Γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιά, μεγάλωσα στην Κρήνη..Στην δικιά μου Κρήνη. Σ’αυτήν που ήταν γεμάτη αλάνες, πάρκα και διάφορες κρυψώνες. Κρυψώνες για να παίξεις και να ακουστεί το γέλιο των παιδικών σου φίλων.
«Χριστίνα, Μίμη θα κατεβείτε να παίξουμε;», φώναζα..
Πέντε λεπτά αργότερα ο δρόμος είχε γεμίσει με φωνές παιδιών..Η Χριστίνα, η Μιμή, ο Ντάνης, η Νικολέτα, ο Δημήτρης, ο Διονύσης. Ξεχυνόμασταν στο στενάκι της Θάλειας, τρέχαμε, παίζαμε, τσακωνόμασταν και μετά γινόμασταν πάλι φίλοι. Σκοινάκι, κουτσό, ψιλοκούμυτο, κυνηγητό, κρυφτό και όλα αυτά ντυμένα με την μουσική επένδυση του τότε γνωστού απορρυπαντικού Σουπλάν, που πήγαινε κάπως έτσι : «Μ’αρέσει το πουλόβερ του μπαμπά το πλένω το φοράω στα κρυφά». Το παιχνίδι έδινε, λίγο αργότερα, τη θέση του στα τραγούδια και στην γιάγκα.
Ποδηλατάδες και άπειρες ώρες στις αλάνες και το καλοκαίρι σειρά είχε το λούνα πάρκ..
Για την ακρίβεια μια πίστα με συγκρουόμενα λίγα μέτρα πιο κάτω. Το βράδυ μας έβρισκε όλους ξεθεωμένους κάτω από την αυλή της πολυκατοικίας να δίνουμε ραντεβού για το επόμενο πρωί.
Το καλύτερο, δε, ήταν όταν μαζεύονταν οι γονείς μας τα μεσημέρια και έψηναν. Χορός, τραγούδι και άφθονο παιχνίδι.
Έτσι, κύλησε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών μου χρόνων. Μέσα σε γειτονιές οικείες. Μέσα σε αλάνες με άφθονο παιχνίδι. Παιχνίδι αληθινό, γεμάτο γέλιο αλλά και κλάμα. Και είναι σίγουρο ότι και τα δικά σου χρόνια κάπως έτσι κύλησαν.
Εκείνες οι γειτονιές, οι γειτονιές των παιδικών μας χρόνων είναι το δικό μας παιδικό παραμύθι. Το παραμύθι που μας εφοδίασε με εμπειρίες και γνώση. Μάθαμε να κάνουμε φιλίες, να τσακωνόμαστε και να τα βρίσκουμε αμέσως μετά. Μάθαμε να παίζουμε με χώμα, με πέτρα και λάστιχο. Τα πόδια μας μάτωναν κάθε φορά που πέφταμε μα δεν μας ένοιαζε. Γυρνούσαμε ξεθεωμένοι στο σπίτι μας αργά το βράδυ (μετά τη χιλιοστή φορά που μας φώναζαν οι γονείς μας) και νιώθαμε γεμάτοι.
Νιώθαμε και ζούσαμε την παιδικότητα μας. Ήμασταν μια γενιά παιδιών που έπαιζαν ελεύθερα και ξένοιαστα. Χωρίς φόβο. Αθώα και άδολα.
Δεν χρειαζόμασταν μια οθόνη για να διασκεδάσουμε. Αντί για lol παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους. Εκεί να δεις δράση και κυνηγητό. Πραγματικό όμως, όχι εικονικό .
Οι εποχές όμως άλλαξαν. Οι παρέες χάθηκαν, το ίδιο και οι αλάνες. Το ίδιο και το αληθινό παιχνίδι. Οι αλάνες αντικαταστάθηκαν από τις παιδικές χαρές και το ελεύθερο παιχνίδι από το δομημένο.
Δεν βλέπεις πουθενά παιδιά να παίζουν λάστιχο, κουτσό, κυνηγητό και τόσα αλλα παιχνίδια. Ψάχνουν να βρουν την χαρχ πίσω απο μια οθόνη. Πίσω ααπ videogames. Και κάπως έτσι χάνουν την επαφή με την πηγή των αληθινών συναισθημάτων. Δεν γελάνε, δεν μοιράζονται, δεν επικοινωνούν…Οι αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων είναι φτωχές.
Ίσως να φταίει η ξενοφοβία, η τεχνολογία ή ακόμα και η απουσία ελεύθερων χώρων. Μπορεί ακόμη να ευθύνεται και ο γονιός. Περισσότερο φοβόμαστε το παιχνίδι στις αλάνες ή στα πάρκα παρά τα videogames.
Θεωρούμε πώς αφού το παιδί μας σωματικά είναι δίπλα μας, είναι ασφαλές. Δεν λερώνεται, δεν χτυπάει, δεν μιλάει με αγνώστους.. Μα είσαι σίγουρος ότι είναι όντως ασφαλές;
Μπορεί σωματικά να είναι ή να φαίνεται ότι είναι, μα ψυχικά; Είναι υγιές;
Και τελικά τι θα έχει να θυμάται από την παιδική του ηλικία;
Βέβαια πάλι θα μου πεις ότι δεν υπάρχουν γειτονιές όπως παλιά και δίκιο θα έχεις. Γειτονιές δεν υπάρχουν. Όχι τουλάχιστον όπως εκείνες στις οποίες ζήσαμε.
Αντί για γειτονιές έχουμε εμπορικούς δρόμους. Πεζούς που ενοχλούνται με τα παιδιά που παίζουν. Ενοχλούνται με τις φωνές και τις μπάλες.
Και κάπως έτσι καταλήξαμε να μην αφήνουμε τα παιδιά μας να παίξουν κάτω στο δρόμο.
Είναι και αυτά τα αυτοκίνητα. Είναι γενικά αυτός ο σύγχρονος τρόπος ζωής και σκέψης που δεν επιτρέπει την πολύ ελευθερία. Οπότε συμβιβαστήκαμε και περιοριστήκαμε.
Σκέψου, όμως, να οργάνωνες μαζί με μαμάδες και φίλους του παιδιού σου μια μικρή εξόρμηση με μπάλες, και να μάθαινες στα παιδιά σου όλα εκείνα τα παιχνίδια με τα περίεργα ονόματα;
Να μυήσεις το παιδί σου στα μυστικά της γειτονιάς που αγάπησες;
Να το αφήσεις ελεύθερο να παίξει και εσύ να βουτήξεις ξανά στην γειτονιά που αγάπησες…στις αλάνες που έπαιξες!
Ευαγγελία Τζιάκα
