόσο οικείο.. Πόσο βολικό..!! Στα μέτρα του. Κοιμήθηκε τόσο όμορφα. Μέχρι κ τη δασκάλα του είδε στον ύπνο του, να του λέει: «οι πράξεις σου σε κάνουν άνθρωπο» και σκέφτηκε που έψαχνε μία ώρα θέση για πάρκινγκ αλλα περήφανα δηλώσε στη δασκάλα του πώς δεν το πάρκαρε επάνω στη ράμπα για τα καροτσάκια. Θυμήθηκε και τη μαμά του «να κάνεις το καλύτερο για τον εαυτό σου» του έλεγε και ένιωθε περήφανος που πήγε στην Κρήτη να σπουδάσει Πολιτική Οικονομία γιατι η Φιλολογία που έπιανε στην Καλαμάτα (που ήταν κοντά) δεν του άρεσε. Αυτό το παπλωματάκι ήταν τόσο βολικό, τόσο οικείο, που ήρθε και κάλυψε όλα του τα κενά . Αισθάνεται να μοιάζει λίγο στον μπαμπά του που «προσποιείται» ότι δεν ακούει τη μαμά του όταν γκρινιάζει…αλλά δεν τον πειράζει. Αυτός προσάρμοσε το παπλωματάκι πάνω του κ εινια χαρούμενος.
Κατερίνα Θεωδοροπούλου
