Άρτι αφιχθείσα από την “πανεπιστημιακή κατασκήνωση Καλάνδρας”, όπως θέλει να αποκαλείται το μαγικό σύμπαν του Ποσειδίου, δε θα μπορούσα να μην αφιερώσω λίγες γραμμές σε αυτό το εντελώς ξεχωριστό μέρος στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Η αρχική μου σκέψη ήταν να το παρουσιάσω όπως οι ταξιδιωτικοί οδηγοί παρουσιάζουν την Κέρκυρα ή τα Κουφονήσια, αλλά με το που πάτησα το ποδαράκι μου στον “πλανήτη Ποσείδι” συνειδητοποίησα ότι το άρθρο οφείλει να έχει ιδιαίτερο ύφος, όπως ακριβώς και η Ποσειδάρα (!) έχει το δικό της, μη ασυναγώνιστο και ανεπανάληπτο στυλ διακοπών.
Φέτος είναι το πρώτο μου καλοκαίρι ως φοιτήτρια και ακόμη προσπαθώ να χωνέψω ότι η εξεταστική σου “τρώει” ολόκληρο Ιούνιο και άμα είσαι και επιμελέστατη (γκουχ γκουχ) σαν και εμένα περνάς μια βόλτα και από τα πανεπιστήμια Σεπτεμβριάτικα να δώσεις 5-6 μαθήματα. Οπότε τι μένει, φίλε φοιτητή; Ένας Ιούλιος για ξεφάντωμα και κάτι μερούλες αυγουστιάτικες, που πρέπει να εκμεταλλευτείς δεόντως, για να έχεις να διηγείσαι ιστορίες όλον το χειμώνα. Ως γνήσια λάτρης της περιπέτειας (νοτ), αλλά ως άνθρωπος που αγαπά να γεμίζει τις βαλίτσες του νέες εμπειρίες και στιγμές (γιες) μάζεψα τα πραγματάκια μου σε ένα βαλιτσάκι και πήγα με άλλες δυο τρελές να περάσουμε το πρώτο ΣΚ του Ιουλίου στο Ποσείδι. Να σημειωθεί μόνο ότι camping δεν είχα ξανακάνει, ενώ η μόνη μου κατασκηνωτική εμπειρία ήταν τα οκτώ χρόνια που πήγαινα σε παιδική κατασκήνωση.
Επηρεασμένη έντονα από το Survivor, πήρα μαζί μου μόνο τα απαραίτητα -ρούχα που δε λυπόμουν να καταστραφούν, μαγιό, αντηλιακό και καμιά πετσέτα- και αναχώρησα με το πρώτο ΚΤΕΛ, για να αποφύγουμε με τα κορίτσια την κοσμοπλημμύρα. Και φυσικά, πλανάσαι πλάνην οικτρά, αν νομίζεις ότι το Ποσείδι δεν έχει ουρά στην πύλη ακόμη και στις οκτώμισι το πρωί. Και όταν τελικά κατορθώσαμε μετά από 2ωρη αναμονή στο μπούγιο μπροστά στα ταμεία να μπούμε στην κατασκήνωση, πάθαμε το δεύτερο σοκ, γιατί διαπιστώσαμε πόσο οργανωμένη ήταν η πλειοψηφία των φοιτητών. Καρεκλάκια, ψάθες, τραπεζάκια, ηχεία, ψυγειάκια, ομπρέλες, μέχρι και ανεμιστήρες είχαν και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα, γιατί αφενός ζούσα στο ψέμα (“Στο Ποσείδι μην πάρεις τίποτα, όλα φρι”) και αφετέρου ήξερα ότι η επιβίωσή μου θα ήταν όντως δύσκολη. Αυτές ήταν και οι πρώτες μου εντυπώσεις. Αλλά, η συνέχεια με αποζημίωσε.
Η θάλασσα είναι πραγματικά υπέροχη τις πρώτες μέρες, αρκεί να έχεις κουβαλήσει μαζί σου ομπρελίτσα, γιατί ο ήλιος πραγματικά “τηγανίζει” κορμάκια. Το μπιτσόμπαρο αρκετά καλό με μουσική για όοοολα τα γούστα ολόκληρο το 24ωρο. Και όταν πια σε κουράσει η ηλιοθεραπεία και οι βουτιές στη θάλασσα, όρμα στη λέσχη του κάμπινγκ για τα κλασικά μακαρόνια με κιμά, που συμφέρουν και το χαμηλό budget σου και είναι και πολύ νόστιμα. Τώρα, αν έχεις συνηθίσει να κάνεις το αφρόλουτρό σου ήσυχα ήσυχα και με υδρατμούς να σε τυλίγουν, μην πας Ποσείδι, γιατί το νερό στις ντουζιέρες είναι κρύο και η αναμονή στην ουρά απαιτεί υπομονή και αυτοπειθαρχία!
To Ποσείδι είναι ένας μαγικός τόπος, όπου συνδυάζονται αρμονικά οι τραπ μουσικές επιλογές του γείτονα της δεξιάς σκηνής με ραπ που ακούγεται από τα ηχεία του γείτονα στα αριστερά σου, οπότε ο ύπνος είναι μια πονεμένη ιστορία. Αλλά εφόσον αποφασίσεις ότι θα πας για μαγικό ΣΚ εκεί, μάλλον είσαι και αποφασισμένος να ρίξεις ΤΑ ξενύχτια της ζωής σου γνωρίζοντας ΤΟΝ κόσμο και χαζεύοντας την ανατολή του ήλιου πίνοντας ρετσίνα στην παραλία.
Όσο για αυτόν ΤΟΝ κόσμο που προανέφερα; Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα με τίποτα να δω εντελώς διαφορετικού στυλ ανθρώπους να κάνουν διακοπές στο ίδιο μέρος. Χιπστεράδες, αγόρια με ράστα και κλασική παντόφλα, τύποι που έκαναν στις 3 το βράδυ καραόκε τις μεγαλύτερες επιτυχίες των «Ζουζουνιών», μέχρι και 20άρηδες που καβαλούσαν τα περιβόητα ροζ φλαμίνγκο πλατσουρίζοντας πήρε το μάτι μου!
Το σίγουρο είναι ότι το μέρος αυτό δε σταματά να σφύζει από ζωή και ενέργεια ολόκληρο το καλοκαίρι! Αποκλειστικά και μόνο νεαρόκοσμος (προερχόμενος κατά 80% από πολυτεχνικές- θετικές σχολές, δε ρέει η έξαλλη διάθεση στο αίμα νομικών- φιλολόγων φαίνεται), χύμα καταστάσεις που μπορεί αρχικά να φαίνονται απροσπέλαστα εμπόδια, όμως, ουσιαστικά αυτές είναι που σε κάνουν να νιώσεις την καλοκαιρινή ανεμελιά στο maximum… Οπότε και του χρόνου, εκεί θα είμαστε σε μια από τις χιλιάδες σκηνές, για να ζήσουμε νέες περιπέτειες!
Ντόρα Παπάζη
