Κάθε χρόνο τέτοια περίοδο ο πυρετός των εξετάσεων χτυπάει την πόρτα σχεδόν κάθε Ελληνικού σπιτιού. Αγωνία, άγχος, πίεση και αναμονή για την επιτυχία των μαθητών. Μία μόνιμη ένταση για να δούμε τελικά αν έχει ευοδώσει η προσπάθεια ή όχι. Αλλά μήπως τελικά δεν είναι μόνο οι μαθητές που κρίνονται από τα αποτελέσματα;
Πάντα πίσω από την προετοιμασία των μαθητών, εκτός από τους γονείς τους, είναι και οι καθηγητές τους. Είτε τα παιδιά προετοιμάζονται για πανελλήνιες, είτε για κάποιο πτυχίο ξένων γλωσσών, οι καθηγητές είναι αυτοί που στέκονται στο πλευρό τους από την αρχή αλλά και ως το τέλος του αγώνα.
Δυστυχώς όμως οι καθηγητές είναι αυτοί οι οποίοι τις περισσότερες φορές κρίνονται από τα αποτελέσματα των μαθητών τους. Αν το παιδί επιτύχει τότε ο καθηγητής εκθειάζεται. Θεωρείται ο καλύτερος.
Από την άλλη πλευρά, όμως, αν το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν έρθει τότε επιρρίπτονται όλες οι ευθύνες στον καθηγητή, χωρίς να εξετάζονται βαθύτερες αιτίες, όπως η συνολική προσπάθεια του παιδιού αλλά και αστάθμητοι παράγοντες που έχουν να κάνουν με τη γενικότερη ψυχολογία του παιδιού και την ικανότητα του να διαχειριστεί το άγχος του και να αποδώσει τα μέγιστα υπό συνθήκες πίεσης.
Πολλές φορές, κατά την διάρκεια μιας σχολικής χρονιάς, μου έχει τύχει να έρθω σε αντιπαράθεση με γονείς γιατί δυστυχώς η ειλικρίνεια δεν είναι κάτι που εκτιμάται πάντα. Υπάρχουν γονείς που με έχουν ευχαριστήσει μέσα από τα βάθη της καρδιάς τους για τις πολύτιμες προσπάθειες και την βοήθεια που έχω προσφέρει στα παιδιά τους. Από την άλλη υπάρχουν και οι γονείς που όταν τους μίλησα ανοιχτά για την απόδοση των παιδιών τους και πως με αυτή την προσπάθεια δεν θα έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα, γύρισαν και κατηγόρησαν τον τρόπο διδασκαλίας μου, την προσέγγιση μου προς τα παιδιά και φυσικά με αντικατέστησαν με συνοπτικές διαδικασίες.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως με κάθε επιτυχία ή αποτυχία μαθητή, ο καθηγητής είναι ο πρώτος που κρίνεται και όταν ο μαθητής μπαίνει στην αίθουσα δίνει εξετάσεις και ο ίδιος ο καθηγητής. Το άγχος και η αγωνία είναι αισθήματα που μοιράζονται από κοινού. Η χαρά της επιτυχίας πλημμυρίζει τις καρδιές όλων.
Ίσως όμως θα έπρεπε να μάθουμε να διαχειριζόμαστε και την αποτυχία με την ωριμότητα και την ηρεμία που της αρμόζει, γιατί δυστυχώς οι αποτυχίες είναι κομμάτι της ζωής μας. Θα πρέπει όλοι να κατανοήσουν πως οι καθηγητές δεν είναι θαυματοποιοί . Δεν πρέπει να κρίνονται μόνο εκ του αποτελέσματος . Για κάθε καθηγητή παιδί του θεωρείται ο κάθε μαθητής. Και προσπαθεί για όλα τα παιδιά του το ίδιο.
Ας ευχηθούμε όλοι λοιπόν καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά που δίνουν οποιαδήποτε μορφή εξέτασης, αλλά και στους καθηγητές τους και ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή ο καθένας θα αναλαμβάνει τις προσωπικές του ευθύνες και δεν θα κοιτάει να βρει εξιλαστήρια θύματα.
Καλή επιτυχία σε όλους!
Κατερίνα Τσιλιμπάρη
