Αν τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της ταυτόχρονης λήξης και της έναρξης, η μίξη του παλιού και του καινούργιου, το Πάσχα υποτίθεται πως είναι η γιορτή της ζωής, της αγάπης και της Ελλάδας, με την έννοια όχι την εθνική, εθνολογική, και δε συμμαζεύεται, αλλά επειδή είναι μέσα στην άνοιξη, μέσα στην έναρξη και την ελπίδα μιας νέας εποχής που έρχεται λίγο πριν το καλοκαίρι με τις ζέστες του, τις παραλίες του, τις μπύρες και τα μπουγαδόνερα, που τα λένε και μοχίτο.
Υποτίθεται επίσης πως το Πάσχα σαν γιορτή Αγάπης, και σαν γιορτή Ζωής, θα πρέπει να ενώνει, να φέρνει κοντά ανθρώπους, να φέρνει κοντά ψυχές. Τώρα γίνεται αυτό; Σιγά μην γίνεται…
Κάποτε σαν παιδί, να σας εξομολογηθώ τα δικά μου, αργήσαμε να πάμε στην Ανάσταση γιατί έβλεπα σαν χάνος την «Επιχείρηση Απόλλων» με την Έλενα Ναθαναήλ και τον Τόμας Φριτς. Και άντε εγώ ήμουν μικρός τότε. Σήμερα που είμαστε ικανοί να πούμε στον παπά «τελείωνε να δούμε αν θα φύγει ο Σπαλιάρας από το Survivor», για πείτε μου τι γίνεται;
«Μα αποκλείεται! Ο κόσμος θα καθήσει στην εκκλησία!», λέει η αντίθετη άποψη. Ναι, θα καθήσει ο κόσμος. Όποιος δεν φύγει στο πεντάλεπτο, μετά το «Χρ…», και δεν κοιτάει στο κινητό το καλύτερο application για το σπάσιμο αβγών, θα κάτσει. Μετά βέβαια θα πάει στο σπίτι για να φάει τον αγλέορα μέρος α’. Αλήθεια, γιατί τρώμε τον άμπακο πάντα μετά τις 12.00; Το γράφει πουθενά αυτό; Μετά από τόσες μέρες νηστεία, όρμα Τζακ στον κουβά με την μαγειρίτσα, και στον τζιγεροσαρμά;
Και μετά σήκω το πρωί, κάτσε να μαγειρέψεις για δύομιση λόχους φαί, γιατί ήρθε το σόι, και οι άντρες του σπιτιού πρέπει να ψήσουν, όσοι ξέρουν τέλος πάντων, και ο ψήστης στο τέλος τρώει συνήθως τέσσερις φορές σαν την Κατερίνα Γιουλάκη στο «Ρετιρέ». Και το μεσημέρι καθήστε να φάτε πάλι, το βράδυ φάτε ελαφριά, και την άλλη μέρα φάτε ό,τι περίσσεψε. Α, στο ενδιάμεσο πρέπει να χορέψουμε και τα άπαντα της ελληνικής παράδοσης, από τα χρόνια του Όθωνα, μέχρι τις χρυσές στιγμές του κλαρίνου, από Γιώργο Μάγγα και Πέτρο – Λούκα Χαλκιά.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, κάποιοι θα χάσουν ενδεχομένως την ζωή τους στην άσφαλτο, κάποιοι θα καταλήξουν στο νοσοκομείο από το απότομο φαί, από την έλλειψη μέτρου γενικώς, και κάποιοι μπορεί να χάσουν κανένα στοίχημα σε κάνα καζίνο, γιατί μπορεί να τους γύρισε η τύχη την πλάτη την Πρωτοχρονιά, αλλά Πάσχα είναι, ποτέ δεν ξέρεις. Χώρια τα βεγγαλικά. Ας μην μιλήσουμε καλύτερα γι’ αυτά…
Ο Έλληνας θα συνεχίσει την πορεία του μετά το Πάσχα, θα κάνει το «Αγαπάτε αλλήλους»σημαία, αλλά σημασία δεν θα έχει καμιά. Και ένα κείμενο σαν αυτό, λίγο πιο ανάλαφρο από αυτά που διαβάζετε συνήθως, θα έχει ξεχαστεί, γιατί το νόημά του είναι ελαφρύ, αστείο, για κάποιους κρύο, και για άλλους άτοπο. Δεν ταιριάζει με ένα περιοδικό Παιδείας ένα τέτοιο πράγμα. Διότι η Παιδεία πρέπει πάντα να παίρνει τα πράγματα στα σοβαρά, και να προτείνει λύσεις. Ε, δεν αρχίζουμε λοιπόν σιγά σιγά να αλλάζουμε νοοτροπία σε ό,τι έχει να κάνει με το πως βλέπουμε το Πάσχα; Διότι στην τελική, τι θα πει Πάσχα;
Δ. Παπαδόπουλος
